
Waarom blijven politieke partijen elkaar voor de verkiezingen steeds uitsluiten? 'Het klinkt vooral heel stoer'
Politieke partijen sluiten elkaar volop uit in aanloop naar de Provinciale Statenverkiezingen. Geen VVD zolang Mark Rutte die partij leidt, bijvoorbeeld. "Loze dreigingen", vindt hoogleraar leiderschap Janka Stoker van de Rijksuniversiteit Groningen.
Afgelopen weekend was het weer raak met politieke partijen die elkaar uitsluiten. De BoerBurgerBeweging (BBB) wil niet met de VVD in zee zolang Rutte aan het roer staat. En D66 heeft BBB, PVV en JA21 uitgesloten omdat zij volgens de partij de klimaat- en stikstofproblemen niet erkennen.
Aandacht
Waarom doen partijen dat? "Het genereert aandacht. We hebben het er nu allemaal over", zegt hoogleraar Stoker. "Maar ik vind het wel opvallend dat het nu gebeurt bij de Provinciale Statenverkiezingen, die indirect over de Eerste Kamer gaan. Dat heb ik nog niet eerder zo gezien."
"BBB heeft het ook opeens over premier Rutte", voegt ze toe, "en die doet überhaupt niet mee aan deze verkiezingen. Dat maakt het ook weer verwarrend."
Landelijk verhaal
Rutte is wel een van de oorzaken dat het nu zoveel gebeurt, denkt Stoker. "Hij voert de boventoon in dit debat. Hij heeft zichzelf heel erg duidelijk naar voren geschoven en maakt er een strijd van die lijkt te gaan over veel meer dan waar deze verkiezingen over gaan."
Bijvoorbeeld over de steun voor zijn kabinet in de Eerste Kamer, legt ze uit. "Hij maakt de Eerste Kamer veel politieker dan die is. Het is opeens een heel landelijk verhaal geworden. Dat is het ergens altijd wel, maar nu is het groter dan anders."
Ook kiezers uitsluiten
Is het daarom wel slim om andere partijen van tevoren al uit te sluiten? De hoogleraar vindt van niet: "Het is vaak een hele harde uitspraak waar je weer op moet terugkomen, omdat er nu eenmaal coalities gevormd moeten worden. Je kan beter zeggen wat je wél wil. Je maakt het debat heel hard en dat werkt niet mee als het gaat om vertrouwen terugwinnen."
Daarnaast sluit je niet alleen partijen, maar ook kiezers uit. "Je zegt tegen mensen die neigen te stemmen op de partijen die jij uitsluit, dat je ze niet serieus neemt", zegt Stoker. "Kijk naar D66. Ze luisteren hiermee niet naar de mensen die zijn afgehaakt."
Geen inhoudelijk debat
En dat neemt gevaren met zich mee. "Enerzijds willen we allemaal meer debat en minder polarisatie", zegt Stoker, "maar in campagnetijd gelden er andere regels. Rutte is er nu echt in geslaagd om er een strijd met de 'linkse wolk' van te maken, dat dan ook weer leidt tot een debat op televisie."
"En we gaan er allemaal in mee", ziet ze gebeuren. "Dat leidt tot een situatie waarin er weinig ruimte is voor een inhoudelijk debat."

Megan (13) heeft erfelijke obesitas, zonder medicijn stopt ze niet met eten: 'Kan er niets aan doen'
Megan had altijd honger. Ondanks dat haar ouders haar normaal te eten gaven werd ze al op jonge leeftijd veel te zwaar. De aanleg voor obesitas bleek in haar genen te zitten. Lange tijd was er niets tegen te doen, maar nu is er hoop: "Het gaat al beter."
"Ik heb een ziekte, waardoor ik heel vaak honger heb. Het is een vorm van genetische obesitas", vertelt Megan, die net 13 jaar is geworden. Een genetische afwijking veroorzaakt dat haar hersenen nooit het seintje krijgen dat ze verzadigd is. Daardoor heeft ze een extreme eetlust en 24 uur per dag honger.
'Hele pittige jaren'
Lange tijd wisten haar ouders niet wat er aan de hand was met Megan. Ze at normaal en kreeg precies wat het consultatiebureau voorgeschreven had, maar toch vlogen de kilo's eraan bij hun baby. Bij iedere controle was duidelijk dat Megan zich buiten alle lijnen van de groeicurves ontwikkelde.
Haar voortdurende hongergevoel zorgde ervoor dat Megan bovendien heel veel huilde, vertelt moeder Ilonka Stouthandel. "Alleen als ze voeding kreeg was ze stil en leek ze verzadigd. Maar na een kwartier begon het hele huilen opnieuw." De eerste jaren waren volgens haar 'pittig, heel pittig'.
Gemengde gevoelens
Toen Megan 2,5 jaar oud was werd duidelijk waarom ze veel te zwaar werd. Een combinatie van fouten in het DNA van zowel haar moeder als vader heeft bij Megan tot genetische obesitas geleid. Een zeldzame aandoening: in Nederland zijn maar zeven gevallen bekend.
De diagnose was volgens Ilonka een grote opluchting, maar gaf ook gemengde gevoelens. "Aan de ene kant waren we heel blij en dankbaar dat we eindelijk een naam hadden voor wat er aan de hand was, maar tegelijkertijd gingen we naar huis in de wetenschap: er is niks voor."
Opmerkingen van anderen
Al voordat duidelijk was dat het overgewicht van hun dochter niet de schuld van Megan of henzelf was, had de buitenwereld zijn mening duidelijk al klaar. Dat bleek wel uit de blikken en opmerkingen van anderen, vertelt Ilonka.
"Eventjes met haar door de winkelstraat was een letterlijke hel, want je kind is anders, dus mensen kijken ernaar", zegt ze. "Blijkbaar is het ook normaal om daar dan wat van te zeggen: 'zo, die is dik' of 'die kan lekker eten'. Terwijl, wat er achter onze voordeur gebeurde, dat zagen ze niet."
Angst voor jeugdzorg
De moeder kreeg er veel stress van en ging aan zichzelf twijfelen. "Als de bel ging, dacht ik: ik doe niet open, want dat is jeugdzorg, die komen mijn kind halen. Gewoon omdat je twijfelt aan jezelf, want mijn kind is zo, dus ik doe iets fout."
Dat er echt iets aan de hand was met haar dochter, voelde dan ook als erkenning. "Het was ook fijn voor de omgeving, zoals de peuterspeelzaal en familieleden. Het was een signaal voor iedereen dat we serieus moesten opletten wat er bij Megan naar binnen ging, om haar op een gezond gewicht te houden."
Klok kijken voor eten
Het extreme hongergevoel bleef immers bij Megan. Dus ontwikkelden haar ouders allerlei manieren om haar ook zonder eten tevreden te houden. "We hadden bijvoorbeeld een slinger in de woonkamer hangen met een plaatje van een klok en een plaatje van eten erbij", vertelt Ilonka.
"Als de klok hetzelfde was als de klok aan de muur, dan was het tijd om het eten van het plaatje te eten", legt ze uit. "En dat werkte heel goed, want op het moment dat Megan dan zei 'ik wil eten' of moest huilen, dan zeiden we: 'Kijk naar het plaatje, is het al tijd? Nee? Dan moeten we wachten.'"
'Niet zo'n fijn gevoel'
Megan kan zich nog wel herinneren dat ze altijd honger had. "Dat was niet zo'n fijn gevoel, want ik kon er zelf ook niks aan doen. Ik had honger, maar er werd altijd 'nee' gezegd", vertelt de tiener. "Nu denk ik dat het wel goed is dat er 'nee' werd gezegd, anders was ik nu wel heel anders geweest."
Toen ze klein was werd er volgens haar tegen haar gezegd dat ze heel dik was en ook niet goed opgevoed. "Omdat ik dikker was dan andere kinderen. Dat was niet leuk, want het was gewoon hoe ik was. En ja, ik kan er gewoon niets aan doen."
Medicijn inspuiten
Maar dat veranderde compleet toen Megan 9 jaar was en er ineens een behandeling kwam voor de genetische obesitas waaraan ze lijdt. Ze kon meedoen aan een onderzoek voor een nieuw medicijn, dat haar permanente hongergevoel zou stillen.
"Een dag vol vreugdetranen", omschrijft Ilonka het. "Dit was voor ons echt de oplossing om haar leven zo fijn mogelijk te maken. Dat ze niet elke keer in gevecht zou zijn met die honger." Inmiddels spuit Megan iedere dag na het opstaan een medicijn in haar buik.
'Veranderd in vrij meisje'
Ilonka zag haar dochter gelukkiger worden. "Ze veranderde van een geobsedeerd meisje in een vrij meisje. Gelukkiger ook, want ik denk dat de obsessie van het eten haar wel ongelukkig maakte, want de hele dag 'nee' te horen krijgen is ook niet leuk."
Megan zit inderdaad lekkerder in haar vel. "Ja, ik heb ook minder honger en dat is wel gewoon veel beter", zegt ze tot slot. "Vroeger dacht ik: ik ben gewoon zo, dus ik kan dingen niet doen. Maar nu denk ik: ik ben al een stuk beter, dus ik kan wel gewoon dingen doen die ik zelf wil."