In 2010 mocht het zover nog niet komen. De poging van Hero Brinkman om de Partij voor de Vrijheid te hervormen liep spaak. Zijn even dappere als kansloze strijd om zijn partij te hervormen tot iets als een ledenorganisatie bleek tot mislukken gedoemd.

Na de verkiezingen van juni 2010 had hij er misschien stiekem toch wat meer van verwacht. De bijna 19.000 stemmen die hij wist te vergaren en waarmee hij op eigen kracht een Kamerzetel zou kunnen bezetten, konden immers worden gezien als sympathiebetuigingen voor zijn streven. Maar ja, Geert Wilders zelf had er bijna 1,4 miljoen, waartegen de score van Brinkman volledig wegviel. En Geert heeft het niet zo op partijleden, evenmin als zijn profeet Martin Bosma.

2011 wordt echter alsnog wel degelijk het jaar van Hero. Hij zal zijn gelijk krijgen. Hou om te beginnen de Statenverkiezingen in de gaten. Daaraan zal de PVV waarschijnlijk overal meedoen. De druk om iets als een organisatie op te zetten en uit te werken zal hierdoor verder toenemen, uiteindelijk ondraaglijk worden. Meer en meer mensen zetten zich tenslotte in voor de partij, krijgen zelfs vertegenwoordigende functies. Eerst alleen een Tweede Kamerfractie, toen twee gemeenteraden, nu twaalf provincies plus een man of wat in de Eerste Kamer. Vroeg of laat – maar heus wel in 2011 – zal de interne druk om de PVV te hervormen zo groot worden dat Wilders, Bosma en al die anderen die de traditionele ledenpartij zo verafschuwen als de Linkse Kerk door de knieën gaan. Al die mensen die actief zijn voor en binnen de PVV zullen hun zegje willen doen, niet alleen als ondergeschikten stilletjes hun werk doen en verantwoording afleggen aan de top. Zij zullen met anderen in de partij in debat willen gaan, willen zien dat ook anderen verantwoording afleggen. Inclusief Geert Wilders. Met macht is weinig mis, maar macht gecombineerd met tegenmacht is vele malen gezonder. Ook binnen een politieke partij, uiteindelijk ook in de PVV.

Maar het is nog niet zover. Het is nog even te vroeg voor Brinkman om nu al te proosten op zijn overwinning, op het krijgen in plaats van het hebben van gelijk. Tot die tijd kunnen we onze dappere strijder Hero, met een droeve blik in de ogen, zachtjes de klassieker van Lesley Gore horen neuriën in de wandelgangen van de Kamer. It is my party, and I’ll cry if I want to, cry if I want to, cry if I want to. You would cry too if it happened to you!

* Prof.dr. Joop van Holsteyn is universitair hoofddocent en bijzonder hoogleraar Kiezers¬onderzoek aan de Universiteit Leiden, en is lid van de Raad van Advies van het EénVandaag Opiniepanel.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.