75-jarige 'mama' Dorothy rijdt al jaren naar Franse kust om migranten te helpen en ziet situatie daar met de dag verslechteren

Al bijna 6 jaar rijdt de 75-jarige Dorothy uit Gistel in België 4 keer per week naar Duinkerke en Calais om daar migranten te helpen. De situatie wordt steeds bedroevender, ziet ze. "Ze kunnen geen 2 nachten meer ergens blijven."

In haar oude Citroën heeft 'mama' Dorothy - zoals ze wordt genoemd - tandenborstels, handdoeken ondergoed, shampoo en andere simpele dagelijkse benodigdheden. Ze zijn bedoeld voor mensen die rondzweren aan de kust in de hoop op een gegeven moment de oversteek te kunnen maken naar Engeland.

Routes hermetisch afgesloten

Ooit verzamelden deze migranten zich vooral bij de haven en de ingang van de Kanaaltunnel, waar ze wachtten op een kans om als verstekeling in een vrachtwagen mee te kunnen reizen.

Maar sinds die routes bijna hermetisch zijn afgesloten is er nog maar één mogelijkheid, namelijk met een klein rubberbootje de overkant proberen te halen.

Overvaren door een containerschip

Op 24 november ging het mis: een bootje met 32 migranten, waaronder gezinnen, werd overvaren door een containerschip. 29 doden werden geborgen en de rest is nog vermist. Dorothy vreest met name voor een gezin dat zij leerde kennen en waarvan ze wist dat ze een overtocht wilden proberen.

"Ze hadden een schattig klein meisje dat altijd naar me toe kwam als ik daar was. 'Mama, mama!' riep ze dan, waarschijnlijk omdat de meeste mensen in het kamp mij zo noemen."

Bron: EenVandaag

Kamp ontruimd

Op een troosteloze vlakte aan de rand van een industriegebied van de gemeente Grand-Synthe, vlakbij Duinkerke, laat Dorothy zien waar de migranten tot voor kort een soort kampje hadden.

Ze wijst naar de brandkraan waar ze water haalden om zich te wassen. Het kampje werd een week geleden ontruimd omdat de omstandigheden er volgens de gemeente te gevaarlijk en ongezond waren.

Niet naar de opvang

Bij zo'n ontruiming worden de mensen die dat willen ondergebracht in een tijdelijke opvang. Gemeenten willen niet dat de kampen te groot worden zonder fatsoenlijke sanitaire voorzieningen.

Maar de meesten willen niet naar de opvang, omdat die zo'n 100 kilometer van de oversteekplaats naar Engeland is. Willen ze dan alsnog een poging wagen, dan moeten ze die afstand vaak te voet afleggen.

'Iedereen wil naar Engeland'

Vindt Dorothy het geen gek idee dat de mensen die ze helpt zulke grote risico's nemen? Ze schudt haar hoofd. "Ik denk daar liever niet over na, maar de vraag is waar ze anders heen moeten. Ze willen allemaal naar Engeland en dat lijkt vanaf hier zo dichtbij, bijna binnen handbereik. Maar je moet wel aan de overkant zien te raken."

Dorothy heeft met veel migranten die wel de overtocht haalden nog contact: "Dan laten ze toch nog wat zich horen omdat ze blij zijn dat je ze geholpen hebt." Maar van het merendeel hoort ze niets meer. Hoeveel van hen de overkant niet haalden zonder ooit gevonden te worden weet niemand, omdat er een sterke stroming staat in het Kanaal.

Rokende chaos

Maar de laatste tijd zijn de ontruimingen van kampen wel heel frequent, zeker na de tragedie van 24 november. Het gebeurt volgens organisatie Human Rights Observers, die alle politieoperaties langs de kust in kaart brengt en filmt, 3 tot 4 keer per week. En na een ontruiming worden de kampen bijna even snel weer opgebouwd.

Hoe die plekken eruit zien? "Een rokende chaos aan met winkelwagentjes, pallets en tenten die deels weggehaald en deels vernield zijn. Overal slingeren schoenen, tassen en andere spullen rond."

Bron: EenVandaag

'Thank you mama'

Tot voor kort raapte Dorothy alle sokken die ze tegenkwam op en waste ze, zodat ze weer gebruikt konden worden. Sommige migranten leverden zelfs hun vuile sokken bij haar in, om schone terug krijgen. Maar dat doet ze niet meer, omdat de verplaatsingen nu zo snel gaan. "Ik herken de mensen ook bijna niet meer."

Toch deelt Dorothy inmiddels kleine flesjes shampoo, onderbroeken en handdoeken uit. "Thank you mama!" zegt een van de mannen. "Zij missen ook hun familie", zegt Dorothy. Dan roep ik maar tegen ze: 'You are all my sons!' En dan zie ik ze toch even glimlachen."