Niet het kabinet is demissionair maar de Tweede Kamer

Als je een Tweede Kamerlid chagrijnig wil krijgen dan moet je vragen: “Zeker niet veel te doen, nu het kabinet demissionair is en er een formatie loopt?” 

Inderdaad, er staat nog steeds veel op de Kameragenda. Zo viel mijn oog op het schriftelijk overleg over de ‘Regeling Subsidiëring brede weersverzekering’ alsook het ‘Ontwerpbesluit veiling extra digitaal spectrum in laag 4’. Voor iemand zoals ik, die nooit iets wil missen en naar alles nieuwsgierig is, maken deze twee onderwerpen toch onrustig, want ik heb er nog nooit iets over gelezen of gehoord. 

Over dit persoonlijk journalistiek falen wil ik het nu niet hebben. 

Mijn aandacht gaat uit naar de gekozen volksvertegenwoordiging die haar werk verzaakt. Het lijkt er namelijk op dat niet alleen het kabinet demissionair is, maar ook het parlement.

Het kabinet moet de winkel open houden, maar de regel is dat wilde ideeën binnenskamers blijven en al helemaal niet wettelijk worden geregeld. En hoewel het ons van de straat houdt, kun je  vice-premier Lodewijk Asscher in dit verband toch een politieke spookrijder noemen. Hij rijdt tegen het verkeer in, maar, toegegeven, hij zorgt op het Binnenhof wel voor reuring. 

Juist omdat het kabinet zich gedeisd houdt is er minder voor de Kamer te doen. Bovendien is er een hele lijst met controversiële onderwerpen die vanwege de demissionaire status tijdelijk zijn geparkeerd.

De Tweede Kamer bemoeit zich wel met de formatie, maar dat is eigenlijk schijn. De debatten over het formatieproces lijken meer op verplichte nummers en de meeste fracties houden de kaarten tegen de borst en de discussie valt samen te vatten met de zin: ‘we zien het wel’.

Maar erger is dat de Kamer feitelijk  haar taak verzaakt. Een aantal fracties doet alsof ze al gebonden is aan een Regeerakkoord. De partijen die nu aan tafel zitten spreken  samen af elkaar in het parlement niet te schofferen en passen hun stemgedrag daarop aan. We hebben de voorbeelden gezien over de bonussen en het vaderschapsverlof.

Ook hier valt de Partij van de Arbeid dan weer extra op, omdat een aantal  demissionaire PvdA-ministers, die ook gekozen Kamerlid zijn, zich in hun parlementaire rol scherp verweren. Je zou kunnen zeggen dat ze hun werk zeer serieus nemen – in hun toekomstige rol als oppositie - maar het is lastig uit leggen, want  het komt er ongeveer op neer dat de PvdA-ministers af en toe tegen zichzelf zijn. Misschien moet ik het kleur verschieten noemen.

Hoe dan ook, er klopt iets niet in het bestel. 

Er is op dit moment in alle stilte een Staatscommissie bezig te kijken naar hoe ons parlementaire stelsel werkt en mogelijk kan worden verbeterd. 

De Tweede Kamer is door ons gekozen, moet het kabinet controleren, is medewetgever en is het hoogste orgaan in ons democratisch bestel. Hier zo in Den Haag rondlopend heb ik dat gevoel nu helemaal niet. Misschien is het beter de Kamer naar huis te sturen en weer op te roepen wanneer er een gewoon werkend  kabinet is.

Een beter idee nog is  de formatie een deadline op te leggen. Lukt het niet binnen de gestelde tijd een missionair kabinet te realiseren, komen er nieuwe verkiezingen. Zo weet iedereen waar ie aan toe is. Hoeven wij geen maanden als een stel onnozele halsen achter een dranghek te bedelen om een nietszeggende quote,  en dan kunnen Kamerleden doen waarvoor wij ze hebben gekozen.

Kees Boonman is politiek commentator EenVandaag en presentator Kamerbreed