Adieu VDB

Als VdB z´n eigen dood zou beschouwen, dan had ´ie voorspeld dat België in het onverwacht enorme verdriet spontaan haar eenheid zou hervinden.

Of dat de aandacht voor het enkeltje sterrenhemel van Michael Jackson rijkelijk overdreven was gezien de gelijkenissen:

zucht naar medicijnen, eenzaamheid, een leven dat grotendeels in het teken stond van het realiseren van een tragisch einde.

´Maar ik won nog koersen toen die Jackson al jaren geen fatsoenlijke plaat meer had gemaakt´, zoiets zou hij puntig en perfect tweetalig geproclameerd hebben.

Als ´ie een miskend talent was gebleven was het pathetisch; zijn grootspraak, zijn ongelukken, zijn mislukte comebacks.

Ook miskende talenten varen doorgaans ramkoers richting een tragisch einde, maar dan anoniem.

Bij Frank vandenBroucke bleef het altijd fascineren.

Ik realiseer me dat ik al ruimschoots voor gisteravond, 23u01 heb afgevraagd waarom.

Een blufgozer -een mooie, dat wel- met charme en inzichten die renners doorgaans vreemd zijn.

Met een tragische liefde en een dito einde, een lullige kwaal in Afrika.

Dan nog.

Ook de grote Fausto Coppi verging het zo, al begonnen bij hem de nadagen niet halverwege de 20.

Jammer dat tragisch zo´n loos begrip wordt als je het zo vaak leest, of gebruikt.

Jammer ook dat ik niet begrijp dus waarom andere sympathieke wielrenners, die wel gewoon blijven winnen veel minder boeiend zijn.

Bij z´n laatste comeback, dit voorjaar, reed VdB een kilometer of wat op kop van het peloton in een betekenisloos Vlaams koersje.

Het publiek raakte uitzinnig, al was het tevergeefs.

Ik denk dat ze zich niet hebben afgevraagd waarom.