Eind maart verschenen drie vernietigende rapporten over het detentieverloop van Michael P., de moordenaar van Anne Faber. Zijn advocaat reageert daar nu voor het eerst op. Hij ziet zijn verhaal bevestigd.

Advocaat Niels Dorrestein is doorgaans niet scheutig met interviews, liever focust hij zich op de zaak zelf. Na het verschijnen van de harde rapporten van de Onderzoeksraad voor Veiligheid en twee Inspecties wil hij nu toch van zich laten horen. De rapporten bevestigen zijn verhaal: Michael P. heeft niet de juiste behandeling gehad tijdens zijn jarenlange verblijf in de psychiatrische gevangenis in Vught en later, de kliniek in Den Dolder.

'Moord op Anne Faber had niet voorkomen kunnen worden'

Toch is hij voorzichtiger dan dat sommige media en Tweede Kamerleden deden. Die reageerden vorige week fel op de rapporten. Het NRC-Handelsblad kopte: 'Moord Anne Faber na 'falend systeem'', en Tweede Kamerlid Attje Kuiken (PvdA) stelde dat 'de moord voorkomen had kunnen worden'.

Dorrestein reageert hier fel op. Hij vindt dat je dat niet kunt zeggen en ziet het anders: "Je kunt niet stellen dat de moord voorkomen had kunnen worden. Ook veroordeelde TBS'ers die goed zijn behandeld gaan toch soms de fout weer in. Een goede behandeling is geen garantie voor uitblijven van herhaling."

Niet de optimale behandeling

Wel vindt de advocaat dat door het falende systeem zijn cliënt niet de optimale behandeling kreeg. Had hij die behandeling wel gehad, 'dan was de kans wellicht kleiner geweest dat hij Anne Faber om het leven had gebracht', zo zegt hij.

Volgens Dorrestein heeft Michael P. niet de juiste behandeling gehad, maar uit de rapporten blijkt dat hij zelf op drie momenten een juiste behandeling heeft tegengewerkt. In 2010 weigerde hij mee te werken aan een een onderzoek in het Pieter Baancentrum, nadat hij twee minderjarige meisjes had verkracht. Zo wist hij een behandeling in een TBS-kliniek te ontlopen en belandde hij in een gewone gevangenis.

Geen informatie over zedendelict

Ten tweede werd hij al snel vanuit de gevangenis overgeplaatst naar de psychiatrische gevangenis in Vught. Maar daar weigerde hij te praten over zijn zedendelict (de verkrachting van de meisjes). Daarom werd hij niet geplaatst op de speciale zedenafdeling, maar op de gewone afdeling. Michael P. kreeg daar een behandeling voor drugsgebruik en agressieproblemen, maar dus niet voor zijn zedenproblematiek.

Tot slot wordt hij vlak voor zijn beoogde voorwaardelijke vrijlating weer overgeplaatst naar de kliniek in Den Dolder. Bij die overplaatsing weigert P. zijn medisch dossier over te dragen. Daardoor heeft de kliniek in Den Dolder geen informatie over het gepleegde zedendelict.

'Ze hadden zijn zwijgen moeten doorbreken'

Dorrestein erkent dat P. niet wilde praten over de verkrachting. Daar was een reden voor, zo zegt hij. "Hij was bij binnenkomst door bewakers en behandelaars ingefluisterd niet te praten over de verkrachting, want dat zou zijn leven in de gevangenis moeilijk maken", zegt Dorrestein. "Na verloop van tijd is hij wel gaan praten tegen zijn behandelaars over het delict, maar daar hebben ze niet op doorgepakt. Hij is niet overgeplaatst naar de zedenafdeling."

Dat Michael P. niet wilde meewerken, vindt Dorrestein niet vreemd: "Zedendelinquenten praten niet graag over hun delict. Het is juist aan de professionals om dat zwijgen te doorbreken, zodat hij uiteindelijk de behandeling had kunnen krijgen die nodig was. Die behandelaars zijn professionals, opgeleid om dit soort gevallen goed te doorgronden. En dat is hier niet gebeurd."