Scholieren: goede leraar heeft humor en is enthousiast
Morgen wordt de Leraar van het Jaar gekozen. Maar wat maakt een leraar nou goed? EenVandaag vroeg het eerder dit jaar aan 1122 middelbare scholieren.
Docenten zijn van grote invloed op het enthousiasme van de leerlingen. Driekwart (77%) van de ondervraagde scholieren zegt: of ik een vak leuk vind, hangt voor het grootste deel af van de leraar. En voor de helft (52%) van de scholieren hangt het zelfs van de leraar af of ze hun best doen voor het vak.
Uitleg, humor en enthousiasme
Volgens scholieren is een docent vooral een goede leraar als deze de stof goed kan uitleggen (72%), humor in de lessen brengt (49%) en enthousiasme uitstraalt (48%). Maar er komt meer bij kijken, zo stellen scholieren:
Als leraren oog voor jou hebben, de lessen gezellig en serieus houden, je helpen met alles ook al vraag je het 100 keer. Dát zijn goede leraren.
Afwisseling, goede uitleg, gezag... Dat zijn dingen die er voor zorgen dat een les leuk wordt. Humor zorgt ervoor dat het niet saai wordt. Als een leraar enthousiasme uitstraalt, word ik eerder meegetrokken in die enthousiasme over het vak.
Een goeie leraar straalt uit dat hij liefde voor het vak heeft en dit wil overbrengen. Een goede leraar biedt uitdaging voor de betere leerlingen en goeie uitleg voor de minder goede.
Bussemaker eens met scholieren
Minister Bussemaker van Onderwijs sluit zich grotendeels aan bij de jongeren. EenVandaag vroeg ook haar destijds wat zij de belangrijkste kwaliteiten van een leraar vindt. Ook zij noemt enthousiasme en goed kunnen uitleggen. Belangrijker dan humor vindt ze dat de leraar afwisseling biedt in de lessen.
Als aan al die voorwaarden is voldaan, zo stelt Bussemaker, heeft een leraar de klas vanzelf in de hand (zie video rechts). De ondervraagde scholieren geven aan dat hun docenten over het algemeen goed orde houden in de les. Toch geeft driekwart (74%) aan één tot drie leraren te hebben die dit echt niet kunnen. Een scholier zegt:
Sommige leraren zijn vanaf het begin heel duidelijk in de regels, daar is het geen zooitje. Andere leraren laten het in de eerste les al mislopen door geen grenzen aan te geven. Als je mensen eenmaal te ver laat gaan is er geen houden meer aan.
Verbeterpunten: digitaal en interactief onderwijs
Op twee terreinen valt nog wel wat winst te behalen. Zo vindt 40 procent van de scholieren dat weinig leraren ze actief betrekken bij de les. En 43 procent vindt hun leraren niet ICT-bekwaam als het aankomt op tools als het digitale schoolbord of de iPad.
Bedank je leraar!
Heb jij een toffe leraar (gehad)? Via bedankjeleraar.nl kun je tot maandag je waardering uitspreken. Of stuur een ode aan je leraar naar 1vjongerenpanel@eenvandaag.nl, dan plaatsen wij hem op onze website. Vermeld dan ook even je school, klas, naam van de leraar en of je ode anoniem is of niet.
Scholier Evi ging je voor, lees haar ode hier. Ook minister Bussemaker en staatssecretaris Dekker van Onderwijs bedankten hun favoriete leraren. De filmpjes hiervan staan rechts.
Megan (13) heeft erfelijke obesitas, zonder medicijn stopt ze niet met eten: 'Kan er niets aan doen'
Megan had altijd honger. Ondanks dat haar ouders haar normaal te eten gaven werd ze al op jonge leeftijd veel te zwaar. De aanleg voor obesitas bleek in haar genen te zitten. Lange tijd was er niets tegen te doen, maar nu is er hoop: "Het gaat al beter."
"Ik heb een ziekte, waardoor ik heel vaak honger heb. Het is een vorm van genetische obesitas", vertelt Megan, die net 13 jaar is geworden. Een genetische afwijking veroorzaakt dat haar hersenen nooit het seintje krijgen dat ze verzadigd is. Daardoor heeft ze een extreme eetlust en 24 uur per dag honger.
'Hele pittige jaren'
Lange tijd wisten haar ouders niet wat er aan de hand was met Megan. Ze at normaal en kreeg precies wat het consultatiebureau voorgeschreven had, maar toch vlogen de kilo's eraan bij hun baby. Bij iedere controle was duidelijk dat Megan zich buiten alle lijnen van de groeicurves ontwikkelde.
Haar voortdurende hongergevoel zorgde ervoor dat Megan bovendien heel veel huilde, vertelt moeder Ilonka Stouthandel. "Alleen als ze voeding kreeg was ze stil en leek ze verzadigd. Maar na een kwartier begon het hele huilen opnieuw." De eerste jaren waren volgens haar 'pittig, heel pittig'.
Gemengde gevoelens
Toen Megan 2,5 jaar oud was werd duidelijk waarom ze veel te zwaar werd. Een combinatie van fouten in het DNA van zowel haar moeder als vader heeft bij Megan tot genetische obesitas geleid. Een zeldzame aandoening: in Nederland zijn maar zeven gevallen bekend.
De diagnose was volgens Ilonka een grote opluchting, maar gaf ook gemengde gevoelens. "Aan de ene kant waren we heel blij en dankbaar dat we eindelijk een naam hadden voor wat er aan de hand was, maar tegelijkertijd gingen we naar huis in de wetenschap: er is niks voor."
Opmerkingen van anderen
Al voordat duidelijk was dat het overgewicht van hun dochter niet de schuld van Megan of henzelf was, had de buitenwereld zijn mening duidelijk al klaar. Dat bleek wel uit de blikken en opmerkingen van anderen, vertelt Ilonka.
"Eventjes met haar door de winkelstraat was een letterlijke hel, want je kind is anders, dus mensen kijken ernaar", zegt ze. "Blijkbaar is het ook normaal om daar dan wat van te zeggen: 'zo, die is dik' of 'die kan lekker eten'. Terwijl, wat er achter onze voordeur gebeurde, dat zagen ze niet."
Angst voor jeugdzorg
De moeder kreeg er veel stress van en ging aan zichzelf twijfelen. "Als de bel ging, dacht ik: ik doe niet open, want dat is jeugdzorg, die komen mijn kind halen. Gewoon omdat je twijfelt aan jezelf, want mijn kind is zo, dus ik doe iets fout."
Dat er echt iets aan de hand was met haar dochter, voelde dan ook als erkenning. "Het was ook fijn voor de omgeving, zoals de peuterspeelzaal en familieleden. Het was een signaal voor iedereen dat we serieus moesten opletten wat er bij Megan naar binnen ging, om haar op een gezond gewicht te houden."
Klok kijken voor eten
Het extreme hongergevoel bleef immers bij Megan. Dus ontwikkelden haar ouders allerlei manieren om haar ook zonder eten tevreden te houden. "We hadden bijvoorbeeld een slinger in de woonkamer hangen met een plaatje van een klok en een plaatje van eten erbij", vertelt Ilonka.
"Als de klok hetzelfde was als de klok aan de muur, dan was het tijd om het eten van het plaatje te eten", legt ze uit. "En dat werkte heel goed, want op het moment dat Megan dan zei 'ik wil eten' of moest huilen, dan zeiden we: 'Kijk naar het plaatje, is het al tijd? Nee? Dan moeten we wachten.'"
'Niet zo'n fijn gevoel'
Megan kan zich nog wel herinneren dat ze altijd honger had. "Dat was niet zo'n fijn gevoel, want ik kon er zelf ook niks aan doen. Ik had honger, maar er werd altijd 'nee' gezegd", vertelt de tiener. "Nu denk ik dat het wel goed is dat er 'nee' werd gezegd, anders was ik nu wel heel anders geweest."
Toen ze klein was werd er volgens haar tegen haar gezegd dat ze heel dik was en ook niet goed opgevoed. "Omdat ik dikker was dan andere kinderen. Dat was niet leuk, want het was gewoon hoe ik was. En ja, ik kan er gewoon niets aan doen."
Medicijn inspuiten
Maar dat veranderde compleet toen Megan 9 jaar was en er ineens een behandeling kwam voor de genetische obesitas waaraan ze lijdt. Ze kon meedoen aan een onderzoek voor een nieuw medicijn, dat haar permanente hongergevoel zou stillen.
"Een dag vol vreugdetranen", omschrijft Ilonka het. "Dit was voor ons echt de oplossing om haar leven zo fijn mogelijk te maken. Dat ze niet elke keer in gevecht zou zijn met die honger." Inmiddels spuit Megan iedere dag na het opstaan een medicijn in haar buik.
'Veranderd in vrij meisje'
Ilonka zag haar dochter gelukkiger worden. "Ze veranderde van een geobsedeerd meisje in een vrij meisje. Gelukkiger ook, want ik denk dat de obsessie van het eten haar wel ongelukkig maakte, want de hele dag 'nee' te horen krijgen is ook niet leuk."
Megan zit inderdaad lekkerder in haar vel. "Ja, ik heb ook minder honger en dat is wel gewoon veel beter", zegt ze tot slot. "Vroeger dacht ik: ik ben gewoon zo, dus ik kan dingen niet doen. Maar nu denk ik: ik ben al een stuk beter, dus ik kan wel gewoon dingen doen die ik zelf wil."