Hillary wint. Wat nu?
FLOOR BREMER - Tien procent. Hillary won met tien procent verschil gisteren van Obama in Pennsylvania. Dat is een belangrijk getal. Was het vijf procent geweest dan hadden mensen waarschijnlijk de druk opgevoerd dat ze zich terug moest trekken. Was het vijftien procent geweest dan was ze onbetwist nog in de race. Maar tien procent wakkert het debat verder aan: ja, ze heeft gewonnen en met een 'double digit' maar wat moeten de democraten nu doen?
Dat is voor een belangrijk deel in handen van de superdelegates, de hooggeplaatste afgevaardigden binnen de partij die mogen stemmen op de demoratische conventie. Er zijn er nog ongeveer driehonderd over die nog geen keuze hebben gemaakt. Het komt simplistisch gezegd neer op twee overwegingen:
1. Obama heeft alles mee tot nu toe: hij heeft meer delegates, meer absolute stemmen en meer staten achter zich. Dus we stemmen op hem zodat hij ook de meeste superdelegate stemmen achter zich krijgt. Dan heeft Hillary geen wapens meer over en zal ze zich moeten terugtrekken.
2. Obama heeft een vermogen uitgegeven aan reclame spotjes in Pennsylvania, maar "he still can't close the deal". Waarom wint die man niet gewoon? Is dit wel onze kandidaat of moeten we toch voor Hillary gaan die de laatste tijd voor ons belangrijke staten weet te winnen: Ohio, Texas en Pennsylvania. Daarnaast wint ze ook nog eens de belangrijke 'witte arbeiders-stem'.
Hillary hield zojuist haar overwinningsspeech. De opening was min of meer een smeekbede om geld. Dat begint namelijk in rap tempo op te raken terwijl Obama vrolijk rijker wordt. Achter haar stond zogenaamd toevallig een supporter met bokshandschoenen aan, om haar vechtersmentaliteit te onderstrepen. Inmiddels weet ik hoe zorgvuldig de screening van die mensen gaat: die stond daar niet toevallig. "Jullie weten wat er op het spel staat, en jullie hebben gekozen vandaag voor iemand die klaar is voor de job. Ik kan de president zijn die jullie willen. "Yes she will", scandeerde de zaal, een verbogen leus uit de Obama campagne.
Obama was al in de volgende staat die naar de stembus gaat. Hij wist waarschijnlijk wel dat hij geen overwinningsfeestje te vieren had in Pennsylvania. Hij had overigens iemand achter zich staan die vrolijk stond te bellen tijdens zijn speech, die screening was iets minder dan bij zijn rivale. Zijn toespraak leek verdacht veel op een open sollicitatie aan de superdelegates voor hun stem: Het is 1 partij, met 1 doel. Wij moeten de republikeinen verslaan. Ik kan dat met jullie hulp. "Yes we can" gilden de aanhangers van Obama traditiegetrouw.
"Yes she will" tegenover "Yes we can". De partij aanhang polariseert. Het woord is aan de superdelegates. Of niet en dan zal de glimlach op het gezicht van de republikeinse campagne strategen alleen maar groter worden: makkelijk scoren met een tegenstander die druk bezig is zichzelf uit te schakelen.