Bruid in Iran – Als Nederlandse vrouw in Iran (deel 2)
Familie is in Iran erg belangrijk. Het is de enige plek waar mensen 'blijdschap' voelen omdat er verder niks te doen is. Er zijn natuurlijk geen café's waar je kunt genieten of ontspannen, dus familieleden bezoeken is de belangrijkste activiteit voor mensen. Vooral het huis van de ouders moet vaak bezocht worden, het is een soort ontmoetingsplaats waar de rest van de familieleden elkaar ontmoeten. Ongeveer om de twee dagen bezoeken mijn man en ik zijn ouders om bijvoorbeeld te eten.
Het is normaal om uitgenodigd te worden voor het diner, als je hier in Iran iemand bezoekt. Rijst met kip of vlees is een beroemd gerecht in Iran, vooral rijst wordt iedere dag gegeten met lunch en avondeten. Ik hou niet echt van het Iraanse eten hier omdat het altijd het zelfde is, namelijk elke dag rijst met kip of kebab. Nadat je gedineerd hebt krijg je altijd fruit en thee. De Iraanse vrouwen hier besteden een groot deel van de dag met het bereiden van lunch en avondeten. Er wordt altijd veel gemaakt en als vrouw ben je daar vele uren zoet mee, zodat ze zich niet de hele dag kan vervelen. In de middag na lunch slapen de Iraanse mensen meestal van 2 tot 5.
Wij als Nederlanders zijn toch erg individueel gericht en willen graag persoonlijke vrijheid, zo is het nog wel wennen voor mij om telkens mensen te bezoeken of zelf telkens veel bezoek te hebben en dat alle informatie altijd door wordt verteld aan iedereen. Het is moeilijk om zaken voor jezelf te houden. Vooral de vrouwen houden ervan om lang met vriendinnen te telefoneren en te roddelen over mensen, het is een van de grootste hobby's.
De cultuur in dit normale stadje is anders dan in bijvoorbeeld Teheran. Hier letten mensen meer op je, vooral als je er wat anders uitziet. Toeristen hebben ze hier zelden gezien. Een aantal dingen waar ik mij aan erger is dat de mensen hier, bijvoorbeeld onze buren, je heel erg in de gaten houden. Als mijn man of ik de deur openen om naar buiten te gaan dan staat gelijk de buurman tegenover ons buiten, om te kijken wie daar is. Als we op straat lopen, wordt je heel erg nagekeken door de andere mensen op straat. Als we een taxi nemen dan kijkt de buurman of zijn kind ons net zo lang na tot de taxi uit het zicht is verdwenen. Buren
Toen een buurman aan de familieleden van mijn man vertelde dat ik op straat vaak lachte, en dat dat niet kon, werd ik toch wel boos. Dus als ik nu in onze straat loop probeer ik de buren niet meer aan te kijken en kijk ik naar de grond en lach niet. Veel mensen zijn zo traditioneel.....wat in Nederlandse ogen normaal gedrag mag zijn, zien zij als onbeleefd.
De familie van mijn man is absoluut niet zo. Zij zijn een van de modernste families hier. Onze buren zijn totaal anders, niet slim, ik vind ze laag....ze zijn denken totaal anders. Ze mogen dan wel zo overkomen, zegt mijn man, maar ze hebben wel het beste met ons voor en zullen ons altijd helpen. Bijvoorbeeld als ze je met hun auto naar een ziekenhuis kunnen brengen.
In ieder geval probeer ik mij nu echt aan te passen aan de gedragsregels hier, want als je je fout gedraagt wordt het gelijk via via aan iedereen doorverteld en kunen de mensen mij als 'een slechte vrouw' gaan zien of kan mijn man een slechte naam krijgen....het is nou eenmaal een kleine stad waar iedereen elkaar kent.
We wonen nu hier, dus ik moet deze cultuur accepteren en me aanpassen en gedragen. Buiten Iran hoef ik echter van mijn man geen hoofddoek te dragen en kan ik normaal omgaan met andere mannen. Hier is het een schande als ik met andere mannen praat. Ik kan alleen met vrouwen praten of met de echtgenotes van de zussen van mijn man, of zijn broers, dat is verder geen probleem, voor hen hoef ik ook geen hoofddoek om te houden. Voor de rest van de mannen wel. Maar het verschilt hoe gelovig je bent. Er zijn ook vrouwen hier die hun hoofdddoek alleen voor hun man afdoen en verder niet. Ik merk dat het leven zeer eentonig is hier, of ik nu een paar maanden hier ben of een jaar, alles blijft hetzelfde en er gebeurt verder niks. Het is altijd familieleden (huis van de ouders) bezoeken en telkens het zelfde liedje, je krijgt thee geserveerd, dan eet je samen en dan later ga je weer weg. En zo gaat het telkens weer door… Sterven, drugs en televisie
De mensen hier schudden altijd elkaars handen als ze elkaar ontmoeten, ook broers of zussen. Bij een sterfgeval wordt er een papier opgehangen waarop de naam van de overledene en het tijdstip van de begrafenis wordt bekendgemaakt. Daarnaast rijdt er een auto door de straten met een luidspreker, die luidkeels aan de mensen bekendmaakt wat er is gebeurt. Sterft er een naast familielid dan dragen zowel mannen als vrouwen een jaar lang zwarte kleding.
Hier is het normaal dat bedelaars bij je aanbellen om geld te vragen. Ze zeggen dat ze 'Seyyed' zijn, in Iran is dit een persoon die de volgeling is van Fatima, dochter van Mohammed. Ze denken dat ze geld kunnen vragen omdat ze heilig zijn. Het huisval wordt hier opgehaald door een auto met een vrolijk muziekje, en net zo vrolijk verbouwen onze buren drugs in hun tuin. Maar dat kan niemand iets schelen, de politie heeft wel belangrijkere dingen te doen. En dat terwijl drugs streng verboden zijn in Iran.
De Iraanse televise heeft maar 6 zenders, en dat voor 72 miljoen mensen. Alle zenders zijn van de regering, het is niet toegestaan om een eigen persoonlijke zender op te richten. Meer dan de helft van de mensen heeft dan ook satelliet-televisie. Op de Iraanse televisie zijn ook Europese films te zien, alleen de romantische scenes worden weggelaten, en dus omdat er geen liefdescenes op tv toegestaan is gaan veel films over problemen, vechten en oorlog. In het begin dacht ik dat er in deze plaats weinig te koop is, maar zelfs in de kleinere plaatsen in Iran kan je alles vinden zoals nieuwe mobiele telefoons (dezelfde modellen als in Nederland), vele kledingwinkels, televisies, koelkasten, meubels enz...
Mijn man en ik spreken voornamelijk Engels en een beetje Farsi met elkaar. We wonen in een groot huis waar we alles hebben: airconditioning, satelliet televisie, internet enz. Het gebeurt hier vaak dat op bepaalde uren er geen water stroomt en dat de electricitiet uitvalt, en dat is in het warme weer geen pretje wanneer je de airco niet kan gebruiken. In de zomer is het zo warm dat je alleen 's ochtends of 's avonds naar buiten kunt.
Mijn man en ik vinden het hier niet leuk meer. We willen graag in Nederland wonen maar de Nederlandse wetten zijn erg streng. Als ik samen met hem naar Nederland wil moet ik voldoen aan een minimum-inkomenseis, ik moet dan minimaal 1457 euro verdienen. En dat gaat zonder werk natuurlijk niet lukken.
Dus op dit moment weten we nog niet goed wat we willen doen, maar we weten beiden wel zeker dat onze toekomst hier niet ligt. Ikzelf kan elk moment terug naar Nederland als ik wil. Mijn man zegt ook dat er voor mij geen toekomst is hier en dat ik beter terug kan gaan naar Nederland. Maar ondanks alles ben ik toch nog hier omdat ik bij mijn man wil zijn.
Eerder ontmoetten we elkaar telkens maar voor een paar weken in Dubai, als een soort vakantie. Dat wil ik niet meer, ik wil graag samen met hem zijn, maar liever niet meer hier. Dat ik nu hier ben zie ik als een unieke ervaring, waar ik veel van kan leren, over het leven en de taal hier. Mijn man heeft een goede baan hier en verdient meer dan de gemiddelde Iranier, dus hij kan zijn baan niet zomaar opzeggen. Ik probeer mijn tijd hier vooral te vullen met het compleet leren van de taal. Terug naar Nederland
Maar ik weet dat ik zelf hier niet echt kan blijven en de situatie kan accepteren, omdat ik mijzelf geen Iraanse vrouw zie worden. Het leven hier speelt zich alleen maar af in huis met je familie (als vrouw moet je voor de kinderen zorgen) en er zijn geen andere plekken waar je iets kan doen hier. Ik kan hier geen baan krijgen omdat ik de taal nog niet goed spreek. Mijn man wil wel graag dat ik ga werken. Zouden we in Teheran wonen, dan zou ik meer kunnen doen, bijvoorbeeld naar het park of naar de bergen. Gelukkig bezoeken mijn man en ik af en toe andere landen in Azie of plekken in Iran, om toch nog wat plezier te hebben. De meeste mensen in deze plaats gaan nooit op vakantie, ze vinden het niet zo belangrijk en geven liever hun geld uit aan dingen voor hun huis.
Ik ben toch af en toe depressief hier en weet soms niet goed wat ik kan doen in huis. Mijn man heeft voor mij een laptop gekocht zodat ik meer bezig kan zijn met internet en me minder zal vervelen. Veel mensen hier zijn depressief. Mijn man laat mij altijd terug gaan naar Nederland als ik dat wil, ook al vinden mensen hier dat niet goed en zou dat mijn man's reputatie kunnen schaden. Voor mijn man is mijn geluk ecjter het belangrijkste en het gaat er niet om wat andere mensen denken. Het is zeker dat ik vroeg of laat terug naar Nederland zal gaan omdat ik hier niet voor altijd wil leven en me niet gelukkig voel. Ik vind deze plaats niet leuk, alhoewel ik zie dat Iran eigenlijk in elke stad hetzelfde is (zelfde straten, winkels). In een grotere stad is misschien iets minder sociale controle en zijn er meer dingen te doen.
Terug in Nederland zou ik een baan kunnen krijgen zodat ik in iedergeval wat geld kan verdienen voor ons beiden en zou kunnen proberen om mijn man uit te nodigen. Maar aan de andere kant weet ik ook dat ik mijn man erg zal missen als ik alleen in Nederland ben. Toch wil ik vechten voor een betere toekomst voor ons beiden en wil ik graag met mijn man verder leven in een ander land dan Iran. Maar ik, en helaas ook vele andere Nederlanders met een buitenlandse partner, kunnen hun man niet naar Nederland halen vanwege de strenge regels, zoals de hoge inkomenseis. Dat belemmert ons geluk en dat zou niet zo mogen zijn. De regels zijn veel te streng, in andere Europese landen, zoals Belgie is het makkelijker. We hopen dat de regels ooit worden aangepast en dat we samen een nieuwe toekomst kunnen beginnen in Nederland.Saskia is een Nederlandse vrouw die sinds kort in Iran woont. Ze beschrijft in twee Zomer-weblogs bij EénVandaag hoe haar nieuwe leven er uit ziet, wat de verschillen zijn met Nederland en hoe zij en haar man de toekomst zien. De namen en plaatsen in dit weblog zijn gefingeerd. De foto's zijn wel door 'Saskia' gemaakt.