Met Rutte is het altijd OK

Prijzen, bloemen sturen en schouderklopjes geven, dat is de  doodsklap voor de journalistiek. Kritisch volgen, dáár zijn we voor opgericht. Toch - het kostte denktijd-  begin ik met ’n positieve waarneming over het afgelopen jaar.

Wij hebben een premier die tot alles bereid is, behalve opstappen. Mark Rutte heeft een jaloersmakend positivisme, en een buigzaamheid die in het verleden altijd het CDA werd verweten. Niemand kan een geschrapte regel uit het Regeerakkoord, ’n faux pas op het diplomatieke front, het niet dalend begrotingstekort, of een behaalde zeperd bij onderhandelingen verkopen als winst. Binnenskamers schijnt de minister-president wel eens uit z’n vel te springen, maar in principe ziet Rutte nimmer een probleem. Duimen omhoog, ’n hartelijke groet  en een handshake:  Met Rutte is het altijd OK. Onlangs zei mij iemand, die vaker dan ik over de vloer bij de premier komt: “In zekere zin is hij ’n nerd. Ik kan mij best voorstellen dat sommigen denken: 'Wie is die man eigenlijk, daar in dat pak?'.

Pestkoppen noemen Rutte weleens: 'Der Mann ohne Eigenschaften'. Maar daarmee wordt de premier tekort gedaan. Overleven in de politiek is een dagtaak en je moet het ook kunnen. Ooit zei Rutte mij, toen hij staatssecretaris was, dat hij ook kan leven  zonder  politiek en er -destijds- zelfs op was uitgekeken. Dat is misschien Rutte’s geheime persoonlijke wapen: beseffen dat je ook zónder de politiek kan voortbestaan.

Noem ik ’n paar kabinetsleden die het in 2013 ’n stuk moeilijker hadden. Als eerste Frans Weekers, van Financiën en de VVD. Ooit keek hij vanaf een gesponsorde hoge reclamezuil over het Limburgse landschap uit. Zo hoog komt hij nooit meer. Je hoort het de minister van Financiën Dijsselbloem niet  hardop zeggen, maar volgens mij zegt hij tijdens vergaderingen met Weekers aan tafel af en toe: “Frans , hou jij je er buiten”. Dat vreet aan Weekers, dat zie je soms ook als hij licht gebogen met een onzekere blik door de gangen in Den Haag of Brussel loopt. Ook Jetta Klijnsma, staatssecretaris Sociale Zaken en Werkgelegenheid en partner van Weekers in het pensioenpremiedrama, heeft het moeilijk. Zij heeft met iedereen het beste voor, en dat is juist het probleem. Geld is er niet voor iedereen, 'n gegeven wat zij afkoopt met met begrip en aardig-doen. Goed bedoeld, maar bij Albert Heijn krijg je er niets voor.

Wie het niet gemakkelijk had, maar wel voor de VVD ’n zwaargewicht blijft, is Fred Teeven, staatssecretaris van Justitie. Aan het asielbeleid, gevangenissen en Volkert van der G. is weinig eer te behalen. Zijn ‘baas’ minister Opstelten (VVD) wordt in geen elk verband, goed of slecht , ooit genoemd.  Gaat bij Opstelten de wekker af, roept hij onmiddellijk: “dat pakken we aan”. Dat gaat de hele dag zo door, niemand let er meer op en ook niemand heeft er last van. Vanwege leeftijdsverlof mag hij mogelijk voortijdig vertrekken -zo hoorde ik laatst fluisteren- , maar dan als vrije keuze.  Minister Hennis Plassachaert op Defensie(VVD) wordt een leuke vrouw op het verkeerde departement  genoemd. Een dodelijk compliment, maar toch kan ze trots zijn op de JSF en de missie naar Mali.

Moeten nog genoemd  Frans Timmermans en Ronald Plasterk, beiden van de PvdA. Ambitie hebben zij gemeen. De een spaart airmiles, de ander kan zich zo langzamerhand een leven zonder auto met chauffeur niet voorstellen. Of die provincies nu wel of niet worden samengevoegd -dé belofte van Plasterk- en de AIVD op elke hoek van de straat een afluisterpost heeft, maakt niet uit: Plasterk blijft, zelfs als het kabinet is gevallen.

Het ene voor het andere plan inruilen, grossieren in akkoorden, bedelen om meerderheden, het  is allemaal waar. Maar het is rustig op het Binnenhof en dat is zeker een compliment. Kondig ik dat wat er in 2014 mis kan gaan vast aan. Dat staat in het volgende blog.