Anne wordt in Arnhem geboren als eerste kind van Wim Faber en Elze van Heeswijk, die elkaar kennen van de kunstacademie. Als Anne 1 jaar oud is verhuist het gezin naar Elst, een dorpje onder de rook van Arnhem. Anne was een dapper, eigenwijs kleutertje en vooral heel sociaal, zegt moeder Elze. "Ze was nog geen vier jaar en ze kende de meisjes bij de kassa al bij naam. Toen ze een broertje kreeg heeft zij kassameisjes op kraamvisite uitgenodigd. Als ze iets wilde kreeg ze het voor elkaar, want die meisjes zijn ook echt gekomen."

Een levenslustig kind ook, slim en ondernemend, “gewoon een fantastisch kind”, zegt vader Wim, die ook wel eens botste met Anne. "Als ik geen tijd voor haar had, dan liet ze dat blijken, sprak ze dat uit, ze was direct, heel direct."

Op de lagere school al blijkt Anne een heel leergierig en nieuwsgierig kind, maakt ze extra werkstukken, gewoon omdat ze dat interessant vindt. En ondertussen heeft ze veel vriendinnetjes, waar ze spelletjes mee speelt die ze zelf bedenkt.

Geen typische puber

De slimme Anne gaat naar het Stedelijk Gymnasium in Nijmegen, waar ze aanvankelijk goede cijfers scoort. Maar door haar drukke bezigheden scoort ze later haar eerste onvoldoende. Elze: “Ik dacht, she is human after all. Ze was gewoon ook druk met andere dingen dan school zoals ballet, met vriendinnen afspreken, zwemmen, lekkere gerechten bedenken en maken.”

Haar vier jaar jongere broer Rogier over die kookexperimenten: “Die moesten wij dan allemaal opeten! IJs met bacon. Lasagna met rijstpapier, je hoopte daarna niet op nog een experiment.”

Op het stedelijk Gymmasium is er al snel een clubje met vrienden en vriendinnen. Het aula groepje, zoals de app-groep nu nog steeds heet, heeft zijn eigen plek in de aula van de school. Anne viel op omdat ze eigenwijs was. Vriendinnen: “Iedereen ging naar hockey, veel nette jongens en meisjes, maar zo was Anne niet. Zij kon ons spiegelen, laten zien wie wij waren. Zij was ook heel creatief in haar denken en doen,  viel daarin echt op. Ze kon goed tekenen, zat altijd op kladbokjes te tekenen. Zij keek bij mij af met wiskunde, maar met tekenen keek ik naar haar."

Anne is geen typische puber die zich afzet, maar ze tobt wel eens. Ze heeft last van twijfels; doe ik het wel goed? Toch wordt in de bovenbouw steeds zichtbaarder waar haar hart ligt  als ze voor kunstvakken kiest. De liefde voor esthetiek komt ook terug in haar baantjes bij ondermeer een designwinkel in Nijmegen en later, bij Ikea. Dat vond ze interessant, mooie spullen voor de massa. Toch stopt ze daar al snel, ook om redenen van  schoonheid trouwens: ze vond de uniformen te lullig! Volgens een vriendin heeft ze hang naar het artistieke vooral van vader Wim gekregen.  

‘Een vrouw met veel pit in haar donder’

Ze is een beetje anders; een beetje rebels met vleugje sarcastische humor. Maar ook iemand die zoekende is. Na een afgebroken studie in Amsterdam kiest ze voor bedrijfskunde in Nijmegen. Een verrassende keuze, vindt moeder Elze: “Ze zei daar kan ik later mijn brood mee verdienen, waarop ik zei als dat je motivatie is dan haal je het nooit.” 

Ze woont in een studentenhuis midden in het oude centrum van Nijmegen. Een huisgenoot herinnert zich de levendige avonden met Anne, die plaatjes draaiend de hele avond en nacht kon doorkletsen: "Anne ging eerst proberen haar ultieme aardappelpuree te maken, ondertussen zette ze allemaal plaatjes op, hip/hop, maar ook vette oude sixties en seventies rock, krijsende Neil Young, Cowgirl in the sand, Live at Filmore East, 14 minuten vette rock, daar was ze helemaal weg van. En dan schakelde we in een gesprek van heel oppervlakkig naar heel intellectueel, van aardappelpuree naar kunst en dat allemaal op één avond. Het was een vrouw met veel pit in haar donder." 

Wim maakt het niet zoveel uit voor welke studie zijn dochter kiest: “Ik had altijd wel het gevoel dat ze op haar pootjes terecht zou komen, wat ze ook zou kiezen, ze zou van daaruit ontdekken wat haar pad was.” En dat gebeurt dan ook. Als Anne haar bachelor bedrijfskunde heeft afgerond, maakt ze een keuze, die meer aansluit bij haar interesse voor kunst. Ze verhuist naar Utrecht en start de master Cultural economics & entrepreneurship, die ze met goed gevolg afrondt.

Directeur worden van het Guggenheim

In Utrecht bloeit ze op, zegt een vriendin. Ze gaat werken in de bediening bij het Louis Hartlooper complex,  waar ze regelmatig tot in de late uurtjes blijft hangen. Ze maakt er nieuwe vrienden, zoals Vincent Brons. Hij vertelt hoe iedereen onder de indruk was van Anne. “Anne had toch een soort mysterie om zich heen, je kon meteen voelen dat het een heel bijzonder meisje was, natuurlijk, ze was supermooi, grote ogen, heel goedlachs, lang blonde haar dat zo door de gangen van Louis Hartlooper wapperde. Maar je wist ook dat er wat achter zat, dat er een heel rijk persoon verscholen lag.” 

Vriendin Nadine vult aan. “Anne was een heel karakteristiek persoon, heel eigenzinnig, ze maakte keuzes met haar hart, dat kwam in alles terug, de manier waarop ze alles deed.“

Anne krijgt ook steeds duidelijker voor ogen wat ze wil: een combinatie van creativiteit en zakelijkheid. Ze wil directeur worden, zakelijk leider van een museum. En ook nu legt de ambitieuze Anne de laat niet te laag. Dat merkt Elze ook als ze via een vriend een aanbod krijgt voor Anne. Die zegt dat Anne na haar studie wel bij het Frans Hals Museum mag komen werken. Elze: “Toen zei ze, ik ga toch niet in het Frans Hals museum werken! Nee, dat vond ze te min (lacht), ze dacht meer aan Guggenheim in New York.” 

Als het kwartje is gevallen bij Anne gaat het als een speer. En de ambities zijn niet gering: directeur van het Rijksmuseum of Guggenheim in New York.

Elze: “Als iemand het kon was het Anne wel, het zat in haar vermogen om mensen te verbinden, mensen bij elkaar te krijgen en enthousiast te maken. Ze had genoeg kennis van kunst en daar was ze haar hele leven al mee bezig, het kon niet anders dan goed gaan.”

Een druk sociaal leven, nevenactiviteiten, diep in de nacht doorzakken bij Louis Hartlooper, een studie en een stage bij het Mauritshuis in Den Haag. Vader Wim is soms ook wel bezorgd. Houdt Anne niet teveel ballen in de lucht?. Wim: “Anne heeft een persoonlijkheidstructuur dat ze alles graag goed wilde doen en dat is lastig, zeker toen ze iets ouder werd, daar heeft Anne zeker mee geworsteld."

De ambitieuze Anne werkt keihard ook om een goede functie te krijgen. Dat merkt ook Cobie de Vos, directeur van de broedplaats HetHuis, waar Anne na haar studie wordt aangenomen als  haar assistent: “Anne kwam hier werken als directiemedewerker, maar haar ambitie lag verder, sprak ze ook uit, ze wilde zakelijk leider van een museum worden. Ik denk in ieder geval dat ze grote stappen zou gaan maken in deze sector!” 

Vincent: “Ik heb een foto van haar in mijn keuken ophangen, die heb gemaakt toen ze mij meesleurde tijdens het winkelen. Zij trok een heel gek broekpak aan en daar staat ze op zijn Anne’s op, met haar middelvinger richting camera, goedlachs. Die foto straalt zo’n energie uit, levenslust, dat is de energie van Anne die ik met mij meeneem.” 

Fietsen om het drukke leven te ontvluchten

Ze is in de bloei van haar leven en volgens vader Wim "was ze een toekomst aan het opbouwen en zelfs voor het eerst van haar leven aan het sparen." Vrienden en familie hadden het idee dat Anne de laatste jaren beter in haar vel zit, meer in balans. Om haar drukke leven soms even te ontvluchten, gaat ze fietsen, even uitwaaien buiten de stad. Zo ook die vrijdagnamiddag op 29 september 2017. Dertien dagen later wordt het lichaam van Anne gevonden in Zeewolde. Moeder Elze mist haar nog elke dag. “Ik mis vooral iemand die kritisch durft te zijn naar mij, ik vond het altijd zo fijn dat ze eerlijk haar mening zei.”  Broer Rogier mist de knuffels. “Wat ik het meest mis? Het optillen als ik haar knuffelde. Dat kon pas toen ik 15 was!” Anne Faber is 25 jaar oud geworden.