Gedichten MH17: Ingmar Heytze

EenVandaag blikt vandaag terug op de ramp die Nederland voorgoed veranderde: die met de MH17 op 17 juli dit jaar. Utrechtse stadsdichter Ingmar Heytze bracht de emoties rondom de ramp onder woorden in twee gedichten. 

Heytze zal de gedichten vanavond in de uitzending van EenVandaag voorlezen. De dichter was al eerder te zien in EenVandaag met een gedicht, geschreven ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de ramp.

HET VALLEN BLIJFT

Zo begon het vallen: iedereen die iemand kende

die wel iemand kende die aan boord – zo ging 

het vallen verder en de oorlog kwam naar huis 

in angstig grote, ondraaglijk zware zwarte dozen.

Zo landde het vallen, stukje bij beetje, een trage, 

dagen-, weken-, maandenlange regen, tot het

langzaam afnam, stokte. Maar het vreemde was: 

daarmee was het nog niet klaar. Waar iets valt

daar ligt het en wie viel staat nooit meer op,

maar dat wil nog niet zeggen dat het vallen stopt.

 Het vallen blijft, altijd.

BIJNA BLAUW

Ik droomde dat ik viel – het vallen blijft –

de aarde raakte uit het zicht, ik was

een deeltje in een zonnestraal en vloog 

zo snel als licht door het heelal. Ik was 

daar niet alleen, er waren mensen om 

me heen, ze vielen met hun ogen dicht 

en iets wat op een glimlach leek trok 

over elk gezicht. We hadden alle tijd, 

we zweefden naast de tijd, we waren 

eindelijk van tijd bevrijd, we waren zelf 

van tijd gemaakt. Ik vroeg me af: vallen

we ergens heen of er vandaan, vallen 

we ergens in of uit? Ik zag het meisje 

dat haar einde op een stoel na had gemist. 

Is zij voortaan legioen? Hoe moet ze 

in haar eentje ademen voor allemaal? 

Een stem zei: ‘voor iedereen die ophoudt 

te bestaan komt er al iemand anders aan, 

elk hart dat stopt laat een nieuw hart 

verder slaan tot op de jongste dag,

we zijn geen stof, maar licht, je hebt 

het zelf gezegd.’ Ik heb mijn dromen 

nooit vertrouwd. Maar toen ik opstond

was de hemel leeg en stil en bijna blauw.