Ouders van volwassen kinderen met autisme zijn vaak ten einde raad als hun kind op zichzelf wil wonen en professionele begeleiding nodig heeft. Dat soort plekken zijn zeer schaars. Mariëtte Snoeren begon daarom zelf een project.

"Hij is hartstikke intelligent en deed het goed op school. In twee gymnasium werd hij depressief", vertelt Mariëtte Snoeren uit Waalwijk. Ze is de moeder van Abel (26). Op de middelbare school kwamen ze erachter dat hij autisme heeft. "Hij voelde zich ongelukkig en gaf aan dat hij geen aansluiting had. Hij zei dat hij zich als een alien, als een buitenaards wezen voelde."

Tien jaar lang in de ggz

Abel raakte in een depressie en ging ook blowen. "Het blowen veroorzaakte bij hem een psychose. Toen moest hij helaas worden opgenomen en toen is ook de diagnose gekomen, toen werd dat nog Asperger genoemd." Tegenwoordig spreek je van autisme spectrum stoornis.

Meer dan 10 jaar lang hebben ze van alles meegemaakt in de ggz, eigenlijk te veel om na te vertellen. Inmiddels woont Abel doordeweeks in een behandelcentrum, in de weekeinden komt hij naar huis.

Weinig specifieke hulp

Abel wil op zichzelf gaan wonen, maar kan dat zeker niet zonder begeleiding. En vind dan maar eens een juiste plek, zegt Mariëtte Snoeren. "We zijn zo rond zijn 18de gaan rondkijken, en zijn dus al heel wat jaren op zoek. Dan kom je erachter dat er eigenlijk heel weinig specifieke hulp is."

Mariëtte zocht stad en land af en ging uiteindelijk het gesprek aan met de gemeente Waalwijk en een woningcorporatie. De woningcorporatie kon in een project dat nog wordt gebouwd 18 plekken reserveren voor jongvolwassenen met autisme.

'Gordijnen niet open'

Na de zomer begint de bouw, over 2 jaar kan Abel daar wonen. Er is continu begeleiding.

"Het is vooral nodig dat er iemand een oogje in het zeil houdt. Zit 'ie goed in zijn vel? Komt 'ie z'n bed uit, zit 'ie niet te vervuilen in zijn omgeving? In slechte periodes kan dat gebeuren. Dan gaan de gordijnen niet open."

Ouderinitiatief

Er zijn meer ouders die zelf een woonproject hebben opgezet voor hun kind met autisme. Zo is er de Grasboom, een paraplu van tien ouderinitiatieven. Eén van de bewoners is Tineke van de Groep, 32 jaar oud. Ze woont bij de Grasboom in Amersfoort, samen met 14 andere jongvolwassenen met autisme.

"In het begin vond ik het wel lastig, omdat je opeens moet gaan samenwonen met 14 individuen. Je moet elkaar helemaal leren kennen en leren op jezelf wonen. Maar nu ik iedereen beter ken en ook met een aantal bewoners bevriend ben geraakt, vind ik het heel fijn en heel gezellig."

Bron: EenVandaag

'Ik heb dus iets'

Tineke was twintig toen ze de diagnose autisme kreeg, ze had toen al haar HAVO-diploma op zak. "Toen ik die diagnose kreeg dacht ik: 'o, het ligt dus toch niet helemaal aan mij want ik heb dus iets'."

"Maar wat autisme inhield, ik had echt geen idee. Dat moesten ze mij helemaal uitleggen. En ik wilde - achteraf gezien is dat heel autistisch - mezelf helemaal uit elkaar gaan pluizen en bij elke karaktereigenschap weten of dat nou bij Tineke hoort of dat nou bij het autistische stukje in me hoort."

Begeleiding op maat

Tineke heeft er veel last van dat prikkels heel hard binnenkomen en dat ze informatie nauwelijks kwijtraakt. Daardoor heeft ze maar weinig energie en kan ze niet werken. Zij en haar huisgenoten krijgen begeleiding op maat.

In het geval van Tineke betekent het dat ze veel van zich af praat en leert hoe ze met haar negatieve gedachten moet omgaan. Soms zijn die zo zwart dat ze zichzelf snijdt.

Boksbal

"Ik leer het op een betere manier te uiten zonder mezelf te snijden. Daarom ga ik nu meerdere keren per week sporten met de begeleiding", vertelt ze.

"En ik ga dus boksen tegen mijn boksbal zodat ik al mijn emoties op een constructieve manier in plaats van een destructieve manier kan uiten."

'Ik wil dat hij gelukkig kan zijn'

Dat een plek voor Abel in de buurt in zicht is, geeft Mariëtte Snoeren al wat rust, ook al duurt het nog 2 jaar. "Ik verwacht dat hij zijn hele leven wel begeleiding en ondersteuning nodig zal hebben. En dan is het natuurlijk heel fijn als je je familie als sociale achtervang in de buurt hebt", zegt ze.

"Ik wil dat hij een goeie plek heeft, waar hij gelukkig kan zijn en leven. En waar hij hopelijk wat mensen om zich heen heeft waar hij het mee kan vinden. Het idee is dat het voor Abel wel door kan gaan, als ik of mijn man er niet meer zijn om hem te helpen."

Om het overvolle stroomnetwerk te ontlasten, wordt gezocht naar creatieve oplossingen. Minister Sophie Hermans en staatssecretaris Chris Jansen sluiten vandaag een 'netcongestiedeal' met de ov-sector om netcongestie tegen te gaan.

Elektrische auto's, zonnepanelen, warmtepompen: ons stroomnetwerk is overvol. Netcongestie wordt dat genoemd.

File op het net

"We kunnen spreken van file op het elektriciteitsnet", zegt energieanalist Sanne de Boer van de Rabobank. "Vergelijk het met de de snelweg. Als iedereen tegelijk wil invoegen, dan kan dat niet."

"Hetzelfde gebeurt op het stroomnet. De afgelopen jaren heeft iedereen meer elektriciteit verbruikt, en vaker op hetzelfde moment. Dat past niet."

Deal met de ov-sector

Om deze zogenoemde netcongestie te bestrijden, is de komende 15 jaar een investering van 195 miljard euro nodig, volgens het Rijk. In de tussentijd wordt er gezocht naar creatieve oplossingen.

Minister Sophie Hermans van Klimaat en Groene Groei en staatssecretaris Chris Jansen van Openbaar Vervoer en Milieu sluiten daarom vandaag een 'netcongestiedeal' met de openbaar vervoerssector. Het idee is dat het openbaar vervoer gaat helpen om de druk op het elektriciteitsnet te verminderen.

Efficiënter gebruikmaken van infrastructuur

"Op deze manier kunnen we efficiënter gebruikmaken van de infrastructuur die er al is", legt De Boer uit. "Openbare vervoersbedrijven maken gebruik van hun eigen elektriciteitsnetten. Op sommige momenten zijn die kabels hard nodig, bijvoorbeeld in de ochtend- en avondspits", legt ze uit.

"Maar wanneer er minder openbaar vervoer rijdt, kunnen de kabels gebruikt worden om auto's of elektrische bussen op te laden. Hier hoef je dus geen extra kabels voor in de grond te leggen."

Idee op een bierviltje

Het Rotterdamse ov-bedrijf RET is al volop bezig met duurzaam gebruik van energie. "Naast het delen van ons stroomnet, hebben we nu ook een batterij in de buurt van de Erasmusbrug geplaatst", vertelt technicus Leo Vliegenthart van de RET.

"5 jaar geleden heb ik het idee op een bierviltje geschreven. Het woord 'netcongestie' bestond toen nog niet eens."

Batterij die werkt als powerbank

"Op het moment dat er een tram voorbij rijdt, en die remt, dan levert die tram energie terug aan de batterij. De batterij wordt op deze manier continu opgeladen en werkt kostenefficiënt", legt Vliegenthart uit. "De batterij fungeert als powerbank."

De opgeslagen stroom kan weer gebruikt worden om andere voertuigen op te laden. "Op deze manier proberen wij de 'file' op het stroomnet te omzeilen en dragen wij 20 tot 25 procent bij aan de laadsector van Rotterdam."

Alleen geschikt voor kleine hoeveelheden

Maar ondanks de voordelen van zo'n batterij blijft energieanalist De Boer sceptisch. "Batterijen zijn zeker functioneel", zegt ze. "Maar ze nemen ook veel ruimte in."

"Bovendien zijn batterijen alleen geschikt om kleine hoeveelheden energie voor korte tijd op te slaan", vervolgt ze. "Helaas kunnen we de overtollige zonnestroom van de zomer niet bewaren tot aan de winter."

Klein deel van de oplossing

Volgens De Boer is het getekende convenant tussen het Rijk en de ov-sector niet de hele oplossing voor netcongestie. "We moeten niet verwachten dat we hierdoor uit de problemen zijn. Het is ook nodig om de netten te verzwaren, maar dit kost veel tijd en geld."

"Slimmer gebruikmaken van de infrastructuur die we hebben, is een 'no-brainer'. Maar het blijft een klein deel van de oplossing."

Asielminister Faber wil geen handtekening zetten onder koninklijke onderscheidingen voor vijf oud-COA-medewerkers, werd gisteren bekend. Kan dat zomaar? Historicus Kemal Rijken zet de feiten over onderscheidingen voor ons op een rij.

Rijken noemt het 'zeer uitzonderlijk' dat de minister de voordracht voor een koninklijke onderscheiding niet wil ondertekenen. "We hebben dit in de parlementaire geschiedenis in de laatste 80 jaar niet gezien." Hij beantwoordt vier vragen over wat er komt kijken bij het krijgen van een koninklijke onderscheiding en deze situatie.

1. Hoe gaat het toekennen van onderscheidingen in zijn werk?

Voordat de minister een handtekening moet zetten, is daar al een heel proces aan voorafgegaan, weet Rijken. "Een voorbeeld: iemand heeft 40 jaar lang vrijwillig voor de tennisvereniging gewerkt en de mensen op de tennisvereniging vinden dat deze persoon een lintje verdient. Dan gaan die mensen in eerste instantie brieven schrijven over die persoon", vertelt de historicus.

"Die aanbevelingsbrieven worden gestuurd naar de desbetreffende gemeente waar die persoon woont, en die worden allemaal gecontroleerd." Vervolgens maakt de burgemeester de beslissing of iemand in aanmerking komt. "Dan tekent de Commissaris van de Koning en daarna de Kanselarij der Nederlandse Orden." Die beheert de registers van onderscheiden personen en regelt de lintjes.

"En daarna pas gaat het naar het ministerie en de bewindspersoon. Die tekent dan ook. In de meeste gevallen. Vervolgens zet de koning nog zijn handtekening." Nadat de koning de onderscheiding heeft getekend, kan het lintje door de burgemeester worden uitgereikt.

2. Waarom is hier een minister voor nodig?

"In principe is de minister altijd verantwoordelijk en dat heeft te maken met de ministeriële verantwoordelijkheid", vertelt Rijken.

Hij legt uit: "De koning is niet verantwoordelijk voor zijn inhoudelijke daden. Dat zijn de ministers volgens de Grondwet. In dit geval, als de koning tekent, dan betekent dat dat er een minister of een staatssecretaris ook al moet hebben getekend."

"Dus als de koning uiteindelijk een handtekening moet zetten op de koninklijke onderscheiding dan moet dat gedekt zijn, zoals dat heet, door een minister of een staatssecretaris. En daarom is die handtekening nodig."

3. Waarom is het zo uitzonderlijk dat minister Faber weigert?

"De minister mag het doen, maar het is wel uitzonderlijk", vertelt Rijken. "Wat de minister in principe heeft gedaan, is een pure politieke daad. Gewoon om een frame neer te zetten: 'Ik ben tegen deze medewerkers en ik ben tegen asielzoekers en het is mijn beleid niet.'" Ze zet het weigeren dus in om te communiceren waar ze tegen is, volgens de historicus.

En dat is nog niet eerder op deze manier gebeurd, weet Rijken. "Er zijn geen gevallen bekend waarbij de minister zo nadrukkelijk naar buiten trad en zei: 'Ik teken niet omdat het niet mijn politiek is.' En dat komt ook omdat de lintjes zijn staatsonderscheidingen neutraal zijn."

"Die worden gegeven aan mensen die zich meestal decennia lang, vaak vrijwillig, hebben ingezet voor andere mensen. Het is in Nederland dus zo dat de regering en politici niet bepalen wie wel of geen lintje krijgt. Het komt vanuit de samenleving. En dat gegeven wordt dan beloond namens de Staat", legt Rijken uit. "Een koninklijke onderscheiding is dus neutraal en is daardoor ook geen politieke beslissing."

4. Wat betekent het volgens jou dat Faber weigert?

Hierdoor kan een precedent ontstaan, vertelt Rijken. "Het risico dat je nu krijgt, is dat er in de toekomst kabinetten zullen zijn en ministers zullen zijn die zeggen: 'Dit is in het verleden zo gegaan met mevrouw Faber, en deze persoon bevalt mij niet, dus ik ga daarvoor liggen en ik teken niet.' Dat kan nooit de bedoeling zijn van een neutrale staatsonderscheiding, die de koninklijke onderscheidingen toch zijn."

Betekent het dat deze mensen hun lintje niet krijgen? "Nee", zegt Rijken. "Het is namelijk zo dat een andere bewindspersonen ook kan tekenen. Dat zal gewoon ook gebeuren en deze vijf mensen krijgen gewoon een lintje."