'Ik had totaal geen veilig gevoel': buurvrouw over impact van explosies bij loodgieter Vlaardingen

Tientallen keren waren panden van een Vlaardingse loodgieter het doelwit van een aanslag met explosieven. Zelfs na zijn dood ging het door. De angst voor nieuwe aanslagen hield omwonenden in hun greep. "Ik had totaal geen veilig gevoel."

Een aantal grote keien voor het huis van de Vlaardingse loodgieter herinneren de straat nog aan de doelgerichte aanslagen op de woning. Sinds een aantal maanden is het rustig. Al hebben de gebeurtenissen een blijvende impact op de verder doodnormale straat.

Heftige periode

"Wij vinden het vooral heel belangrijk dat het gezin nu rustig hier kan blijven wonen en dat er geen aanslagen meer gebeuren." Dat zegt buurvrouw Serife, die weer wat rust heeft gevonden. "Slapeloze nachten, daar word je niet per se leuker van als mens", zegt ze terugblikkend. Het gezin, met een kleine baby, woont slechts een paar deuren verwijdert van de woning die doelwit was.

"Heel heftig", noemt Serife de periode waarin veel aanslagen waren. Die vonden ook nog eens plaats toen ze zwanger was. "Je slaapt al wat minder goed, maar op een gegeven moment ging ik ook steeds lichter slapen. Elke keer als je zo erg schrikt, dat doet wat met je." Ze ging naar bed met de vraag of het rustig zou blijven of dat er toch weer een klap zou komen.

Waanbeelden en angstig

Al is het niet alleen het slechte slapen, vertelt Serife. "Je gaat ook in je hoofd allerlei waanbeelden ophalen." Ze werd angstig. "Op een gegeven moment werd ik gewoon helemaal bang dat als hier dan zo'n crimineel door de straat loopt en hij ziet mij daar een flesje klaarmaken, dat hij dan bijvoorbeeld door het raam heen zou schieten om geen getuigen te hebben."

De eerste keer dat er een explosie afging is al lang geleden. "We hoorden op een gegeven moment een hele harde knal en zaten allebei meteen rechtop in bed." Ze dachten dat er een vuurwerkbom was afgegaan in een tunneltje achter het huis. Maar buiten stond op dat moment al politie met afzetlinten en brandweer in de straat.

Door merg en been

"De eerste keer schrik je en dan een kwartier later lig je weer in bed en slaap je verder", vertelt ze. "Maar op een gegeven moment, als het vaker gebeurt, ga je je ook steeds meer zorgen maken", gaat ze verder. De aanslagen werden niet alleen 's nachts gepleegd, ook 's ochtends om zeven uur.

"Stel je voor dat ik daar had gelopen met mijn kind, of ik kom iemand tegen op straat die denkt, ik zie hier een getuige... ." Elke keer zo'n klap midden in de nacht, dat gaat door merg en been, zegt ze. "En ook de adrenaline die dat elke keer losmaakt, waardoor je dan op gegeven moment ook steeds lichter gaat slapen omdat je gewoon bang bent om weer te schrikken."

Totaal geen veilig gevoel

Toch gaat ze na iedere aanslag polshoogte nemen. "Omdat je wilt kijken of het met de buren goed gaat, of het met de bewoners en de familie zelf goed gaat, of er geen brand is uitgebroken en of je ergens hulp bij moet verlenen." De stroom met aanslagen duurt wel anderhalf jaar.

"Ik had hier totaal geen veilig gevoel, want op het moment dat ik naar mijn werk moest, dan sprong ik in de auto en rijd je zo snel mogelijk weg." Haar auto parkeert ze een stuk verderop. "Ik ben heel trots dat ik hier kan wonen. Wij hadden dit nooit verwacht dat we in zo'n 'bommen-wijk' terecht zouden komen. Echt in een oorlogsgebied."

Beveiliging

Lang kreeg Serife het gevoel dat ze niet serieus wordt genomen door de burgemeester. Ze besluit een brief te schrijven aan hem. Hij schreef een brief terug dat hij haar wel degelijk serieus neemt. "Alleen in mijn beleving kwamen er nog steeds geen acties. Er was nog steeds geen beveiliging voor de deur", vertelt ze.

De gemeente organiseerde bijeenkomsten voor omwonenden van de verschillende panden van de loodgieter. De beveiliging werd opgeschroefd. "Er kwamen op een gegeven moment wel camera's maar die maakten ook niks uit. De aanslagen gingen gewoon door." Zeker op het moment dat de zichtbare beveilig werd afgeschaald.

Voorbij

In de buurt reageerde iedereen anders, er ontstonden twee kampen. "De ene buren wilden echt dat het hele gezin ergens op een hutje op de hei ging wonen en het andere gezin vond vooral dat we met elkaar voor het gezin moesten zorgen", vertelt Serife daarover. In augustus kwam plots het nieuws dat de loodgieter was overleden door een medische oorzaak.

Kort na zijn overlijden vond nog één aanslag plaats, maar sindsdien is het rustig in de straat. "Ik hoop in ieder geval dat het voorbij is, zodat de vrouw en zijn twee kinderen hier nu ook in rust kunnen blijven wonen", zegt ze. "We hopen - zeker voor de kinderen - dat ze nu ook rustig kunnen rouwen om het verlies van hun vader."