De borsten van de weervrouw
Tijdens de research voor een lang weekend naar de Belgische Kempen verdiepte ik me eens in het lokale klimaat. Vanwege de snelle weer-veranderingen tegenwoordig kun je je niet goed genoeg voorbereiden. Klimaat is de mode van het jaar. Dat de natuur tot extreme dingen in staat is, zie je deze dagen op het weerbericht van de Belgische VRT. De weervrouw is hoogzwanger en laat het niet na dat te accentueren in haar kledingkeuze. En dus kan de Belgische kijker (en geloof me: niet alleen de seksueel georiënteerde) dagelijks minutenlang observeren wat weer groter is gegroeid: haar buik of haar boezem.
Oeps. Die buik, soit, maar
die borsten! Al wekenlang houden ze de Kempen buiten beeld. De buik doet
hetzelfde met de Ardennen trouwens.
Ik vermoed zelfs dat naderende stormfronten van koers
veranderen vanwege die niet te bevatten omvang. Maar laat ik me niet verliezen
in een betoog over de omvang van weervrouwen. Straks breng ik die zogeheten
klimaatsceptici op ideeën en verwijzen ze nieuw wetenschappelijk bewijs voor
klimaatsverandering naar de prullenmand omdat ze de weermens-bierbuiken en -borsten zijn gaan meten. We zeiden het toch,
zie je wel!
De Kempen zullen ongetwijfeld, net als wij, een natte maand
mei en een droge april hebben beleefd. Hoewel er volgens mij geen dramatische
conclusies mogelijk zijn als je de gemiddelden van die recente
meteo-uitspattingen berekent, zijn we als menselijke diersoort een beetje in de
war. Het weer is ineens geen (on)prettige bijzaak meer, het is de voorbode van
Grote Veranderingen. Het is ook niet niks, de zee zo zien stijgen, die CO2
uitstoot, ijsberen in de knel.
In het kamp der sceptici schuilen is allang geen alternatief
meer. En natuurlijk is het goed dat we in een collectieve roes van
bewustwording verkeren. We moeten er iets mee doen, ook beroepsmatig.
Maar omdat een journalist zonder scepsis is als een
weervrouw zonder borsten... toch een beetje tegengeluid alsjeblieft. Als de
huidige temperatuurstijging doorzet, kan dat ook hier tamelijk ingrijpende
gevolgen te hebben voor wel tientallen planten- en diersoorten. Nieuws! En weet
u wat? Ik vind het niet heel erg verschrikkelijk. Ik kan er goed mee leven
zelfs.
Nee, ik ben geen SUV rijdend stadsmens, gedegenereerd en
immer consumerend.
Ik observeer zelfs weleens een vogel in de uiterwaarden en
het lukt me dan ook nog de etniciteit vast te stellen aan de hand van het
silhouet. Maar als die vogel straks Nederland overslaat tijdens de trek omdat
het hier 1,3 graden warmer is... mij best. Laten we kleine aanpassingen in het
ecosysteem niet te snel als rampspoed verkopen.
De boshyacint die zal verdwijnen omdat het ecosysteem
verandert, de bladluis die heerst als nooit tevoren en weet ik welk ander
micro-organisme bedreigt in z'n voortbestaan...het zijn onze kleinburgerlijke
polder-surrogaten voor het drama van de ijsbeer. Sorry hoor, maar had dat
plantje zichzelf de afgelopen eeuwen gewoon wat meer moeten profileren.
Als je zo simpel redeneert, hoor ik u denken, kan het me vast ook niet schelen dat die hele
bio-keten (waar ook dat hyacintje vast ergens in voorkomt) aan het veranderen
is.
En dat uiteindelijk ook die ijsbeer de lul is. Als je zo
redeneert, wat maakt dan die ene gloeilamp uit, waarom niet 130 op de ringweg?
In dat kamp kom je zo terecht.
Zo haal je een heel pleidooi onderuit. En zo verstomt de
roep om het gecontroleerd uitroeien van
oninteressante micromechanismen. Ik neem pas gas terug als de ijsbeer
oversteekt, in dat kamp kom je dan terecht.
Als wetenschappers over vijftienhonderd jaar de teloorgang
van de boshyacint vergelijken met het verlies van de dodo of de brontausaris,
dan heb ik volkomen ongelijk gehad. Mea culpa. Ik zal ook de schuld niet aan de
weervrouw geven.
Dat ik met terugwerkende kracht verbannen moge worden naar
een eco-camping in de Kempen.