"Mijn ogen vielen bijna uit mijn kassen toen ik het las. Hier moet ik iets mee, dacht ik." Het nieuws dat tientallen Nederlandse oud-SS'ers nog een Duitse uitkering krijgen, was voor Rob Stoverink geen verrassing. Zijn vader was jarenlang een van hen.

Rob besloot een brief aan EenVandaag te sturen. Nu doet hij zijn verhaal. "Ik las in de krant dat het nog de vraag was of mensen deze pensioenen kregen. Ik wilde vertellen dat daar geen twijfel over bestaat. Mijn vader kreeg tot aan zijn dood elke maand een fiks bedrag." In 30 jaar tijd ontving hij in totaal zo'n 2 ton van de Duitse overheid.

Vechten tegen communisten

Johan Stoverink, de vader van Rob, werkte in 1940 bij een beschuitfabriek in Schüttorf, net over de grens. Via via kon hij voor de Duitsers aan de slag op vliegveld Twente. "Ik denk dat hij daar heeft gemerkt dat de Duitsers veel hogere lonen boden", vertelt Rob. "Misschien heeft hij toen gedacht: ik ga bij de SS." Begin 1940 meldde hij zich officieel aan bij de Waffen-SS.

Door zijn katholieke achtergrond, zat volgens Rob de angst voor de communisten er bij zijn vader goed in. "Hij wilde tegen de communisten vechten. Ik denk dat dat de reden is waarom hij voor de SS gekozen heeft." Hoe langer hij bij de SS zat, hoe meer Robs vader geïndoctrineerd werd met de denkbeelden van de nazi's.

Oorlogsmisdaden

Eind 1941 belandde zijn vader aan het front bij Leningrad. In de loopgraven om de stad heen liep hij patrouille. "Daar namen ze weleens een Russische of partizaanse verkenner gevangen. Die voerden ze dan af en dan werd hij doodgeschoten." Dat zijn vader dat meerdere keren deed, staat volgens Rob als een paal boven water. "Daar heeft hij zelf over verteld. Hij was trots op dit soort verhalen."

In Leningrad raakte Robs vader uiteindelijk gewond. Omdat het regende, liep hij voor één keer niet door de volgelopen loopgraven. "Toen hij bovenlangs liep, is hij met een granaatachtige kogel in zijn rechterbovenbeen geschoten. Zijn hele bovenbeen was weg."

'Hij vond uitkering meer dan terecht'

Door dat incident had Robs vader later recht op een Duitse uitkering. "Dat vond hij meer dan terecht", vertelt Rob. Na de oorlog probeerde hij eerst met een advocaat een pensioen los te weken, maar dat lukte niet.

In 1980 kreeg het gezin ineens een brief thuis. "Daar stond in dat hij elke maand tot zijn levenseinde een bedrag kon krijgen. Als bewijs dat hij nog leefde, moest hij elk jaar een brief terugschrijven met zijn handtekening. Dat was alles."

2 ton in 30 jaar

Het geld werd niet in Nederland gestort. Iedere maand reed de vader van Rob naar de Volksbank in het Duitse Gronau om zijn uitkering op te halen. Rob ging vaak mee. "Ik heb daar ook bankafschriften gezien. Het ging om 465 euro per maand." Zijn vader ontving het bedrag meer dan 30 jaar lang, tot aan zijn dood in 2011. "Reken maar uit", zegt Rob. "Met 30 jaar zit je dan aan een bedrag in de 2 ton."

Dat was nog niet alles. Duitsland betaalde ook voor meerdere 'extra's'. Iedere 2 jaar kreeg Robs vader speciale orthopedische schoenen en ook de meerkosten voor een automaat mochten gedeclareerd worden. Eens in de 3 jaar werd hij uitgenodigd om te komen 'kuhren' in Duitsland. "In een kuuroord werd hij dan helemaal in de watten gelegd. Fysiotherapie, massages, lekker eten... Het was als het ware een APK-keuring, betaald door de Duitse regering."

Twee gezichten

"Ik kan me er niet aan onttrekken dat mijn vader oorlogsmisdaden heeft begaan", zegt Rob. "En dan werd hij daar ook nog voor betaald. Ik vind dat een schande."

Hij omschrijft zijn vader als een man met twee gezichten. "Aan de ene kant was het een zachte man, die soms heel theatraal kon zijn. Maar aan de andere kant was het een keiharde man. Hij duldde geen tegenspraak, was koppig en had een heel kort loontje. Ook naar mij toe."

'Als zoon wil ik anders zijn'

Ondanks alles voelt Rob zich niet schuldig om zijn vaders oorlogsverleden. "Ik ben zelf niet schuldig. Toevallig ben ik de zoon van iemand die bij de SS zat. Qua doen en laten heb ik altijd geprobeerd heel anders te zijn dan mijn vader."

Wel schaamt hij zich voor de misdaden die zijn vader gepleegd heeft en de jarenlange SS-uitkering die hij daarvoor kreeg. "Dat zou niet moeten gebeuren. Je doet iedereen tekort die slachtoffer is van de oorlog." Dat de uitkeringen nog steeds niet zijn stopgezet, vindt Rob 'te zot voor woorden'. "Ik denk dat veel mensen dit hebben gelezen en dachten: hoe kan dit nog steeds gebeuren? Niemand wist hiervan. Het is tijd dat alles een keer boven water komt."