'Funest', zo omschrijft bestsellerauteur Nicci Gerrard de situatie in het ziekenhuis toen haar vader met dementie moest worden opgenomen. Ook in Nederland zijn ziekenhuizen lang niet altijd voorbereid op mensen met dementie, blijkt uit onderzoek.
Het onderzoek wordt gedaan door docent verpleegkunde Annette Keuning, in samenwerking met Alzheimer Nederland. Keuning ziet dat verpleegkundigen soms helemaal niet weten dat een bepaalde patiënt niet alleen een gebroken been heeft, maar ook Alzheimer. "Terwijl naar schatting 25 procent van alle ziekenhuisbedden gevuld is met mensen met dementie in een bepaald stadium."
Ook in Nederland verlopen ziekenhuisopnames van iemand die lijdt aan dementie niet altijd goed.
Annette Keuning, promovendus en docent verpleegkunde.
Verslechterd in ziekenhuis
In Engeland is auteur Nicci Gerrard (van Nicci French) al jaren actief met een stichting die de positie van mensen met Alzheimer en hun naasten wil verbeteren, ook als het gaat om ziekenhuisopnames. Zo wil de stichting dat mantelzorgers vaker gelegenheid krijgen om te overnachten in het ziekenhuis als hun naaste daar is opgenomen.
In haar nieuwe boek 'Woorden schieten tekort' is haar vader met dementie een rode draad. Het ging lange tijd naar omstandigheden goed met haar vader, tot hij opgenomen moest worden in een ziekenhuis. Daar raakte hij verder verward en verslechterde zijn toestand in korte tijd. De ziekenhuisomgeving, waar alle deuren op elkaar lijken en alles in het ritme van het ziekenhuis beweegt, was voor Gerrard's vader funest.
Fragment uit 'Woorden schieten tekort' van Nicci Gerard
In een ziekenhuis wordt de tijd op allerlei manieren gemeten. Je hebt wandklokken, zakhorloges die de verpleegkundigen bij zich dragen, de apparatuur aan het hoofdeinde van het bed en de bewakingsmonitor die de hartslag registreert. In de vroege ochtend gaan de lichten sputterend aan, door de eindeloze gangen rammelen de karretjes; ontbijt, toiletbezoek, bloedprikken, medicijnen, temperaturen, therapie, afdelingsronde, lunch, bezoektijd, menukaarten ronddelen en invullen, ontslagformulieren, koffie (slap, met melk), thee (vaak lauw), toast, controles, misschien nog een keer bezoektijd, avondeten (heel vroeg), medicijnen, wc, de plafondverlichting knippert, apparaten piepen, en ook als het in de kamers donker is en de mensen slapen of proberen te slapen gaan de afdelingsrondes door, stemmen op de gang, een spoedgeval ergens, tikkende voetstappen op het linoleum, de hele nacht door, die eigenlijk nooit komt en tegelijk eeuwig lijkt te duren.
Gebrek aan kennis
Verpleegkundigen vinden het volgens Keuning lastig om met het verwarde gedrag van patiënten met dementie om te gaan. En als ze weten dat een patient dementie heeft dan denken ze vaak dat mantelzorgers een deel van de zorg wel blijven doen.
Voor mantelzorgers komt een ziekenhuisopname van een familielid met dementie bijna altijd onverwacht en ze hebben ook nog een huishouden te runnen. Als ze dan zien dat het eten voor hun vader of moeder nog onaangeroerd op de ziekenhuistafel staat, voelen de mantelzorgers zich in de steek gelaten door de verpleegkundigen.
Keuning verzamelt nu haar onderzoeksgegevens en na de analyse daarvan wil ze met verpleegkundigen, mantelzorgers en mensen met dementie om de tafel om te zoeken naar wat de beste manier is om ermee om te gaan.
Vragen? Stel ze!
Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.