1 jaar na de val van Kabul ziet Seweta met pijn hoe haar geboorteland Afghanistan is veranderd

Een jaar na de val van Kabul is de grootste vrees van Afghaanse Nederlander Seweta Zirak werkelijkheid geworden: de Taliban blijkt niets veranderd. "Het waren monsters, en het zijn monsters gebleven."

Een jaar geleden was Seweta Zirak constant in contact met haar familie en vrienden en vooral vriendinnen in Afghanistan. Net als de rest van de wereld was ze geschokt door de plotselinge val van Kabul, en bezorgd over wat dat zou betekenen voor de bevolking. Ze praatte erover op TV, de wereld leefde mee en iedereen was begaan met het lot van vrouwen en meisjes.

'Het zijn nog steeds monsters'

Nu is er een grote stilte. "Vrouwen in Afghanistan durven zich niet meer uit te spreken omdat bijna alle vrouwen die dat in het begin nog wel deden zijn verdwenen", vertelt Seweta. "Ik heb nog steeds veel contact en ik ken veel vrouwen en meisjes die mij letterlijk zeggen dat ze elke dag een beetje meer doodgaan, want ze kunnen geen kant op."

"Ze mogen niet naar school, ze mogen niet de straat op zonder begeleiding en ze mogen niet meer werken. Ik heb altijd gezegd dat de Taliban monsters zijn, en zoals iedereen had ik gehoopt dat het minder erg zou worden dan voor 2002. Maar het zijn nog steeds monsters."

'Het leeft hier niet zo erg'

Wat voor Seweta en heel veel anderen die begaan zijn met Afghanistan moeilijk te verteren is, is dat de wereld de blik letterlijk heeft afgewend van het land. "Alle mensen die familie hebben in Afhanistan proberen natuurlijk uit alle macht de mensen daar te steunen, we zien dat mensen omkomen van de honger en hun kinderen verkopen om hun gezin te redden."

In Nederland probeerde ze met een groepje Nederlanders van Afghaanse afkomst giro 555 te benaderen. Maar zonder succes. "We kregen te horen dat het 'hier niet zo erg leeft'."

Overlaten aan hun lot

Seweta begrijpt dat er nu vel aandacht uitgaat naar Oekraïne, "maar het geeft ons wel een raar gevoel als er steeds gezegd wordt dat Oekraïne nu eenmaal 'dichter bij' is, en dat Nederlanders zich daar 'meer in herkennen'."

"Hoe kan het de hele wereld twintig jaar geleden zei: 'Je kan een land met 38 miljoen mensen niet overlaten aan een terroristisch regime, want dat is een probleem voor de wereld'. En nu is de Taliban opeens alleen maar het probleem van de Afghanen?"

Terroristische dreiging

Seweta is ervan overtuigd dat de reden waarom destijds werd ingegrepen in Afghanistan, namelijk de dreiging van internationaal terrorisme, nog steeds geldig is. "Ik ben niet eens bang voor de oudere generatie Taliban met baarden die met Kalashnikovs rondrijden in Kabul", zegt ze.

"Ik ben bang voor de jongetjes van 9 en 10 jaar oud die nu worden gebrainwashed." Volgens Seweta krijg je op termijn hetzelfde probleem, omdat landen als Saoedie-Arabië en Pakistan Afghanistan nog steeds gebruiken als een broeiplaats van extremisme en haat tegen het Westen."

Laten wegrotten

Seweta kan echt boos worden als ze te horen krijgt dat de Afghanen 'niet hebben gevochten'. "Hoe wil je dat mensen vechten als je zo abrupt de stekker uit alle steun trekt, en een land achterlaat in handen van een corrupte regering die ook nog eens als eerste is gevlucht?"

"Je kan als internationale gemeenschap niet een heel volk laten wegrotten", benadrukt ze. "Dat is geen teken van beschaving."

Niet de bedoeling van de Islam

Seweta is ook kritisch op andere Islamitische landen: "Als je ziet hoe er met vrouwen wordt omgegaan, dat er volgens de wet meisjes van 8 jaar uit mogen worden uitgehuwelijkt", vertelt ze.

"Dan is het raar dat andere moslim landen daar geen afstand van nemen en zeggen: 'dit is niet de bedoeling van de Islam!'"

In de steek gelaten

Maar het gevoel dat de Afghanen als volk in de steek zijn gelaten overheerst. "Het is dit jaar vaak voorgekomen dat we met een aantal mensen van Afghaanse afkomst bij elkaar kwamen om iets te doen, en dat we eigenlijk alleen maar konden huilen."

"Het gevoel dat iedereen de Afghaanse bevolking nu aan haar lot overlaat, terwijl zij ook machteloos staan tegenover een schrikbewind. Het voelt oneerlijk en niet als iets van de beschaafde wereld, dat je na al die jaren tegen een volk in deze situatie zegt: zoek het maar uit."