De dood van de Zwarte Madonna

Het doek valt voor De Zwarte Madonna. Sociale woningbouw op onbetaalbare grond van de Haagse binnenstad. Het lelijkste gebouw van Nederland, vinden sommigen. Anderen noemen het een architectonisch wonder. Vandaag begint de sloop, die een jaar in beslag zal nemen.

Met architect Carel Weeber ben ik gisteren nog teruggegaan naar De

Zwarte Madonna. Nee, verdrietig is hij niet meer. Voor hem "staat het

gebouw er al niet meer". Hij onthulde nog een aantal geheimen.

Bijvoorbeeld dat de Haagse bevolking het gebouw niet vernoemd heeft

naar de heilige maagd Maria, maar naar de zangeres Madonna. Ook zo'n

icoon uit de jaren tachtig. En nog opmerkelijker: de zwarte Madonna was

bijna wit geweest. "De laatste dag heb ik bedacht dat de tegels zwart

moesten zijn". Om daar aan toe te voegen: "Als de Madonna wit was

geweest, was hij zeker niet gesloopt".

Of dat klopt, is maar de vraag. De gemeente Den Haag wilde af van het

mooiste, lelijke gebouw, omdat de grond simpelweg te veel waard was

geworden. En aan sociale woningbouw wordt niets verdiend. Dus liever

veel geld verdienen aan projectontwikkelaars, dan het gebouw laten

staan en de bewoners laten blijven waar ze zo fijn woonden. "Het gebouw

is de grafkist van de sociale woningbouw", zegt Weeber.

"De Zwarte Madonna hoort bij Den Haag", zei een voorbijganger gisteren.

En zo is het. Weeber is, zo concludeert hij uiteindelijk, toch ook blij

met sloop. Misschien probeert hij zijn ontzetting over de afbraak van

zijn creatie om te buigen in iets positiefs. Maar zijn conclusie is

helder: nu zal het altijd het beroemdste gebouw van Den Haag blijven.

"Mensen zullen altijd zeggen: hier stond De Zwarte Madonna". En zo zal

het zijn.

Bewonderaars kunnen trouwens nog wel even genieten van De Madonna. Het

gebouw wordt gesloopt, zoals het is gebouwd: steentje voor steentje.