Embedded op Camp(ing) WINDMILL

Werken onze Nederlandse soldaten in Afghanistan nu in een levensgevaarlijk oorlogsgebied of zitten ze op een Duitse all-inclusive camping?

Tijdens ons bezoek leek het af en toe wel op het laatste. Je komt de soldaten tegen op weg naar het zwembad (alleen de groene krokodil ontbreekt, of is het toch een strandbal?). Ze zitten gezellig buiten of kijken voetbal in café ‘Lummerland’ Ze komen bezweet uit de gym en staan vertwijfeld voor het kleine campingwinkeltje dat dan toch net weer dicht blijkt te zijn. En vergeet niet het grote Duitse camping restaurant: drie perfecte maaltijden per dag.

Voor de helft van de POMLTs (Police Operational Mentor and Liaison Teams) – marechaussees en militairen – is kamp Windmill echt een all-inclusive: Ze zijn de afgelopen 7 weken het terrein nog niet af geweest.

Ze hebben voor vertrek een keiharde full-impact oorlogstraining van vier maanden gehad. Zo eentje waar Jolande Sap van GroenLinks als ze het had gezien van zou gaan blozen. “Komt dit echt allemaal kijken bij Community Policing?” En nu, nu liggen de POMLTs aan het zwembad. En daar worden ze niet blij van, om het netjes te zeggen.

Volgens de leiding is er ‘iets mis’ gegaan met de bevoorrading van het kamp.

Dit betekent dat kamp Windmill volgens ingewijden wél de trotse bezitter is van een Zodiac boot met twee buitenboord motoren. Die komt goed van pas op het gortdroge, stoffige plateau waar het kamp op ligt. En aan scherfvesten, geweren en munitie is een gebrek.

Er is mij verzekerd dat áls de Nederlanders vandaag nog in een vuurgevecht terecht komen er daarna helemaal niemand meer buiten de poort kan gaan, omdat de kogels dan gewoon op zijn. Lekker veilig.

En dan zijn er nog de sneeuwscooter én snowboots, handig bij dik 40 graden.

Nee, onze jongens zijn niet blij op deze goed georganiseerde camping. Ze willen namelijk aan de slag! Daar zijn ze voor gekomen. Rekruten opleiden, niet eerst een half jaar mee kijken met de Duitsers. De stad in om de plaatselijke agenten te trainen, dat is wat ze willen. En natuurlijk is dat niet zonder gevaar, Afghanistan is een oorlogsgebied. Maar daar zijn ze klaar voor, op getraind en bereid risico’s te lopen.

Ze mochten het mij natuurlijk niet vertellen (spreekverbod van de minister ) en ik mag het eigenlijk niet opschrijven (dit weblog is niet voorgelegd aan Defensie). Maar ik kan het niet laten en hoop voor de soldaten en marechaussees in Kunduz dat ze de groene krokodil binnenkort kunnen laten leeglopen en dat ze echt aan de slag kunnen, daar wordt iedereen beter van.