Maradi, 6 augustus
De chauffeur wijst naar het dashbord van zijn Toyota Carina, model jaren tachtig en speciaal uitgevoerd zonder passagiersramen en gordels. Of we 150 of 170 willen rijden. De chauffeur heet Boubakar en hij moet cameraman Pepijn en ondergetekende gaan vergezellen in het door hongersnood getroffen Niger.Of we onderweg nog even willen zoeken naar de Nigerijnse giraffe, ook al een apart model. Non monsieur, on cherche la famine....
Met de beelden van uitgemergelde babies in het achterhoofd rekenen we op een flinke dosis ellende. Die ellende beperkt zich voorlopig tot de Toyota, die om het half uur stilstaat met een rokende motor. Weg reputatie. Laat Afrika alsjeblieft de Franse autohistorie bewaren, dit even terzijde.Honger?
Droog is het langs de kant van de weg, heet ook, naarmate we het hongergebied naderen.Maar honger? Nou ja, die hebben wij misschien, na tien uur lang overleven op een pak koekjes. Maar het is groen in het zuiden en de mensen lachen vriendelijk. Boubakar moet ons de komende dagen gaan vergezellen, vertalen en dingen regelen. Hij glimlacht bij iedere vraag die we hem stellen, nadat we hem een voor Nigerijnse begrippen dubbel jaarsalaris in het vooruitzicht hebben gesteld. We hopen dat deze opportunist ons kan helpen met het afnemen van gevoelige interviews met moeders die niet weten of hun kind de volgende dag zal halen.Kuifje in Afrika
Maar ik wil voor even Kuifje in Afrika zijn. Spanning zoeken om misschien de ergste ellende van het netvlies te houden. Geen idee, hoe zo n kindje met vliegen om de ogen er in het echt uitziet.En ik wil in geen geval de indruk wekken een lange reclamespot voor een hulorganisatie te maken.Het is al uren donker als we Maradi bereiken. Het enige redelijke hotel waar onze Boubakar een kamer zou regelen -no problem!- blijkt volgeboekt en we moeten uitwijken naar een Toyota Carina model jaren tachtig-achtige locatie. Deze keer zonder handdoeken, toiletbrillen, spiegels en andere zaken die ons verblijf nog een beetje aangenaam kunnen maken. Een troost: CNN zit er ook, noodgedwongen.Cynisme
Bij het diner vraagt een toegesnelde, iets te assertieve persmeneer van Unicef welk verhaal we willen maken. Ze hebben hier namelijk een erg interessant geitenproject.I would like to make a story about babies who suffer, vertel ik.De man begint onbedaarlijk hard te lachen. Een weinig geslaagde vorm van beroepsdeformatie.Why are you laughing at me?We zijn zeker nieuw. Man, dat verhaal maakt toch iedereen.De volgende ochtend zijn we als enige aan het filmen in een opvangcentrum, hier vlakbij.Vandaag even geen geitenproject.Boubakar doet zijn eerste ervaring op als interviewer.Bij het antwoord van de moeder die haar bijna dode baby op haar schouder draagt begint hij onbedaarlijk te huilen.Kuifje in Afrika staat erbij en kijkt ernaar. Ik wist niet dat een brok in mijn keel zo lang kon blijven zitten.
Mark de Bruijn (verslaggever) in Niger