CantonVandaag: bye bye Canton

De tassen, de camera’s en alle andere apparatuur gaan in de auto. Samen met verslaggever Marijn Duintjer breng ik de spullen die onze uitzending in Doug’s Diner mogelijk maakten terug naar New York. Ik ga Canton na twee maanden verlaten. Dat voelt raar.

Het is een bijzondere en schizofrene ervaring geweest om twee maanden lang het wel en wee van de inwoners van Canton te volgen – eigenlijk al sinds april toen we met de voorbereidingen begonnen. Het was nooit even ergens binnenkomen rennen en weer weg gaan. Ik werd een tijdelijke inwoner van de stad en kreeg gratis een spoedcursus inburgeren. Onze hoofdpersonen werden mensen die ik wekelijks en soms dagelijks zag en sprak. Ik zat regelmatig bij Ron Ponder in zijn radioshow en zag hoe hij van republikein naar democraat transformeerde. Zijn luisteraars leefden mee met ons project en vroegen elke dag wel even hoe het ging. Ik was getuige van de tegenslagen van Vicky en bewonderde haar optimisme. Ik gaf les aan de padvinders van Tim Brand en zag hoe zijn familie gewend raakte aan hun nieuwe huis. Ik ging naar de football-match met Ronnie Bitzel die de grootste staalfabriek had opgekocht. Ik hield contact met Dave McCune, die vier jaar geleden zijn baan kwijt raakte en een paar maanden geleden weer. Ik kreeg gisteren een uitzinnig mailtje van hem waarin hij vertelde dat hij nieuwe baan had gevonden.

Maar ik werd ook uitgenodigd in de meest luxe country club voor meerdere etentjes – nadat ik daar overigens ook van het terrein was gegooid toen Sarah Palin daar kwam voor een fundraiser. Ik hoorde daar welgestelde republikeinen praten over de toekomst van het land op een manier die haaks stond op de realiteit die ik zag. Die discussies waren zeer waardevol. Voor mijn begrip van dit land. Maar ook voor hun vastgeroeste ideeën over de samenleving. Ze luisterden met interesse naar mijn ervaringen en waren her en der bereid concessies te doen in hun visies. Net als ik overigens.

En nu zijn er ineens geen reclamespotjes meer van de kandidaten. Geen peilingen die elke nieuwe dag inluidde. Geen CNN die het behang in mijn hotel kamer werd. Geen analyses meer die ik verslond. Er is gekozen. De eerste zwarte president. Nog steeds ontroeren de reacties van mensen me. Het is bijzonder. Het is historisch. De inwoners van Canton hebben mij het kader gegeven om het te begrijpen en belangrijker nog, het te voelen. Ik hoop dat de nieuwe president aan al hun verwachtingen kan voldoen.