Toegegeven, de concurrentie was zwaar. Beverly Hills Chihuahua of W. Of toch de Secret life of bees of Sex Drive. Weinig mensen in Canton kozen dit weekend voor 'W'. “There have been a few”, zei de dame achter de kaartverkoop diplomatiek. De zaal was inderdaad maar voor een kwart gevuld zaterdagavond. Zondagmiddag was het niet veel beter. Zelfs Sex Drive won het van de president.

Ruim twee weken voor de verkiezingen komt regisseur Oliver Stone met een film over  de huidige president, simpelweg getiteld W. Kijk hier de trailer met een zeer goed acterende Josh Brolin als George W. Bush. Let vooral op de stem:

Geen toevallige timing natuurlijk: “Het zal weinig hulp zijn voor de republikeinse campagne”, vreest Jessica terwijl ze plaatsneemt met haar liter cola en kilo popcorn. Ze was altijd een groot supporter van Bush. Nu weet ze niet meer wat ze moet denken. “Die oorlog enzo. Het maakt het er allemaal niet makkelijker op.” Ze zegt op zoek te zijn naar antwoorden zo vlak voor de verkiezingen.

Beetje riskant lijkt me, om die antwoorden te zoeken in de bioscoop, in het brein van Oliver Stone. Hij geeft hooguit een mening. Lees hier een interview met hem waarin hij George W. 'stranger than fiction' noemt. Zijn film geeft, zoals te verwachten was, geen grote nieuwe inzichten. Simpelweg door gebrek aan afstand en reflectie. W. is tenslotte nog in functie. Dat hij niet geliefd is onder de Amerikaanse bevolking,  hoef je volgens mij niet te onderstrepen twee weken voor de verkiezingen. Dat hij fouten heeft gemaakt is ook nagenoeg bekend. En het is water naar de zee dragen om te stellen dat hij geen intellectueel hoogstandje is. Het is daarom een behoorlijk saai en voorspelbaar eendimensionaal pamflet geworden.

De George W. Bush bij Stone is een jongen die veel drinkt, flirt en eigenlijk alleen maar bezig is om de goedkeuring van zijn vader te winnen. Stone zorgt ervoor dat je dit beeld niet vergeet omdat de hele besluitvorming rondom de Irak-oorlog er als een rode draad doorheen loopt. Dus van de ontgroening van W. bij zijn studentendispuut naar de onderhandelingstafel. Daar zit een rariteitenkabinet dat weinig geloofwaardigheid oproept. Condoleezza Rice en Karl Rove lijken wel cartoonfiguren, Colin Powell is zo heilig dat het wel een engel lijkt in plaats van een soldaat - vanaf vandaag steunt hij overigens officieel Barack Obama-, Donald Rumsfeld wordt weggezet als een totale idioot en de enige die nog een beetje geloofwaardig overkomt is Dick Cheney als het ‘mastermind’ achter de oorlog. Van de encounters met dit setje gaat Stone moeiteloos weer terug naar de eerste ontmoeting met Laura waar je W. onsmakelijk recht in haar gezicht op een hamburger ziet kauwen. En weer terug naar de tafel waar wordt besloten dat massavernietigingswapens de reden is om Irak binnen te vallen.

Duidelijke taal. Duidelijke boodschap. Voor zover ik het in kan schatten. Maar gelukkig blijven de inwoners van Canton verrassen. Ik ben te snel geweest met mijn constatering ‘eendimensionaal pamflet’. Jessica bijvoorbeeld ziet hele andere dingen. Ze vindt het juist een heel sympathiek beeld van George W. “Je ziet dat het ook maar een mens is, die menselijke fouten maakt. Ik heb het idee dat ik hem nu toch wat beter begrijp. Hij is gewoon verkeerd voorgelicht door de rest. Daar kan hij niets aandoen”.

Ze wordt gesteund door Rick Gaiheart, een Bush-supporter: “Je ziet in deze film hoe hij heeft gevochten om dingen te bereiken in zijn leven. Hij realiseert zich dat hij fouten heeft gemaakt, maar er zaten veel slechte mensen om hem heen. Zij gaven hem slechte informatie.” Op mijn –voorzichtige- opmerking dat die massavernietigingswapens nooit zijn gevonden en dat dat wel een duidelijk statement is in de film, reageert Rick optimistisch: “Bush is een goed mens. Dat die wapens nooit gevonden zijn betekent niet dat ze er niet waren”.

Larry Damble fronst de wenkbrauwen. Hij voelde tijdens de film wel een ‘slight tendancy of sorry’ voor George Bush. Maar voegt daar direct aan toe dat de president onmiddellijk voor de rechtbank moet komen voor al deze leugens. “Het is bespottelijk dat hij hier zomaar mee weg komt.” Daar is Sharon MorganStern het mee eens. Ze draagt haar Obama button niet voor niets in de bioscoop: “Dat we die Bush een eerste termijn hebben gekozen is tot daar aan toe, maar ik kan er met mijn hoofd niet bij dat we deze debiel een tweede keer hebben gekozen. Moet je kijken hoe we er nu voorstaan met het land. Daar is hij verantwoordelijk voor. He is pathetic”. Dat de Bush aanhangers de zaal inmiddels hebben verlaten lijkt haar niet te deren.

Wat Stone in ieder geval heeft bereikt, is een aardige discussie in de bioscoopzaal van Canton. Blijkbaar zo opvallend dat ik tot mijn stomme verbazing uit de bioscoop ben gezet omdat ik ‘argeloze bezoekers zou lastigvallen met vragen’. Serieus. Zoals gezegd: Canton blijft verrassen.

Lees hier, hier en hier een aantal interessante recensies over de film in de grote kranten. Over een aantal weken is hij in Nederland te zien.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.