Bruid in Iran – Als Nederlandse vrouw in Iran (deel 1)
Alles met mij (Saskia) en Iran begon 6 jaar geleden op internet. In die tijd had ik veel online vrienden en mijn man was een van hen. Geleidelijk vonden we uit dat we erg veel gemeenschappelijks hadden en we wisselden veel informatie uit over Iran en Nederland. In die tijd was mijn man een moslim en vastte en bidde hij. Ook ik begon in die tijd interesse te krijgen in de islam en de Iraanse cultuur. Nadat we elkaar ontmoet hadden buiten Iran en later in Iran vonden we uit dat we voor elkaar gemaakt zijn. We besloten dat jaar te trouwen en de gemakkelijkste manier om samen te leven was om in Iran te gaan wonen; omdat iedere vrouw die met een Iranier trouwt automatisch een Iraans paspoort en nationaliteit krijgt.
De Nederlandse wetten zijn erg hard en het vraagt veel geld en tijd om ons leven in Nederland te beginnen. Het interressante is dat gedurende deze 6 jaren mijn man zijn ideeen over religie/islam veranderde naar de meest moderne spirituele weg, genaamd ACIM (a course in miracles). Mijn man is dus nu geen praktiserende moslim meer maar heel modern en 'open minded'..
We wonen nu in een stad in Zuid-West Iran. Het leven hier is heel anders dan in de grote steden als Teheran, Mashad of Isfahan. Eigenlijk zijn alle plaatsen buiten de grote steden anders en meer traditioneel. Ik heb voorheen een studie over het Midden Oosten gevolgd en heb Iran al drie keer eerder bezocht en vindt het nog steeds een van de leukste landen in het Midden Oosten. Ik kan me er soms aan ergeren dat veel Nederlandse mensen een slecht idee over Iran hebben en denken dat het een slecht en gevaarlijk land is, vooral omdat de media slechte berichten uitzenden, dat vrouwen zich volledig moeten bedekken in een chador en niks kunnen doen.
Als toerist kun je Iran veilig bezoeken en heeft het land veel te bieden. Dat je in andere Arabische landen (bv. wat ik in Marokko of Egypte zag) als vrouw lastig word gevallen of dat men altijd een veel te hoge prijs vraagt als je iets koopt, en telkens af moet dingen…..daar heb je in Iran geen last van. De bevolking is eerlijk en behulpzaam en laat je met rust (ook als vrouw alleen). Je kunt rustig foto's maken en lopen waar je wilt, zonder dat er telkens verkopers naar je toekomen of kinderen die om geld vragen; zoals wat in andere landen te zien is. Ik raad mensen dan ook aan om Iran te bezoeken.
In Iran bestaat 65% van de studenten uit meisjes. Zij zien het gaan naar de universiteit als een manier om vrij te zijn, om niet telkens thuis te blijven met alle beperkingen die daar bijhoren. Maar daarover later meer. Met een diploma op zak kunnen ze een goede baan en man krijgen. Het is interessant dat vrouwen in Iran werken als leraren, verpleegsters, dokters, techniciens en auto kunnen rijden. Iraanse vrouwen zijn veel meer in het sociale leven betrokken dan Arabische vrouwen. De Iraanse (Perzische) cultuur is dan ook anders dan de Arabische.
Nu ik al voor een paar maanden in Iran woon krijg ik een heel ander idee dan als je het land als toerist bezoekt. Ik krijg nu meer in de gaten hoe men hier woont en hoe het sociale leven hier is. Mijn leven hier als vrouw is eenvoudig. Het grootste deel van de tijd ben ik thuis. Ik mag nu niet alleen naar buiten, omdat ik nu de stad en taal niet ken en vooral omdat andere mensen dat als 'slecht' kunnen ervaren, en zo de familienaam en mijn mans reputatie beschadigt kan worden. En omdat ik nog beter moet leren hoe ik mij correct moet gedragen. Maar als ik hier langer woon en alles weet dan is dat geen probleem.
Saskia
(Word vervolgd….)Saskia is een Nederlandse vrouw die sinds kort in Iran woont. Ze beschrijft in twee Zomer-weblogs bij EénVandaag hoe haar nieuwe leven er uit ziet, wat de verschillen zijn met Nederland en hoe zij en haar man de toekomst zien. De namen en plaatsen in dit weblog zijn gefingeerd. De foto's zijn wel door 'Saskia' gemaakt.