Hannelore groeide op in een sekte: 'Het werd steeds gemener, maar toen kon je al niet meer terug'

Van haar 9de tot haar 17de leefde Hannelore in een sekte onder leiding van Sipke Vrieswijk, 'De Profeet'. Ze vertelt haar verhaal. "Ik hoop dat mensen hierdoor zullen ontdekken dat het nog altijd gewoon om ons heen gebeurt."

Op de omslag van het boek over haar, geschreven door Frank Krake, kijkt een 7-jarig meisje met onderzoekende ogen de camera in. Hannelore glimlacht. "Ja, dat ben ik." Ze vertelt over hoe ze, slechts twee jaar ouder dan op de foto, in het klooster van de sekte kwam te wonen. "We gingen gewoon naar een samenkomst, maar we zijn nooit meer naar huis gegaan. Mijn vriendinnen, onze hond, we hebben geen afscheid kunnen nemen."

Profeet van God

Sekteleider Sipke Vrieswijk verkondigde dat hij een profeet van God was. Toen de opa van Hannelore hier tegenin ging, riep Vrieswijk de hele gemeente op om te bidden voor zijn spoedige dood. "Drie dagen later overleed opa in een volle kerk", vertelt ze. Deze gebeurtenis roept de jaren daarna grote angst op bij Hannelore en haar gezin. Haar moeder gaat met Hannelore en haar zusje in het klooster wonen 'om even tot rust te komen', maar vertrekt er pas weer na acht jaar.

Die eerste jaren waren 'eigenlijk best gezellig', vertelt Hannelore, 'als een grote logeerpartij'. Maar de omstandigheden in het klooster veranderden. "Eerst aten we met mijn moeder, later mocht dat niet meer. Mijn zusje werd weggestuurd. Toen kwam het moment dat ik niet meer bij mijn moeder in het hoofdgebouw mocht wonen. Het werd steeds gemener en negatiever, maar toen kon ik al niet meer terug."

Kindermisbruik onderdeel van het dagelijks leven

Ook kreeg Hannelore te maken met misbruik door de sekteleider. "Ik was 11 jaar. Het misbruik was eigenlijk hetzelfde als alle andere dingen die ik gewoon deed. Ik had geen keus. De volwassenen volgden Vrieswijk en ik volgde de volwassenen."

Ze kreeg te horen dat ze een bruid van Christus was en dat de verkrachtingen een manier waren om haar liefde voor God te tonen. "Het was gewoon onderdeel van het dagelijks leven, maar wel iets heiligs en bijzonders waar je niet over mocht spreken." Ze voegt toe: "We waren gewend om zo min mogelijk met elkaar te spreken, want alles wat je zei kon tegen je gebruikt worden."

Gevangenis met een open deur

Frank Krake deed voor het schrijven van het boek over Hannelore intensief onderzoek naar sektes. Hij noemt haar verhaal een typisch voorbeeld van het leven in een sekte. "Sekteleiders weten dat ze meer macht en invloed hebben als ze een gezin kunnen ontwrichten." Ernstig telt hij op zijn vingers: "Auto, huis, spaarrekening, alles raak je kwijt. Uiteindelijk beland je op een punt dat je niet meer terug kunt."

"Je hebt ook niet het idee dat je naar de politie zou kunnen gaan", zegt Hannelore. "De sleutelring hangt wel naast de deur, maar je gaat die deur niet door, uit angst. Je hebt ook geen paspoort en je weet waar niet je heen moet, want de wereld is gevaarlijk. Een gevangenis met een open deur."

Wennen aan het gewone leven

Hannelore werd bevrijd toen ze 17 jaar was en ging bij haar oom en tante wonen, waar ze lang moest wennen aan het gewone leven. "Er was onderlinge liefde en gezelligheid en dat kende ik helemaal niet meer. Een apfelstrudel in de oven op zondagmiddag, met slagroom en een kop koffie, dat was voor mij heel bijzonder. En weer op je fiets kunnen stappen, ik had al zo'n tien jaar niet gefietst."

Vandaag de dag is Hannelore weer gelukkig. Voor schrijver Frank is dit een illustratie van het feit dat hulp voor sekteslachtoffers essentieel is. "Je zult altijd een rugzak hebben, maar ik denk dat Hannelore een voorbeeld is van hoe je het wel een plek kunt geven en toch gelukkig kan worden." Hannelore vindt het belangrijk om bewustheid te creëren voor andere sekteslachtoffers. "Ik hoop dat mensen hierdoor zullen ontdekken dat het nog altijd gewoon om ons heen gebeurt."