Met de slee naar je werk

Uitgerekend op de dag dat wij hier op de redactie van EénVandaag een ‘klimaatneutrale uitzending’ maken, ligt er een flink pak sneeuw als ik de gordijnen rond half zeven opendoe. Een uitgelezen kans mijn dag zo klimaatneutraal-als-mogelijk door te brengen...of niet?

Door de sneeuw is met de auto op pad gaan sowieso geen goed idee, zeker niet in de spits. De trein is een betere optie, hoewel de kans groot is dat de sneeuw of vorst bovenleidingen onklaar heeft gemaakt (zoals gisteren, toen alles rond Utrecht plat lag). Gelukkig woon ik dicht bij de redactie en kan ik kiezen uit fietsen of lopen. Een blik op straat doet me twijfelen aan de fiets. Slechts enkele banen platgereden sneeuw, glad en verder niet gestrooid. Ik zie mezelf al onderuit gaan, terwijl onze kinderen van 2 en 3 jaar oud op straat smakken. In de schuur zie ik de slee staan, aangeschaft tijdens de sneeuwval vorig jaar, rond deze tijd. De slee!

Pittoreske kerstkaarttaferelen a la Anton Pieck doemen voor me op terwijl ik samen met de kinderen achterop de slee richting het kinderdagverblijf loop. Gillend van plezier lopen we in draf langs besneeuwde bomen, schuifende auto’s en witte straatjes waar nog geen auto is geweest. De sneeuw is perfect, lekker plakkerig en blijft goed liggen. Voor mijn gevoel moet ik terug naar mijn eigen jeugd om zoiets eerder gedaan te hebben.

Op de terugweg van de crèche zie ik iedereen kijken naar de lege slee. ‘Waar heb je de kinderen gelaten?’ vraagt een vrouw half lachend als ik voorbij loop. Het gebeurt ook niet elke dag natuurlijk, met de slee naar je werk.

Op de redactie is iedereen in de weer om de goede klimaatvoornemens voor 1 dag in de praktijk te brengen. We discussiëren of plastic bekertjes uit het koffiezetautomaat milieuvriendelijker zijn dan gewone mokken. Het lijkt mij dat de afvalberg plastic bekertjes toch meer problemen veroorzaakt dat een mok die je telkens opnieuw vult. Ik denk dat TNO zich hier door de plastic-industrie voor het karretje heeft laten spannen. Alle grote LCD-schermen op de redactie (ik tel er een stuk of vijftien) staan uit, op één na. We worden aangespoord met de trap te gaan in plaats van met de lift. De verwarming staat lager, een hele verbetering wat mij betreft: het is hier vaak veel te warm. Tijdens de lunch in de kantine zie ik het even misgaan. Alle broodjes, boterhammen, vleeswaren en kaas zijn apart verpakt. Mexicaanse griep-preventie. Zo botsten onze goede bedoelingen met volksgezondheid-logica.

Ergens krijg ik er ook de kriebels van, zo’n klimaatneutrale dag. Natuurlijk goed dat we het proberen maar er is ook een stemmetje dat zegt, wat zet het voor zoden aan de dijk? Wat verandert er structureel als we straks weer overgaan op de klimaatvervuilende orde van de dag? Of ben ik nu een doemdenker? Kleine stapjes brengen je uiteindelijk ook waar je wezen wil. Zoals met de slee. Het duurt alleen wat langer.

Wat zou u doen als u een klimaatneutrale dag mocht doorbrengen?