Principes inleveren bij de onderhandelingen voor een Regeerakkoord is pijnlijk, maar het is de toegangsprijs die een partij betaalt om aan te schuiven in een kabinet. Maar wie wordt uiteindelijk minister of staatssecretaris? Valt het lot op jou, of word je door het lot getroffen? Gloort er een glanzende carrière, of zet de headhunter je bij het oud vuil en blijf je achter met een gebroken politiek hart?

Natuurlijk is het leuk genoemd te worden. Maar daar zit al het gevaar van beschadiging. Het is beter als je niet wordt genoemd, en wel op de shortlist staat. Dan word je óf de grote verrassing óf, als je afvalt, is er nauwelijks reputatieschade.

Het is ook een misverstand te denken dat de meest geschikte kandidaat voor een post het ook daadwerkelijk wordt.

Je valt soms af omdat jouw partij net niet genoeg plekken is toebedeeld, of dat jouw partij het gevecht over een bepaald departement heeft verloren, daar waar jij nu net  heel geschikt voor was.

Het is net als bij Dick Advocaat: het systeem, in dit geval 6-4-4-2, kan wel vastliggen, maar of je wordt opgesteld is tot op het laatste moment de vraag.

Ik herinner mij van lang geleden Max van den Berg, PvdA-kandidaat voor Ontwikkelingssamenwerking. Hij had bij wijze van spreken de eerste tickets naar arme landen al geboekt of het ging een dag voor het moment suprême niet door. De toenmalige formateur Wim Kok had te weinig vrouwen in het team, en op het laatste nippertje werd Eveline Herfkens minister.

Je kan overigens ook benoemd zijn en na de inauguratie weer moeten vertrekken.  Kort, slechts enkele minuten, was de politieke carrière van Philomena Bijlhout. Even in 2002 voor de LPF staatssecretaris. Ze had op haar CV iets weggelaten en net voordat ik haar in  de Trêveszaal bij de kennismakingsbijeenkomst  een hand wilde geven, vertrok ze met de snelheid van het licht via het Binnenhof naar het niets.

Pijnlijk is het voor ´n  potentiële kandidaat als trouwe dienst aan de partij niet wordt beloond. Somberen in de Tweede Kamer is dan geen optie meer en doorgaans leidt het tot vertrek naar elders.

Overigens kan een partij ook iemand  gedwongen uit de fractie laten emigreren naar het kabinet om 'er vanaf te zijn'. Soms is het headhunt-proces ondoorgrondelijk.

Wopke Hoekstra, Ank Bijleveld, Kajsa Ollongren, Mona Keijzer, Wouter Koolmees, Carola Schouten, Cora van Nieuwenhuizen, Arie Slob, velen worden genoemd. Ik wens ze veel geluk; vooral als het niet mocht doorgaan.

Ondertussen fantaseer ik vast op wat mogelijk gaat komen. Halbe Zijlstra met Boris Johnson samen op een Algemene Raad in Brussel.

Het is altijd weer even wennen als er een nieuw team voor Oranje uitkomt.

Kees Boonman is politiek commentator voor EenVandaag en presentator van het radioprogramma Kamerbreed.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.