"Mannen kunnen meer dan hun kwakje doneren"

FLOOR BREMER, OHIO - Doug houdt van praten. Dat doet hij de hele dag in de oude klassieke diner in Ohio die hij bezit. Er is geen onderwerp waarin hij niet thuis is. En hij heeft overal een mening over. Hij brengt het enthousiast, charmant en met verve. Zelfs als hij niet gehinderd wordt door enige kennis.

"Weet je wat ik zo verwarrend vind aan Barack Obama? Volgens mij kan hij helemaal geen president worden. Zijn vader komt toch niet uit Amerika?" Kenia, zeg ik voorzichtig. Zijn vader komt uit Kenia. "Zie je wel. Ik dacht altijd dat je een echte honderd procent Amerikaan moest zijn. Toch raar."

De opmerking blijft hangen zonder dat er een ongemakkelijke stilte valt. Want Doug praat onafgebroken door. "Dit land is nog niet klaar voor een zwarte president. Dat zeg ik niet namens mezelf, ik heb een hoop zwarte vrienden, maar dat weet ik gewoon. We zijn ook nog niet klaar voor een vrouw. Daar kan je wel moeilijk over doen, maar zo is het nou eenmaal." Doug heeft geen dure enquete bureaus nodig om de stemming te peilen onder de kiezers. Ze zitten elke dag bij hem in de diner van de ochtendburger tot de avondburger. Daar hoort hij hoe Amerika (lees: noord-oost Ohio) echt denkt over de zaken. Hij geeft graag de tussenstand aan mij door.

"Er is geen respect meer voor het familie leven. Daardoor ontspoort de jeugd. Vroeger had je een man en vrouw en een paar kinderen. Maar door al die scheidingen zijn mannen minder bij de opvoeding betrokken. En dat is niet goed. Mannen heb je nodig om kinderen 'kick ass' te leren. Dat kunnen vrouwen niet. En dat merk je gewoon. Daardoor gaat het fout met de samenleving. Kijk, het is heel simpel. Je hebt om een kind goed op te kunnen voeden twee elementen nodig: kracht en een zwakke schakel. De man is de kracht, de vrouw de zwakste schakel. En samen vormen ze een goed team. Maar tegenwoordig zijn er zelfs vrouwen die ervoor kiezen om alleen een kind op te voeden. Ja, dat is vragen om problemen. Wij mannen zijn er echt niet alleen om ons kwakje te doneren".

Doug glimlacht charmant vanachter zijn geel getinte brillenglazen. Hij heeft oog voor versiering. Om zijn nek hangen verschillende gouden kettingen en aan zijn vingers draagt hij een heel setje grote gouden ringen.

"De moslims zijn vreselijk", gaat hij onvermoeibaar verder. "De enige van de kandidaten die dat snapt op dit moment is John McCain. Ik zal misschien daarom wel op hem gaan stemmen. Want het probleem van dit land is dat er te veel activisten zijn. Veel te veel. Je moet juist de soldaten op de rug kloppen als ze terug komen. Je moet ze vertellen dat ze een geweldige bijdrage hebben geleverd. Die activisten staan alleen maar een beetje met van die maffe spandoeken te vertellen dat het allemaal niet deugt. Nee, daar heb je wat aan."

Als het aan Doug ligt gaat ons gesprek nog uren door. Hij begint zich net op te warmen. Helaas heb ik een andere afspraak en moet ik zijn fantastische orginele jaren vijftig/zestig diner verlaten. Ongetwijfeld kom ik nog een keer terug. Als ik weer even een opinie zoek. Waarover dan ook.