Een week na de trieste gebeurtenis in Rotterdam, waarbij drie mensen werden doodgeschoten, zoeken nog altijd mensen hulp bij Slachtofferhulp. De telefoon rinkelt er onophoudelijk. Hoe kom je zo'n trauma te boven?

Een week na de gebeurtenissen in Rotterdam is de omvang van de impact goed duidelijk. De reikwijdte van het incident is 'heel groot', zegt Niké van Nes van Slachtofferhulp in die stad. Tientallen mensen krijgen op het moment één-op-éénbegeleiding, vertelt ze. Een veelvoud ervan was bij speciale bijeenkomsten.

Mensen opvangen

Van Nes was als een van de eersten ter plekke kort na het schietincident waarbij moeder Marlous en haar dochter Romy omkwamen. In het buurthuis in de wijk Delfshaven verzamelden ooggetuigen en buurtgenoten zich.

Van Nes begeleidde ze, met een luisterend oor. "Sommige mensen hadden ook hele praktische vragen", zegt ze. Veel gezinnen moesten naar een hotel. "Iemand gaf aan dat haar spullen beschadigd waren en geen verzekering had."

Betrokkenheid

Er zijn erg veel mensen betrokken bij de gebeurtenis die op twee afzonderlijke plekken in Rotterdam plaatshad, zegt van Nes. "Je hebt met het incident in de wijk te maken, maar ook de gebeurtenis in het EMC", vertelt ze.

Het EMC is een ziekenhuis met medewerkers, artsen, ander personeel en studenten. "Die zijn er allemaal op een bepaalde manier bij betrokken."

'Het blijft niet bij die dag'

De beelden en verhalen van mensen in paniek bij de schietpartij in Rotterdam kwamen ook binnen bij Wim Groenendijk. In 2016 waren hij en zijn vrouw ooggetuige van de terroristische aanslag in Nice waarbij 86 doden vielen. "Je weet dat het voor hun niet alleen bij die dag zelf blijft", zegt Wim. "Je weet dat er een heel traject achteraankomt om het te verwerken."

Op 14 juli 2016 waren Wim en zijn vrouw op huwelijksreis in de Franse stad. Op de laatste avond van hun reis was er groot feest voor de nationale feestdag op 14 juli. Wim en zijn vrouw gingen op het strand kijken naar het vuurwerk om hun huwelijksreis af te sluiten. "Op het moment dat we naar het hotel wilden gaan, draaiden we ons om en zagen we de witte vrachtwagen op een kleine meter van ons af voorbij schieten."

Bekijk ook

Foute boel

"Ik wist direct dat het foute boel was, overal ontstond paniek", vertelt Wim. Een instinct nam het over, zegt hij. "Ik moet nu zorgen dat mijn vrouw en ik in veiligheid komen, dat was het enige dat op dat moment telde."

Ze wilden zo snel mogelijk naar het hotel. "We zijn de promenade direct overgestoken langs de slachtoffers die de vrachtwagen had gemaakt". In het hotel realiseerden ze zich wat er echt was gebeurd. Ook het nieuws berichtte over de aanslag. "We wilden daarvoor wel onze familie op de hoogte hebben gebracht dat we veilig waren."

Opgesloten in het hotel

Wim en zijn vrouw zaten een periode in onzekerheid opgesloten in hun hotelkamer. "Op dat moment was niet duidelijk of de vrachtwagen de enige terrorist was, want er zou ook een gijzeling in een hotel bezig zijn en anderen op straat lopen."

Voor hun vertrek, de volgende dag, bezochten Wim en zijn vrouw de plek om bloemen te leggen. "Als afsluiting voor we terug zouden gaan naar huis."

Claustrofobie

Toen het dagelijks leven weer begon, merkten ze de impact van de gebeurtenis. "Bij mij had het claustrofobie opgeleverd", vertelt Wim.

"Als ik naar mijn werk met de metro ging en het werd te druk, stapte ik niet bij mijn eindbestemming uit maar bij het eerste, beste station." Hij was angstig. "Ik moest uit de metro omdat ik het gevoel had dat er op elk moment wat kon gebeuren."

'Wij waren geen slachtoffer'

Ook zocht hij overal naar vluchtmogelijkheden. "Als ik naar een zaal ging of een bioscoop moest ik direct weten waar alle uitgangen waren. Mocht er wat gebeuren dan weet ik waar de uitgang was", zegt hij. "Dat zijn angsten waar ik daarvoor nooit last van had."

In eerste instantie probeerden Wim en zijn vrouw het zelf op te lossen. "In onze ogen waren wij niet zelf slachtoffer van de aanslag, dat waren de mensen die er waren overleden en hun nabestaanden en de gewonden."

Bekijk ook

Kijken wat iemand nodig heeft

Dat herkent Slachtofferhulp. Niet alleen direct getroffenen zoeken hulp, ook anderen. Oud-studenten van de doodgeschoten docent, of medewerkers die niet direct iets gezien hebben, maar zich nu onveilig voelen en fysiek merken dat ze er last van hebben.

"Dat maakt het impactvol", vertelt ze. Slachtofferhulp kijkt vooral wat iemand nodig heeft, zegt ze. "De een heeft meer nodig dan de ander", zegt ze. "De een is veerkrachtiger dan de ander."

Uitleggen

"We leggen uit wat er gebeurt in je lijf en in je hoofd als je een ingrijpende gebeurtenis meemaakt. Er staan allerlei stressreacties in je lichaam en daar kun je een paar weken last van hebben", vertelt ze. "We leggen uit hoe dat kan verlopen."

De organisatie houdt mensen vervolgens in de gaten en gaat in gesprek hoe het zich ontwikkelt. Bij veel mensen neemt het vanzelf af na een paar weken, zegt ze. "Bij een enkeling gebeurt dat niet en die verwijzen we door naar hulpverlening."

Hulp zoeken

Die angsten beïnvloedden Wim's leven op een gegeven moment zo erg dat hij wel hulp moest zoeken. Bij Slachtofferhulp werden ze geholpen. "Je mag je ook slachtoffer voelen als je niet fysiek gewond bent geraakt", realiseerde hij er zich. Wim en zijn vrouw hadden de aanslag allebei op een andere manier ervaren. "Feitelijk was dat hetzelfde, maar we hadden van andere dingen last."

Wim's vrouw kampte met schuldgevoel, hij had juist zijn andere angsten. "We botsten als we het over de aanslag hadden en daardoor ging je minder praten." Ze kregen het advies om juist met elkaar te blijven praten. "Je moet blijven praten, daar hebben ze echt op gehamerd." Ze kregen uitleg over het waarom van hun klachten. "Je snapt daardoor waar het vandaan komt, een soort opheldering, dat je door het proces heen moet."

Bekijk ook

In beweging komen

Wim en zijn vrouw wilden hierna nog wel specialistische hulp, maar door de lange wachtlijsten zagen ze daar vanaf. "Dat duurde voor ons te lang, we zijn niet op de wachtlijst gaan staan."

Veel bewegen heeft Wim uiteindelijk geholpen om goed met de angsten om te gaan. "Ik merkte dat als ik fysiek goed in mijn vel zat, ik minder last had van die angsten die ontstonden in het openbaar vervoer."

Weerbaarder

Wim ging veel hardlopen en werd daardoor ook mentaal weerbaarder, zegt hij. "Ook aan het einde van de dag als mijn hoofd vol zat om van de angsten af te komen". Liever hadden ze het nooit meegemaakt.

"Maar het heeft ons weerbaarder gemaakt. Je maakte je drukker om kleinere dingen in het leven, we kunnen nu meer genieten van moment. Je geniet van de kleine dingen en mooie momenten in het leven."

Bekijk ook

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.