Vanaf de dag dat Anne Faber vermist raakt, zetten haar vrienden en familieleden alles op alles om haar terug te vinden. De bijna twee weken waarin Anne kwijt is zijn voor haar naasten een opeenstapeling van vragen, onduidelijkheid, hoop en wanhoop. Vader, moeder, broer en vrienden blikken terug op de zoektocht naar hun Anne. “Vanaf het moment dat begon met zoeken heb ik niet meer nagedacht, vanaf toen ben ik twee weken bezig geweest met het vinden van een levende Anne.”

Vrijdagavond 29 september

Anne Faber gaat vrijdagmiddag fietsen op haar zwarte opoefiets, maar keert niet terug. Haar vriend maakt zich zorgen en neemt contact met familie en vrienden. Rond middernacht neemt hij contact op met de politie.

Anne stuurt haar vriend omstreeks 18.50 uur nog een selfie in de stromende regen. Noodweer had haar verrast tijdens de fietstocht. De foto maakt ze in Baarn bij de kruising van de Hilversumsestraatweg met de Amsterdamsestraatweg. Het is deze foto die in de dagen die volgen overal te zien zal zijn.

De moeder van Anne blikt terug op die avond: “Ik hoopte dat ze bij een vriendin zou zitten, maar haar vriend zei dat ze haar slot niet had meegenomen. Ze had net een nieuwe fiets, dus dat slot nam ze altijd mee. Eigenlijk gingen toen al alle alarmbellen af.”

Zaterdag 30 september

Anne heeft een afspraak in Amsterdam, maar komt daar niet opdagen. Oproepjes op Facebook verspreiden zich razendsnel en de familie en een kleine groep vrienden gaan zoeken in de bossen rondom Baarn en Hollandsche Rading.  Ze maken een flyer die ze uitdelen en mensen worden aangesproken in de buurt waar Anne haar laatste selfie heeft verstuurd.

Ook de politie zoekt in Baarn naar Anne en sporen van haar, maar de zoektocht levert niets op. De politie maakt zich vanaf de eerste melding zorgen over de toestand van Anne, omdat ze een vrouw is met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. 

Vader Wim: “Vanaf het moment dat ik richting Hollandsche Rading ben gereden, vanaf dat moment heb ik niet meer nagedacht, ben ik twee weken bezig geweest met het vinden van een levende Anne.”

Zondag 1 oktober

Vanaf zondag komt de media-aandacht op gang, eerst nog bij de regionale omroep, maar later ook landelijk.  Langzaam wordt de vraag ‘Waar is Anne Faber?’ een vraag die heel Nederland zal bezighouden. En een aanzwellende groep vrienden en familieleden zal, in samenwerking met de politie, steeds meer opereren als een geoliede zoekmachine. Stelselmatig worden hele lappen bos uitgekamd, talloze mensen aangesproken en langs de meest waarschijnlijke fietsroute van Anne worden camerabeelden opgevraagd.

Een vriendin vertelt: “De politie kwam maar langzaam op gang. Wij liepen zondag al meteen met 20 mensen, vooral vrienden en familie. We liepen als gekken door bossen, soms in linies, soms in groepjes. Dagenlang en er kwamen steeds meer mensen bij. Al snel werden we een geoliede machine. We hadden ook een appgroep en die werkt nu nog steeds, heel fijn, we houden elkaar ook nu nog op de hoogte van de ontwikkelingen.“

Broer Rogier: “Die onwetendheid vond ik het ergste. Er gaan duizenden scenario’s door je hoofd, daar lag ik ‘s nachts ook wakker van, dat was echt zwaar.”

Vincent zit in een ploegje dat een stuk bos moet uitkammen vlakbij de kliniek Den Dolder, waar Michael P., de verdachte van moord Anne Faber verblijft. Vincent: “Het was echt wel een griezelig gebied, we liepen daar met zijn vieren, met mijn collega’s en we hadden alle vier het idee dat er iets gebeurd was of dat die plek een connectie had met Anne’s vermissing.”

Vader Wim: “Toen zijn wij naar de vestiging in Den Dolder gegaan, gesprekken gehad met een leidinggevende. Toen werd ons wel duidelijk dat er mensen zaten die iets op hun kerfstok hadden.”

Vriendin Nadine ging langs de route bij mensen camerabeelden opvragen: “Ik weet nog dat we langs een huis kwamen en daar iemand een peuk zagen aftippen van het balkon zonder echt naar buiten te komen. Ik dacht toen misschien is dat haar wel, misschien zit Anne wel daar?”

Maandag 2 oktober

De politie zet in de avond een deel van het onderzoeksdossier van Anne online. De recherche hoopt dat dit leidt naar de gouden tip. Woordvoerder Bernhard Jens praat in het tv-programma Pauw over de vermissing. Ondertussen groeit de groep familie en vrienden en doorzoeken ze in strak gecoördineerde acties het gebied. Ze beginnen vroeg in de ochtend en verzamelen in de brandweerkazerne in Zeist, waar ze in groepjes worden uitgezonden. Het zoeken gaat de hele dag door tot het donker wordt. Dag in, dag uit. Dertien dagen lang. Een hechte band ontstaat.

Een vriend van Anne: “Wat ik nooit zal vergeten is dat niemand in dat bos speculeerde in die week. Iedereen houdt zijn mond vooral, er wordt niet gezegd wat Anne zou kunnen zijn overkomen. Iedereen begreep dat we dat moesten vermijden om deze verschrikkelijke taak, het vinden van Anne, te kunnen volbrengen. Dat moet je op een nuchtere manier doen, niet speculeren. Het was een onuitgesproken code!  We stoppen niet totdat we weten wat er is gebeurd. De grootse tragedie was als we haar niet hadden gevonden.”

Moeder Elze: “Alles wat we met die lieve groep mensen hebben bedacht, hebben we gedaan. Er kwamen kaarten met blikseminslagen van dat gebied, daar zijn we gaan zoeken.“

Vader Wim: “Wat mij opviel was de vanzelfsprekendheid. Als iemand ergens goed in was, bijvoorbeeld maken van kaarten, dan ging hij dat doen. En zo ging het met iedereen. Iedereen deed waar hij goed is was.“

Dinsdag 3 oktober - Jas Anne gevonden

In de avond meldt de politie in het TV-programma Opsporing Verzocht dat waarschijnlijk de jas van Anne Faber is gevonden in de struiken bij Huis ter Heide. De jas is gevonden door een groepje vrienden van Anne op een plek buiten het oorspronkelijke zoekgebied.  Waar de groep familie en vrienden eerst vooral denkt aan een ongeluk, komt nu ook een ander scenario in beeld.

Een vriendin: “Het moment dat die jas werd gevonden was echt heel heftig. Een vriend van de middelbare schoolgroep heeft hem gevonden.”

Broer Rogier: “Dat was een hele heftige avond. De dag dat je door hebt dat er iets fout is gegaan. Het regende keihard toen Anne verdween, dan doe je je jas niet uit. Voor alle familie en de mensen die het gevolgd hebben, is dat het heftigste moment geweest.”

Vader Wim: “Een jas is een jas, tuurlijk, het was de jas van Anne, maar het doel was Anne levend terug vinden, dus we hebben daarna gewoon doorgezocht.”

Woensdag 4 oktober

De gevonden kleding gaat naar het NFI voor DNA-onderzoek en leden van de Mobiele Eenheid doorzoeken op linie het park en bos bij Huis ter Heide. Speurhonden hebben in het bos en langs het fietspad gezocht. Daarbij zouden sporen zijn gevonden die aanleiding waren om ook in Den Dolder te zoeken, meldt het ANP.

Donderdag 5 oktober - Fiets gevonden in vijver

Terwijl vrienden en familie de bossen blijven doorzoeken, wordt de vijver in het Blookerpark bij Huis ter Heide leeggepompt. Er is veel media-aandacht met onder meer een live-uitzending van de regionale TV. Aan het begin van de avond wordt daar een fiets gevonden.  Een woordvoerder van de politie bevestigt dat de fiets erg lijkt op de fiets van Anne.  De familie laat via de Telegraaf weten dat ze willen dat het leger mee zoekt.

Een vriendin: “Toen die fiets werd gevonden, was dat voor mij het meest emotionele moment. Ik dacht toen voor het eerst: volgens mij gaan we haar niet meer terugzien. De moed zakte je daar in de schoenen.”

Vrijdag 6 oktober - NFI: Jas is van Anne

Volgens het NFI is de jas die dinsdagavond in Huis ter Heide werd aangetroffen ook echt van Anne. Daarnaast heeft de politie in het Blookerpark een rugzak gevonden die mogelijk ook van Anne is. Na de jas en de fiets is dit het derde concrete spoor dat mogelijk naar de vermiste Utrechtse leidt.

Zaterdag 7 oktober - Anne niet gevonden

De zoektocht wordt aan het begin van de avond afgerond. Er is niets gevonden dat gelinkt kan worden aan de vermiste Utrechtse. Politiewoordvoerder Bernhard Jens laat rond het eind van de middag weten dat er ‘vooralsnog geen nieuwe ontwikkelingen zijn’ in de zoektocht naar Anne.

Vriend Vincent: “Na afloop van de dag kwamen we ook vaak in Het Huis terug, Hier in Utrecht, om met elkaar toch even te spreken wat we hadden meegemaakt, en ons voor te bereiden op weer een nieuwe dag. Het leek nog heel lang te duren, je weet nooit hoe lang je bezig bent.”

Moeder Elze: “In begin ben ik heel erg aan het appen. Dat klinkt raar, maar iedereen wil helpen, je moet mensen aan elkaar verbinden, naar die bellen en appen, er is dit gevonden, over en weer. ‘s Nachts ging het door, want iedereen was zo gedreven. In het begin sliep je 3 uur, op gegeven moment val je om, een paar uur, daarna begin je weer. Je had een hele groep, mensen die examens snel deden zodat ze daarna snel mee konden helpen. Er waren mensen die vrij kregen, vrij namen om mee te fietsen, te zoeken op de paden, en later, in linie zoeken met ME. Ik vond dat prettig omdat je bent dan aan het  zoeken, maar je hoeft even niks, alleen mee lopen en je eigen strook afzoeken, even rust. We moesten haar vinden, dus we deden alles om haar te vinden, dat was enige doel.”

Zondag 8 oktober

De zoektocht wordt aan het eind van de middag afgerond zonder belangrijke vondsten. De vijver wordt weer vrijgegeven. De politie geeft aan de volgende dag verder te zoeken.

Maandag 9 oktober - Michael P. aangehouden / 65 militairen bij zoekactie ingezet

De politie heeft een verdachte aangehouden. Het gaat om een 27-jarige zedendelinquent uit een kliniek in Den Dolder. De verdachte is Michael P. uit Zeewolde. Hij heeft in 2010 twee tienermeisjes verkracht tijdens Koninginnedag in Nijkerk. Daarvoor kreeg hij elf jaar cel. De familie en vrienden zoeken gewoon door, want er is maar één doel: Anne vinden.

Vader Wim: “Ik zat met één van de familierechercheurs te praten en haar telefoon ging. Zij stond op en ik kon heel duidelijk horen dat iemand zei: hij is aangehouden. Dus dat was moment dat ik wist dat er een verdachte was. Vervolgens zijn wij in een klein clubje bij elkaar gekomen met het onderzoekshoofd en hij heeft ons bijgepraat. Ik hield hoop dat diegene die aangehouden was ons naar een levende Anne zou leiden. Tegelijkertijd werd ons ook gezegd wat hij op zijn kerfstok had, dus dat was foute boel.”

Dinsdag 10 oktober - Onduidelijk waarvan Michael P wordt verdacht/ Zoektocht naar Anne gaat door

Ondanks dat er een verdachte is aangehouden, blijft de zoektocht naar Anne onverminderd doorgaan. Hulpdiensten gaan het hele gebied rond de kliniek in Den Dolder uitkammen en een deel van de bossen eromheen.

Moeder Elze: “Je hoopt dat je haar snel vindt, maar toen het langer duurde, wordt je wanhopig. Hij gaat nooit wat zeggen, we zullen haar zelf moeten vinden.”

Vriend Vincent: “Je bent zo bekend met dit soort verhalen van andere zaken, van films en TV, je weet dit kan 20 jaar duren, dit kan nooit worden opgelost, maar je wil dat het wordt opgelost en je wil Anne vinden.”

Woensdag 11 oktober - Politie zoekt in Zeewolde

In de zoektocht naar Anne Faber heeft de politie een zoekgebied afgezet bij Zeewolde. Agenten zoeken in natuurgebied de Stille Kern naar sporen. Er wordt gezocht door ME en speurhonden. De politie waarschuwt mensen die willen helpen zoeken niet naar Zeewolde te komen. Alleen specialisten worden toegelaten in het gebied.

Donderdag 12 oktober - Lichaam Anne gevonden in het natuurgebied Horsterwold bij Zeewolde

Uiteindelijk heeft Michael P. de politie laten weten waar Anne Faber zich bevindt. Haar lichaam wordt gevonden in een natuurgebied bij Zeewolde. "Het zwartste scenario is helaas uitgekomen. Onze liefste Anne is niet meer”, zegt oom Hans Faber, die namens de familie spreekt nadat bekend was geworden dat haar lichaam is gevonden. 

Moeder Elze: “De groep mensen was fantastisch, we sleurden elkaar er doorheen, we hebben met zijn allen zoiets intens meegemaakt, we zijn snelkookpanvrienden geworden.”

Vriend Vincent: “Dan ben je alleen maar opgelucht dat ze gevonden is. Omdat je op dat moment twee weken 24 uur per dag stress hebt, en omdat je niet weet wanneer dat ophoudt, omdat het nooit kán ophouden, die mogelijkheid bestaat. Ik was best wel snel bezig met het feit dat we Anne hoogstwaarschijnlijk niet levend terug zouden vinden, ik denk dat andere mensen hoop koesterden, maar wanneer iets definitief wordt,  is dat heel erg.”

Een vriendin: “Het was goed om te zien dat zoveel mensen met goede bedoelingen zich gezamenlijk hebben ingezet. Maar ik kijk op die weken terug als iets verschrikkelijks.”

Vader Wim: “Er zijn veel vragen die mij bezig houden, die zijn terug te brengen tot één vraag: hoe heeft dit kunnen gebeuren?”

Broer Rogier: “In één keer is je zus weg. Dat is heel onwerkelijk. Maar het is de werkelijkheid. Uiteindelijk raak je er wel een beetje aan gewend. Maar er mist altijd iets. Altijd. Het meest mis ik het optillen als ik haar knuffelde. Dat kon ik pas nadat ik vijftien was.“