Hoe ex-jeugdagent Daniëlle het verschil maakte in het leven van Kai: 'Gezien worden is de basisbehoefte van ieder mens'

Je kunt nog zo van elkaar verschillen, in waar je vandaan komt en hoe je opgroeit, maar dat hoeft een bijzondere vriendschap niet in de weg te staan. Daar zijn ex-jeugdagent Daniëlle (39) en Kai (21) van overtuigd.

Met Kai Hagenaar ging het allesbehalve goed, toen Daniëlle Hop hem 5 jaar geleden ontmoette in haar rol als jeugd- en wijkagent in Utrecht. Hij was op dat moment zestien keer uit huis geplaatst en had veel woede en frustratie in zich. Toch klikte het meteen.

Speciaal lijntje

Kai herinnert het eerste moment dat hij Daniëlle ontmoette nog goed. "Dat gebeurde via een meisje waar ik toen mee omging, zij kende Daniëlle al en bracht ons met elkaar in contact. We hebben afgesproken op een van de politiebureaus in de stad en hadden meteen een klik. Dat vind ik nog altijd super bijzonder. Na die eerste afspraak gaf Danielle mij haar nummer en zo is er langzaam een vriendschap ontstaan."

"Met sommige mensen heb je een speciaal lijntje, ik kan niet omschrijven wat dat is", zegt Daniëlle erover. "Sinds die eerste ontmoeting ben ik hem een beetje gaan coachen, af en toe dronken we een theetje, luisterde ik naar hem als hij wilde praten."

Van elkaar leren

Niet dat het altijd vanzelf ging: Daniëlle had regelmatig het gevoel dat ze Kai niet kon helpen, terwijl ze dat wel als haar taak zag. "Dat vond ik frustrerend, maar tegelijkertijd heb ik er ook zoveel van geleerd. In het begin betrok ik Kai's weerstand tegen de dingen die ik zei en voorstelde op mezelf, maar het ging natuurlijk helemaal niet over mij. Als je je dat realiseert ben je al zoveel verder. Dan kun je de ander veel beter helpen."

Andersom heeft Kai ook geleerd van Daniëlle: "Vooral dat het oké is om jezelf te zijn, wie je ook bent. Ik heb altijd weinig zelfliefde gehad, vond het moeilijk te geloven dat mensen van me houden. En hoewel ik er nog niet ben, heeft zij mij geleerd van mezelf te houden, in elk geval een beetje."

'Zij bleef'

Kai: "Daniëlle is altijd een luisterend oor voor mij geweest. Op momenten dat ik niemand had, kon ik altijd met haar praten, mijn ei bij haar kwijt. Gewoon door even een bericht aan haar te typen of met haar te bellen. En heel belangrijk: nooit was ze oordelend over wie ik ben en waar ik vandaan kom. Je hebt al snel een stempel als je in de jeugdzorg woont, wordt vaak gezien als een probleemkind. Zo keek zij niet naar mij."

"Inmiddels zit ik op mijn zeventiende plek, en om dan iemand te hebben die stabiel is en niet bij je weggaat is heel bijzonder. Zoveel mensen en plekken die ik ben tegengekomen in mijn leven zijn tijdelijk. En zij bleef. Daar ben ik haar heel dankbaar voor."

Iedereen gelijkwaardig

Hoe bouw je een band op met iemand die zo'n ander leven leidt dan jij? Iemand die zo anders is opgegroeid? Hoewel ook Daniëlle zo haar hobbels heeft gehad tijdens haar jeugd, groeide ze op in een veilige, liefdevolle omgeving. Kai daarentegen kreeg nooit de kans om een band te ontwikkelen met zijn ouders. Zijn moeder is overleden en zijn vader heeft hij nooit gekend.

Maar dat hoeft helemaal niet uit te maken, zegt Daniëlle. "Ik heb van mijn ouders geleerd dat je iedereen zo moet behandelen als je zelf behandeld wil worden, dat we allemaal gelijkwaardig zijn. Als dat je basis is kun je met iedereen een band opbouwen, ongeacht de verschillen die er zijn. Neem Kai, hij heeft zoveel meegemaakt in zijn leven, maar achter alle pijn en verdriet zit zo'n mooi mens. Met Moederdag stuurt hij me een berichtje dat hij zo blij is met mij in zijn leven."

Klein zwart stipje

Het is een mooi streven, gelijkwaardigheid voor iedereen, maar nog lang geen feit. Dat weet Daniëlle ook, maar daardoor laat ze zich niet uit het veld slaan.

Ze noemt het voorbeeld van een wit A4'tje met een klein zwart stipje erop. "Als je dat laat zien aan een groep mensen, en je vraagt wat ze zien, zullen veel mensen zeggen: een zwart stipje. Maar dat is zo'n klein deel van het geheel. Ik focus liever op dat witte vel, met andere woorden: op de vele dingen die wel goed gaan."

TikTok-video's

Met Kai gaat het steeds beter, vertelt hij: "Toen ik 17 was, zat ik zo erg met mezelf in de knoop. Nog steeds, maar intussen heb ik 4 jaar op een wachtlijst gestaan en gisteren groen licht gekregen voor hormoonbehandelingen. Ik ben transgender, ga van vrouw naar man. Dat ik eindelijk met die behandeling kan beginnen, maakt dat het in dat opzicht echt goed gaat."

"Natuurlijk heb ik nog steeds moeilijke dagen. Ik heb veel meegemaakt in mijn jeugd, volg traumatherapie, wat ik een mooie stap vind." Op TikTok plaatst Kai inmiddels video's waar hij anderen mee wil helpen. Vooral over zijn transitie, waar hij inmiddels meer dan 15.000 volgers heeft.

'Wijkagent heel belangrijk'

In de wijk aanwezig zijn, in gesprek gaan met inwoners, achter de voordeur komen bij jongeren als Kai, het is wat Daniëlle betreft een van de belangrijkste rollen van de politie. "Jeugd- en wijkagenten zijn de oren en ogen van de wijk. Ze staan - als het goed is - met bewoners in verbinding en komen veel achter de voordeuren", vertelt ze uit ervaring.

"Daarnaast zijn ze de schakel tussen zogenoemde ketenpartners als jeugdzorg. Ze kunnen vroeg signaleren en doorverwijzen. De kracht van een jeugdagent specifiek is dat je weet wat er onder de jongeren speelt. Dat je ze kent en weet welke vraagstukken er zijn, waar ze zich bevinden en daarop inspelen. En dat je, uiteraard, een luisterend oor biedt."

Basisbehoefte van ieder mens

Daniëlle heeft inmiddels na bijna 15 jaar een punt gezet achter haar carrière bij de politie. Sinds afgelopen september werkt ze als interventiespecialist bij de gemeenten Huizen, Blaricum, Eemnes en Laren. "Nu werk ik onder anderen met mensen die zorg mijden. Mensen die het vertrouwen in hulpverleningsinstanties kwijt zijn. Net als in mijn vorige baan ben ik degene die in contact treedt met deze mensen, verbinding maakt."

Wat ze wil meegeven aan de persoon die haar opvolgt bij de politie, of eigenlijk aan alle jeugd- en wijkagenten? "Ik hoop dat zij met de jongeren achter de voordeur in gesprek gaan, gezien worden is de basisbehoefte van ieder mens."

'Niet opgeven'

Wat Kai aan zijn leeftijdsgenoten wil meegeven, die met iets soortgelijks worstelen? "Hoe moeilijk je het ook hebt, er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Dat is misschien makkelijk gezegd, maar het enige wat je kunt doen is niet opgeven."

Concreet doet hij dat door elke dag drie positieve punten op te schrijven die wel goed gingen, al is het nog zo klein. "Nu woon ik nog bij het Leger des Heils, maar binnenkort hoop ik een eigen plekje te vinden. Dan heb ik eindelijk rust."