Ein zwei drei scheisse Polizei!

Dat heb ik anarchistische groepen uit Duitsland en oost Europa vaak horen roepen. Tegen het systeem; tegen de globalisering, tegen het kapitalisme. Vaak een excuus om fijn te rellen.

Maar wel altijd met een lekker ideologisch sausje erover heen. Hup daar gaat een Haringkar de gracht van Amsterdam in omdat de jongens en meisjes tegen het verdrag van Maastricht zijn. En daar gaan de stenen door de winkelruiten van Praag omdat de anti-globalisten tegen een IMF bijeenkomst in de Tjechische hoofdstad zijn. Daarna hebben we nog de battle of Quebec, Seattle en Washington gehad.

Maar achter dit geweld zat altijd wel een ideologie of in iedere geval de schijn ervan.

Geen werk, geen baas, wij willen anarchie!

Die slogan hoorde ik op 1 mei 2011, op de dag van de arbeid in Utrecht.

Een groepje krakers, hermetisch afgesloten door een cordon ME'ers, deden een rondje stad en lieten hun stem luid en duidelijk horen. Waarschijnlijk allemaal zelfstandige ondernemers, ZZP'ers , die in het huidige economische klimaat keihard moeten werken om het hoofd boven water te houden.

One, two, three fuck the police!

De rellen die zich als een veenbrand over Groot Brittannie verspreiden lijken geen enkele ideologie te dragen. Het gaat vooral om hebzucht. Pubers, kinderen soms nog, op jacht naar hippe sportschoenen en de nieuwste flatscreen tv's. De politie werd totaal overvallen door het geweld en greep in eerste instantie nauwelijks in. Mensen pakten hun kans en kwamen er mee weg.

Rellen! Spanning en sensatie aan het eind van een lange en verveelde zomer. Dat mensen doodsangsten uitstaan en het vooral de kleine winkeltjes zijn die de grootste klappen opvangen lijkt ze niet te deren. Met z'n allen tegen de politie. Met z'n allen tegen het systeem. Welk systeem is even niet zo belangrijk. HET SYSTEEM!

Of ligt het allemaal toch een tikkeltje gecompliceerder? Is het een opstand van de onderklasse tegen de gevestigde orde? Dit is een land waar politici onder vuur zijn komen te liggen omdat ze de kosten van een vijvertje in hun tuin declareren bij de staat. Een land waar bankiers buitensporige bonussen opeisen. Of rijk worden van dubieuze financiële produkten.

Het is de vraag of de jongens en meisjes van de straat zich bewust zijn van deze excessen. Ze zullen zeker niet in staat zijn om hun woede te verwoorden. Maar die onderliggende woede is er wel degelijk.

Het gaat om kinderen die opgroeien in grote sociale woningbouw projecten. Vaak zonder hechte familieverbanden. Kinderen die orde en gezag niet meer accepteren. Simpelweg omdat er geen orde en gezag bestaat in hun leven.

Alleen met dure spullen en een grote mond krijg je status binnen de groep.

Ik ken Britten die furieus worden van deze uitleg, gewone mensen, die keihard moeten werken om het hoofd boven water te houden in dit neo-liberale land. Zij zijn razend op de relschoppers.

Het is de schuld van de verzorgingsstaat. Die houdt generatie na generatie buiten de reguliere samenleving. Uitkeringen plaatst mensen buiten de gevestigde orde. Een ziekte die wordt overgedragen van moeder op kind. Van grootouder op kleinkind.

Tenminste zolang die in de buurt zijn.