Gertjan de Bock: Ik ben met de dood meegelopen

Slechts 16 km was deze bijzondere bergloop vanuit Oostenrijk naar de top van de hoogste berg van Duitsland, de Zugspitze. Alleen maar de berg op naar hoog alpenterrein, met als slot een 1300meter hoge klim over een bergkam naar de top van ruim 2900 meter.

De weersverwachting was langdurige regen temperaturen boven - 3 en kans op sneeuw. Ik heb mijn benen dus goed ingevet met uierzalf en een extra jasje meegenomen. Omdat ik van een kennis gehoord had dat het vreselijk koud kon zijn boven, begon ik te twijfelen over mijn kledingkeuze. Deze kennis had het in de vorige editie nog nooit zo koud gehad en toen was de klim van 1300 meter niet toegestaan door de mist en regen.

Bij de drogist dus toch nog even oranje schoonmaakhandschoenen gekocht en vuilniszakken. Want als je handschoenen nat zijn werkt dat juist averechts. Ja, ik kijk altijd 'extreem survival' op Discovery Channel. Ingepakt met een vuilniszak en met de oranje handschoenen waren we een gewild object voor fotografen en de Oostenrijkse televisie, Laat ze maar lachen dacht ik, niemand kent me daar toch.

Bij de start stonden tot mijn verbazing een hoop deelnemers in korte broek en singlet of T-shirt en droegen ze ook geen rug of heuptasje. Na het startschot komt een bont gezelschap van ruim 800 lopers langzaam op gang. Na 400 meter begint mijn lichaamstemperatuur al aardig op te lopen en ik trek ook al wat spullen uit. Wel neem ik mijn vuilniszak mee. Het regent, maar ik heb het goed warm. Heb ik een verkeerde kleding keuze gemaakt?

Door een schitterende natuur en prachtige uitzichten klimmen we pittig verder. Maar na twee uur wedstrijd gaat de regen over in ijsregen en voor me loopt een idioot met een korte afgeknipte spijkerbroek en een katoenen shirt. Als dit maar goed gaat...Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt en we klimmen richting rampspoed.

Langs een touw dalen we iets af en de eerste sneeuwvelden doemen op. Van de gletsjer waait een vennijdige ijzige wind en ik besluit mijn jasje aan te doen. Deze is binnen de kortste keren zeiknat en ik doe lekker mijn schoonmaak handschoenen en vuilnisjas aan. Daar liepen die sukkels met niks bij zich in een singlet en shortje.

Ik had onderweg enkele foto's genomen, maar het werd zo koud dat foto's maken niet meer ging. Mijn lichaam wil alleen maar finishen.Onderweg kwam ik de eerste verdwaasde lopers al tegen, een aparte ervaring is dit wel. 'Had je maar moeten nadenken' denk je dan want in een wedstrijd is het: No mercy. Trouwens het was niet aan mij om hulp te bieden. Ik moest ook naar boven zien te komen, want er wachtte nog een 1300 meter hoge beklimming naar de top. De eerste sneeuw diende zich aan en het begon aardig koud te worden. Bij de Sonnenhutte waar de laatste verversing was voor de top besloten veel lopers om te stoppen. In sommige gevallen was dat heel verstandig. Enkele lopers zakte in elkaar en sommigen wisten hun eigen naam niet eens meer. Alle lopers waren ook verplicht om 5,50 euro mee te nemen zodat in geval van calamiteiten je de kabelbaan naar de top kon nemen waar droge kleding was. Maar de wedstrijd was nog steeds bezig, je mocht doorlopen nadat de organisatie aangaf dat alles heel naar werd. Het sneeuwde, het was glad en de beklimming was pittig in deze extreme omstandigheden.

Ik besloot om toch door te gaan en met handen en voeten beklom ik een puin helling. Even verder zou een 1.5 meter brede bergkam komen. We maakte nog grapjes onderling, maar de stemming sloeg om nadat een kerel huilend naar beneden kwam en te verdwaasd was om mijn regenjasje aan te pakken. Dit word serieuze shit dacht ik. Dit maakte een grote indruk op mij. Dit is geen spelletje meer.

De sneeuw word inmiddels heviger en aan een staalkoord vervolgen we onze strijd naar boven. Dit lijkt meer op een klettersteig! Het is spekglad en passeren gaat niet meer: enkele verdwaasde lopers hangen in elkaar gezakt tegen de rotswand. Dit is absoluut gekkenwerk met een singletje en korte broek. Maar ik moet ook verder en samen met mijn nieuwe loopvriend proberen we te passeren langs grote kerels die niet meer de kracht hebben om de kabel vast te houden of simpelweg niet meer verder durven of kunnen. Eigenlijk hoor je te helpen, maar de overleefmodus is aan gegaan en ik moet in dit geval aan mijn eigen hachje denken. Op de echt gevaarlijke plekken staan wel bergwachten dus laten die maar hulp bieden en halen. Af aan toe voel ik wel wat licht in mijn hoofd of dat door de hoogte of door de kou komt? Geen idee, maar ik voel dat ik alles nog onder controle heb. Wel moet ik zeker het koppie er bij houden.

Mijn handschoenen en vuilniszak zijn mijn redding en ik ben ook zeer blij en opgelucht dat ik heelhuids de top bereik heb. Bijna een half uur over 1300 meter. Dat is ontzettend langzaam. Ik ben trots dat ik deze extremelauf uitgelopen heb en geef mijn Duitse loopvriend een highfive. We lopen verbroederd.Trots hang ik mijn medaille om, deze is echt verdiend. De lopers die nog enigszins fris zijn hebben respect voor elkaar. Twee uur na de race bibber ik nog en mijn onderarmen zijn helemaal verkrampt. Wie kan er nu zeggen dat hij van hardlopen spierpijn in zijn onderarmen krijgt? Maar ik voel me keigoed!

Maar de stemming slaat al snel om als ik hoor dat de beklimming vanaf de sonnehutte verboden is Ik zie lopers die uitgeteld en onderkoeld in het gangpad liggen en lopers in de hal die niet meer hun naam of nummer weten en in elkaargezakt apathisch liggen of zitten. Van Marc, mijn vriend en loopmaat, hoor ik dat er niet genoeg dekens en infuus zijn en er tafellakens gebruikt worden. EHBO-ers trekken hun broek uit om de lopers warm te krijgen. Er wordt een loper in een hottube gehesen die na een half uur nog gevoerd moet worden. Helikopters vliegen af en aan. Vreemd genoeg ben ik toch trots dat ik toch als relatief weinige de top gehaald hebt. Stom, maar ik voel me stoer. Alleen 's avonds op de terugreis in Duitsland slaat de stemming om, we horen op de radio dat er twee lopers gestorven zijn.

Slik. Beduusd laten we de race passeren. Dit was gekkenwerk en onverantwoord, maar toch heb ik de hele tijd het gevoel gehad dat ik alles onder controle had. Ik was goed getraind was goed gekleed had profieltrail schoenen en enige ervaring. Helaas gold dit niet voor een grote groep lopers.

Ik zeg altijd: 'Dan weet je weer dat je leeft' en dat is in dit geval dus ook echt zo. Ik heb letterlijk met de dood meegelopen en dit was werkelijk een extreme lauf. Maar hoe ver kan en mag je gaan?

Achteraf na het bekijken van de tv beelden en het besef dat de overleden lopers op het laatste stuk gestorven zijn, krijg ik een brok in mijn keel. Het besef dat ik waarschijnlijk lopers in doodstrijd gezien heb werpt een hoop vragen op. Had ik kunnen helpen? Had ik moeten helpen? Ja, ik had moeten helpen, maar dit besef komt pas achteraf. Zelfbehoud krijgt voorrang en alles daarbij wordt minder belangrijk. Ik zit nog vol vragen en als ik voortaan de vuilniszakken buitenzet kijk ik heel anders naar mijn zwarte vrienden.

Gertjan

Gertjan de Bock liep mee met de klimrace op de Zugspitze in Duitsland. Vlak na de start van de jaarlijkse klim van de 2962 meter hoge berg sloeg het weer om. Twee doden en vele reanimaties waren het gevolg. Voor de start had de organisatie al voor het slechte weer gewaarschuwd, maar de tocht werd niet afgelast.

Bekijk ook de uitzending van EénVandaag over dit klimdrama in Duitsland.

http://zomerlog.blogvandaag.nl/page/home