Uitverkocht was de voorstelling. Starring Nigel Farage. Inderdaad, er zijn mensen die naar Londen gaan voor de Tate Gallery, een nieuwe musical, Selfridges of een tochtje op de Thames. Maar ik ben ‘n  liefhebber van politiek theater.

Ik kan er dag en nacht voor worden wakker gemaakt, en ben niet te beroerd er voor af te reizen. Ditmaal naar het Verenigd Koninkrijk, waar de United Kingdom Independent Party (UKIP) de gevestigde politieke klasse de stuipen op het lijf jaagt. UKIP’s geheime wapen is Nigel Farage. Hij is de woordvoerder van kiezers die helemaal klaar zijn met de traditionele politieke partijen. 

Farage, Le Pen, Wilders, ze zijn familie van elkaar zonder dat ze daar echt voor uitkomen. Wat ze gemeen hebben is dat ze niets ontziend anti-establishment zijn. Ze beloven alle dagen mooi weer, geen files, werk voor iedereen, opgeruimde straten en liefst zo min mogelijk migranten. Europa wordt gezien als een monster, waarvoor alle middelen geoorloofd zijn het te bestrijden. Zo noemt Farage de president van de Europese Raad Van Rompuy een 'natte dweil'.

Wat deze partijen ook gemeen hebben, is dat ze op zijn minst de indruk wekken te kunnen luisteren naar de klachten van de burger. Luisteren, iets dat de traditionele partijen hebben verleerd. Reden waarom het vertrouwen in het politieke bestuur zo minimaal is. 'De crisis is over’ , zei onze minister van Financiën onlangs nog. Op het Binnenhof, in het Elysee of in Downing Street kan er zo over worden gedacht, maar op straat ligt het heel anders.

Londen dus. Een prachtige hal, ooit een kerk geweest, vlak om de hoek bij de Big Ben, daar sprak Farage. Net als zijn familieleden heeft hij akkefietjes in zijn partij. Kandidaten die racistische opmerkingen maken, homofoob gedrag vertonen, slordig met declaraties omgaan, kan allemaal zijn, maar het deert niet. In de zaal wordt af en toe geschreeuwd dat het ‘fake’ is wat UKIP wil. Nog voor ik er erg in had is zo’n oproerkraaier alweer naar buiten gewerkt. 

Niemand kan het feest bederven. Iedereen krijgt een beurt van Farage: Cameron, Miliband, de pers en bovenal Europa. En het klinkt als een klok. Farage wordt weleens beschuldigd zich voor een optreden iets te veel moed in te drinken, maar het was niet te merken.  Er zijn mensen aanwezig zoals u en ik, we noemen het gewone mensen, zonder te weten wat we er eigenlijk precies mee bedoelen. Gewone mensen, die het vertrouwen in het bestuur kwijt zijn, die niks meer geloven, behalve degene die belooft dat alles anders wordt als heersende politieke klasse is uitgerookt.

Op dat politieke establishment gaat Farage een raket afvuren, zo beloofde hij het uitverkochte huis. En het zal 'een aardbeving veroorzaken'. Vast staat dat de heersende macht er bloednerveus van wordt. Farage staat hoog in de peilingen en beïnvloedt indirect ook interne partijdiscussies bij Labour, de conservatieven en de liberale democraten. Anders gezegd: moet er niet beetje meer Farage door het eten. Dezelfde discussie is in Frankrijk en bij ons. 

Na afloop van de voorstelling sprak ik Farage nog even aan. Ik vroeg hem of hij met Wilders wil samenwerken. Die vraag viel niet goed: 'Rubbish', kreeg ik toegeworpen. De sfeer was verpest en ik kon gaan. Ben er nog niet helemaal uit. Was ik het, was het de vraag die ik stelde, of was het Wilders waarop hij aansloeg? 

Farage wil in elk geval niet op dit moment in een adem met Wilders in verband worden gebracht. Je kan ook zeggen dat in elke familie wel eens gedoe is, maar dat je het op het moment suprême uiteindelijk wel met elkaar eens wordt. Het was een leuke avond, zat lekker vooraan. Ben eerlijk gezegd de dag daarop toch nog wel even naar de Tate geweest, om even af te kicken.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.