2006, jaar van de miniatuurjournalistiek
Zodra verstandige historici en niet vluchtige journalisten hun oordeel vellen over 2006, zal blijken dat ook ik de belangrijkste gebeurtenis links heb laten liggen. Probeert u een lichte zucht vooral niet te onderdrukken: Irak. Inderdaad.
Ik heb alvast een excuus: mijn collega's deden hetzelfde.
En laten we eerlijk zijn, een midweekje Bagdad is nog gevaarlijker dan met autopech te staan op de woon-werk-route van Danny Blind.
Historici zullen later zeggen dat we het navelstaren begin jaren 2000 tot kunst verhieven, dat we onze voortuin promoveerden tot het centrum van de wereld.
We willen dicht bij de mensen blijven.
Weer vijftig doden bij een autobom is ver weg, en laten we eerlijk zijn, we weten het ook wel. Dat Bush weer eens kritiek krijgt vanwege zijn Irak-beleid: geen nieuws.
Als het echt moet interviewen we een deskundige of we kopen een stukje van de BBC. Irak is niet sexy, u mag het ook Darfur of Ha? noemen, en dat mag eindelijk gezegd worden.
Maar toch.
Het is een beetje oubollig, zeggen dat wij als journalist de taak hebben om u te helpen bepalen wat belangrijk is. Om volledig te zijn. Want we zijn er ook om geluid en vorm te geven aan de sentimenten die leven in de maatschappij.
En als u in geestelijke nood dreigt te raken omdat Lingo dreigt te verdwijnen, wie zijn wij dan om dat te negeren? Dat zou pas arrogant zijn, betweterig, voor u bepalen dat de Soenietische zelfmoordeskaders (z...f........k..s, zeventien letters!) op zo'n moment schreeuwen om meer airplay.
Sji'ieten en Soennieten, anarchie, een hopeloos machteloze wereldgemeenschap, denkt u vooral niet dat ?het helemaal begrijp.
Ook ik ben niet op zoek naar ooggetuigen van het etnische geweld. Of naar de analyse wanneer een bezettingsoorlog transformeert in guerilla en een burgeroorlog...
Of zou het te maken hebben met het oplaaien van het Israelisch-Palestijnse conflict?
Ook ik was op die momenten bezig met heel andere dingen, misschien moest ik wel
oogdruppels halen voor de cavia.
Ellende in de overtreffende trap scoort niet, beklijft niet, begr?t niet.
En dan kun je maar het best doen wat je doet als getuige van een pijnlijk moment.
De drogist die je voorganger attendeert op het vergeten van een net afgerekende pak condooms. Je collega die op hoorafstand een huilbui aan de telefoon krijgt.
Je kijkt gewoon even de andere kant op.
En als we met z'n allen tegelijkertijd weg kijken is er feitelijk niks aan de hand.
Wat niet weet, dat niet deert. Laat ik op de drempel van 2007 de massale weg-zap-doctrine lanceren. Ik deed niets anders dan de anderen, wat kan ik mezelf verwijten?
Of anders geven we gewoon de politiek de schuld.
Toch?