Chauffeur zijn is voor Roel veel meer dan mensen van A naar B brengen: 'Ik weet precies hoe mijn passagiers zich voelen'

Of zijn wekker nou om 4 uur 's nachts of 7:30 uur 's ochtends gaat, één ding doet directiechauffeur Roel Vinke (55) al 12 jaar hetzelfde: koffiedrinken met zijn vrouw voordat hij de deur uit gaat.

Onregelmatige werktijden

Soms is dat dus weleens middenin de nacht. "Met mijn baan weet je nooit helemaal zeker wanneer je weer precies thuis bent", vertelt Roel. De ene keer moet hij plots naar Parijs of Brussel, de andere keer naar de Tweede Kamer of het provinciehuis in Overijssel: geen enkele werkdag is hetzelfde, en daarmee de werktijden ook niet.

"Daarom moet je als directiechauffeur wel flexibel zijn. Gelukkig heeft mijn vrouw vroeger ook onregelmatig werk gedaan in de zorg, dus die is dat wel gewend. Koffiedrinken in de nacht is gelukkig geen probleem", lacht Roel.

Meer dan alleen ritjes

Voor zijn werk vervoert Roel al 28 jaar gedeputeerden, de commissaris van de Koning en verschillende directeuren van A naar B.

Maar, iemand naar een gewenste locatie brengen is maar een klein onderdeel van zijn werk. "In de basis draait het maar om één ding: het mijn gast zo comfortabel mogelijk maken."

Aandacht voor verdachte situaties

Naast een goede rijstijl - het voorkomen van constante stuurcorrecties in bochten, putdeksels vermijden, niet te hard over drempels rijden - maakt Roel het zijn gasten extra comfortabel door veel aandacht te hebben voor verdachte situaties.

Het grootste verschil tussen 'reguliere taxichauffeurs' en directiechauffeurs zit hem volgens Roel dan ook in het herkennen van gevaar. "Ik ben constant bezig met het observeren van de omgeving: zijn er dingen die afwijken van het normale? Dat kunnen mensen zijn die vreemd gedrag vertonen, maar bijvoorbeeld ook een busje dat er voorheen niet was, en ineens 3 dagen op dezelfde plek staat."

Snel wegrennen

En die oplettendheid is ook nodig, benadrukt Roel. De zaken waar de gedeputeerden die hij vervoert zich mee bezighouden, liggen soms gevoelig.

"Zo waren we laatst op een locatie waar onenigheid was over de gemeentelijke herindeling. Dat werd zo slecht ontvangen door inwoners, dat de gedeputeerde met een rotvaart naar ons toekwam, en 'Rennen!' riep."

Zwaaiende hooivorken

Vervolgens zag Roel dat de gedeputeerde werd achtervolgd door boze mensen, waarvan er een paar met hooivorken zwaaiden. "Op zo'n moment ben je alleen maar bezig met: hoe krijg hem zo snel mogelijk op een veilige manier in de auto? En hoe komen we hier zo snel mogelijk weg?"

Het liep uiteindelijk goed af, er vielen geen gewonden. Maar op zo'n moment gaat er wel adrenaline door je lijf, vertelt Roel.

Betrokken

Als de emoties hoog oplopen is het pittig, gaat hij verder. Daarmee doelt hij niet alleen op agressieve mensen, maar juist ook op 'rustige' mensen met verdriet.

"Ik was laatst bij een overleg met PAS-melders, puur om een oogje in het zeil te houden, en om ervoor te zorgen dat de situatie niet escaleerde. Tijdens dat overleg gaf een PAS-melder aan dat ze er doorheen zat. Het hoefde niet meer van haar."

'Ik weet hoe ze zich voelen'

Zulke gesprekken zijn voor alle partijen zwaar, merkt Roel. "Natuurlijk voor de mensen die hier last van hebben, maar ook voor de gedeputeerde die ik vervoer."

"En dat weet ik, omdat ik alles meekrijg", vertelt hij. "Niet alleen tijdens het overleg, maar ook daarna in de auto. Vaak zijn ze heel open: ik weet precies hoe ze zich voelen."

Elkaar ondersteunen

Na zo'n heftige dag belt Roel de gedeputeerde soms toch nog even op om te vragen hoe het met hem of haar gaat. "'De hele nacht wakker gelegen', krijg ik dan te horen."

"Maar hoewel de boodschap dan niet heel positief is, wordt het erg gewaardeerd dat ik even bel", vertelt Roel. "Voor mij hoort dit erbij. Dat maakt het voor mij ook een zeer mooi vak, dat je elkaar ondersteunt op alle vlakken."

Een praatje maken

Vroeger was dat wel anders. Het contact dat Roel nu wél heeft met zijn passagiers, was er toen nauwelijks. "Toen ik als jong jochie begon, zaten er alleen maar oude mannen van 55 achterin. Ik begon toen haast nooit een gesprek", weet Roel nog. "Het was toen alleen een 'goedemorgen', en pas als mij iets werd gevraagd, gaf ik antwoord."

"Nu ben ik zelf die oude man, en zijn mijn vips juist een stuk jonger. Tegenwoordig doe ik de deur open en maak ik gelijk een praatje."

Meer aandacht van passagiers

Roel heeft het gevoel dat mensen tegenwoordig meer oog voor hem hebben. "De hiërarchie was vroeger duidelijker: zij waren gedeputeerde en hadden het voor het zeggen. Nu zijn ze wat jonger, denken moderner."

Het is allemaal veel losser geworden, vindt Roel. Soms wordt er zelfs aan me gevraagd: 'Hoe kijk jij hier eigenlijk tegenaan, als leek?' Dat vind ik fijn om te horen. Je voelt je dan ook betrokken. Bovendien vind ik het ook leuk om mee te denken. Maar ja, aan de andere kant: wat weet ik er nou van? Want rijden kan ik wel, maar besturen niet!", grapt Roel.

'Ik zit op mijn plek'

"De afgelopen 28 jaar heb ik ontzettend veel besproken. Met dit werk hoor je veel dingen, zie je veel dingen, en je zwijgt over veel dingen."

Maar het persoonlijke contact, en elkaar op elk vlak steunen - van het op tijd op locatie zijn, tot een luisterend oor bieden - zorgt ervoor dat Roel dit werk nog heel lang wil blijven doen. "Ik zit zo op mijn plek. Ik ga met veel energie naar mijn werk en kom met veel energie thuis. Dus hoe lang nog? Sowieso tot mijn pensioen, maar misschien nog langer!"