Accrediteren kun je leren
Het plan voor Mandela's begrafenis is in juni al uitgelekt: een groots afscheid in het Soccer City stadion. Vandaag gaat het gebeuren. En helemaal verrast kan de regering van Zuid-Afrika natuurlijk niet zijn geweest dat De Onsterfelijke uiteindelijk toch een plekje in het hiernamaals is gaan zoeken. Zijn gezondheid liet al lange tijd te wensen over.
Toch lijkt de dood van Mandela en het onvermijdelijke mediacircus de regering te overvallen. Wil je als journalist erbij zijn in het stadion, dan moet je je daarvoor inschrijven. In theorie kan dat online. Maar in de praktijk moet je naar het accreditatiecentrum. Waar nog honderden journalisten uit alle hoeken van de wereld je vergezellen.
Allemaal proberen ze uit te komen bij de enige werkende terminal. 'It's fucked dude, it's totally fucked.' De man naast me staat er al drie uur en het einde is nog lang niet in zicht. Kostbare uren die je ook op straat zou kunnen doorbrengen.
Ik beloof plechtig dat ik nooit meer zal klagen over de NS. De logistieke operatie die hier (niet) wordt uitgevoerd geeft je nu niet bepaald een indruk van Zuid-Afrika als modern, efficiënt land. Het is verbazingwekkend dat er geen gevechten plaatsvinden. Journalisten die al uren staan te wachten worden door een man in pak verteld dat hun rij toch echt geen rij is, ze mogen ergens anders invoegen. Wat er op dat moment gebeurt, laat zich raden.
Er is al een half uur geen beweging te zien totdat een vrouw met megafoon op een stoel gaat staan. Muisstil hangen we met z'n allen aan haar lippen. 'It's forbidden to take pictures!' Niks over hoe lang het nog duurt, wat de procedure is, wie eerst mag of waarom al die mensen achter de balie niets zitten te doen. Nee, het is verboden om foto's te maken in het mediacentrum. Deze chaos mag niet naar buiten. 'Er is al een man gearresteerd omdat hij getwitterd heeft.' Gelukkig zal het accreditatiecentrum ook de hele nacht voor ons open zijn. Dat stelt gerust.
Er zullen nog vele onzekere momenten volgen. Onzeker omdat het onduidelijk is of ik ooit deze hal zal verlaten met een toegangsbewijs. Het afscheid van God op aarde mogen we niet missen. Maar ik sta niet in de juiste rij, heb niet de juiste brief en mijn registratie deugt niet. Ik heb de moed na vier-en-een-half-uur wachten al aardig opgegeven als een aardige collega van ABC News me uit de brand helpt. 'We zijn hier met dertig man, gebruik ons systeem maar. Het is hier net de Sovjet-Unie.' Geen idee wat er precies gebeurt, maar graag vul ik mijn gegevens in op zijn telefoon. Plotseling ben ik aangemeld. Ook de man bij de balie ziet niets vreemds. Na zes uur wachten is daar dan alsnog mijn felbegeerde stukje plastic. Thank you ABC!