Onderdeel van een persoonlijk verhaal

Televisiemensen willen altijd een persoonlijk verhaal. Ook in rampgebieden. Het zogenaamde kleine verhaal dat het grote leed moet verduidelijken. Maar dat is ook gevaarlijk. Want hoe kun je een persoonlijk verhaal vertellen zonder iemand te leren kennen?

Maar wil ik wel mensen persoonlijk leren kennen in een rampgebied?

Want dan ga je je zelf allerlei nare vragen stellen: Wat is eigenlijk het verschil tussen mij en deze mensen? Na hoeveel dagen honger zou ik gaan plunderen? En hoewel ons douchewater uit het zwembad komt, douche ik elke dag. Toch zien wij er verfomfraaid en bezweet uit. Het is mij een raadsel hoe deze mensen er zo schoon en netjes bij blijven lopen.

Maar ja dat persoonlijke verhaal moet er toch komen.

Een paar dagen eerder heb ik Dominique ontmoet. Deze leraar maatschappijleer wil me waarschuwen voor de corruptie van zijn eigen overheid. En oh ja, hij heeft ook nog een zoontje verloren. Maar meer dan een mededeling is het niet. Hij wil er niet over praten. We gaan terug naar zijn kamp. Hij woont nu met vrouw en kind onder een boom in de tuin van het werkpaleis van de president. Een president die zich trouwens sinds de aardbeving heel stil heeft gehouden. Een keer heeft hij voor de camera van CNN zijn nood geklaagd; ook zijn huis is getroffen. Niemand weet waar hij nu is.

Maar Dominique vinden we snel terug.

Tja en wat nu? Hi Dominique. Wij zijn van de televisie en willen graag een persoonlijk verhaal. Vertel nog is iets over je leven. Wat is er precies met je oudste kind gebeurd? Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Al na een minuut geef ik het op.

Hoe lang heb je al niet gegeten Dominique? Twee dagen? Ok, laten we ergens wat eten gaan halen. Het is mooi geweest met dat interview.

In de serieuze journalistenwereld zijn allerlei regels en protocollen.

Niemand aanraken; ik heb zijn vrouw al gezoend.

Nooit geld geven; ook geen eten.

Onafhankelijk! Objectief! Onpartijdig! Dat zijn de sleutelwoorden.

Wel eens iemand geïnterviewd die al een paar dagen zijn maaltijden heeft gemist?

Ik heb ineens helemaal geen zin meer om objectief, onpartijdig en onafhankelijk te zijn. Vandaag zal dit gezin een goede maaltijd eten.

Ik geef Dominique een paar dollar. Tot mijn verbazing komt hij al snel terug met borden spaghetti. Blijkbaar is er wel eten; als je maar geld hebt.

Maar dan blijkt deze onprofessionele houding nog een staartje te hebben. Want Dominique, zijn vrouw en kind zijn natuurlijk niet de enige die honger hebben. Er ontstaat onrust in het kamp. De cameraman en ik gaan weg. Even later gevolgd door het gezin. Ze eten in onze auto.

En dan lijkt het net of ze weer tot leven komen. Ineens zit daar een leuk, jong gezin. We praten nog wat. Beloven elkaar dat we contact zullen houden en nemen afscheid. Morgen moeten ze weer zelf hun kostje bij elkaar scharrelen. Net zoals die anderhalf miljoen andere Haïtianen die na de aardbeving niets meer hebben.

Maar vandaag zijn we in een persoonlijk verhaal terecht gekomen.

En ik heb er geen spijt van.......