Exposure-city

Hoe vaak ik seks heb, wil hij weten. Zijn zwart-opgemaakte gezicht kijkt me lachend aan. Hij heeft hier vast over nagedacht: hoe krijg ik aandacht van de pers? Nogmaals: hoe vaak seks? Vertwijfeld kijk ik naar hem en zijn twee bandleden, die ineens bij me zijn gaan staan. “Ehm, I, ehm...”, stamel ik. “Het maakt niet uit, het moet veel vaker”, roept hij. “Get your number up!” Je ziet hem lachen om zijn eigen grap. ‘Get your number up’, is de titel van zijn nieuwe CD. En wat heeft hij zichzelf toch weer leuk geplugd in de media.

Iedereen wil wat van je, als je journalist bent in Hollywood. Deze stad schreeuwt om aandacht. Ga met een camera bij een rode loper staan en iedereen klampt je aan. Duizenden sterren, producers, singer-songwriters, regisseurs zoeken hier naar een doorbraak. En dus hebben ze je nodig: ze willen ‘exposure’, er moet over hen worden gepraat. Het geeft niet dat ik uit Nederland kom, dat mijn verhaal over Michael Jackson gaat en niet over hen. De aanwezigheid van onze camera verblindt hen.

Producers duwen hun artiesten onze kant op. Modellen laten ons hun nummer achter. En van een zwart-opgemaakte artiest krijgen we alles te horen over zijn nieuwe muziekgenre: ‘sex-rock, muziek over seks in al zijn facetten’.

Los Angeles: stad van sterren en media. Echt gezond is de relatie niet. Ze houden van elkaar, ze haten elkaar, ze kunnen niet zonder. In L.A. bellen de sterren met hun paparazzi om te vertellen waar ze nu weer gaan eten, of naar welke kapper ze gaan. Het is goed voor je imago om gevolgd te worden door de pers, om overvallen te worden door fotografen. Verreweg de meeste artiesten hier zien de paparazzi als een zegen. Slechts een enkeling wordt te groot, te bekend, te beroemd om al die persaandacht nog leuk te vinden. Maar dan is er al geen weg meer terug.

Ook de Jacksons hebben de media nog nodig, merkte ik deze week. Je zou zeggen dat ze nu geen aandacht tekortkomen, maar voor vader Joe is het kennelijk nooit genoeg. De dood van zijn zoon, heeft hem vol in de schijnwerpers gezet. Een uitgelezen kans om in de media zijn eigen platenlabel te promoten, lijkt hij te denken. Tanya Hart, roddelkoningin en radiohost, kwam Joe Jackson tegen, twee dagen na de dood van Michael. Joe was maar wat blij om Tanya te zien. “Goed dat je er bent”, zei Joe en sprak geen woord over Michael, “ik wil binnenkort eens met je kletsen over een leuk nieuw projectje van me.”

De enigen die hier de media mijden, zijn de diehard Michael Jackson fans. Zij voelen zich te kijk gezet door al die camera’s, journalisten, fotografen. “Het is alsof ik een broer heb verloren”, legt een fan uit. “Zou jij bij de begrafenis van je broer een camera in je nek willen?” Deze fan komt uit Nederland en is speciaal voor de begrafenis naar Los Angeles gevlogen. De media vinden haar vast een ‘freakshow’ en dus heeft ze helemaal geen zin in al die aandacht.

De halve fans zie je wel in beeld; ze zingen graag een Jackson-nummer of doen een dansje. Maar de ‘ware’ fans trekken zich terug. Wij van de media zijn de vijand. Wij hebben Michael keihard laten vallen. Tijdens het laatste deel van zijn leven, wilden wij journalisten het nergens anders over hebben dan zijn vermeend kindermisbruik (dat nooit bewezen werd). Wij zochten de sensatie, smulden van het drama, lachten om de fans. Nu is het hun beurt om ons te laten vallen.

Een playmate, die weet dat haar houdbaarheidsdatum aan het verstrijken is, belt haar paparazzo. Ze wil graag dat hij een foto van haar maakt. Ze is een enorme Michael-fan en zal om 4 uur ’s middags een bloemetje leggen bij het huis van zijn ouders. De playmate hoopt op aandacht en op een foto in de bladen. Na het bloemetje werpt ze zich op mijn cameraman Maurits Obbema en mij. European tv, het kan nooit slecht zijn voor haar carriere.

Dit is L.A., stad van sterren en media. Ze spelen met elkaar. Waar je wilt, kun je de nep-emoties vastleggen. Iedereen danst mee in het media-circus, iedereen lijkt geobsedeerd door camera’s. Behalve dan de echte fans, met echte emoties, die de media-obsessie vrezen. Zij maken zich in stilte op voor een familiebegrafenis, maar weten dat de hele wereld wil meekijken. Morgen wordt, tegen wil en dank, eindelijk hun dag.