De foto van de aanslag

"Ik denk dat spontane foto's en videobeelden van nieuwswaarde zijn omdat er niet altijd journalisten op een plaats van 'nieuws' zijn." Aldus een reactie op mijn vorige verhaal. Dit wordt inderdaad keer op keer bevestigd, zoals de vele foto's van de aanslag op de luchthaven van Glasgow vorige week weer bewezen. Dit als antwoord op een aantal vragen die ik bezoekers, maar ook mezelf, had gesteld. Een ding is zeker, journalistiek of niet, de foto's waren nieuwswaardig en leveren een wezenlijke bijdrage aan het nieuws. Maar het is nog geen burgerjournalistiek.

In een andere reactie lees ik: 'Ik heb er niets op tegen, dat anderen dan journalisten hun vergaarde

nieuws de wereld kond doen.(..) Wanneer van

verschillende kanten nieuws wordt verzameld en uitgezonden en het laat

ongeveer dezelfde beelden zien, dan weet ik tenminste, dat er niet mee

geknoeid is.' Een invalshoek waar ik zelf nog niet aan had gedacht. De hoeveelheid beelden als controlemiddel. Want wie controleert de journalisten?

Maar een antwoord op de vraag of een burgerjournalist in staat is het journalistieke handwerk uit te voeren blijft staan. Ik neig nog het meest naar de volgende reactie: "Met deze snelheid van beelden zullen we gewoon moeten raken. Het duiden

van beelden en onderzoek, zal het werk blijven van goede journalistiek."

Zelf was ik zelf drie weken geleden getuige van een dodelijk ongeval. Dramatisch, maar op de schaal van landelijke televisie eigenlijk geen nieuws. En hoort het dan thuis op de website van een landelijk actualiteitenprogramma? In dit unieke geval was ik zelf onderdeel van de gebeurtenis en kon pas na de eerste consternatie m’n ‘journalistiek werk’ doen. En dat bestond in dit geval uit het snel versturen van een berichtje, met foto’s en video’s vanaf m’n mobiele telefoon. ‘Civil Journalism’ in optima forma. Iedereen zou het kunnen. Maar is dit zo? Waarschijnlijk in het geval van een dergelijk ongeluk, maar bij grotere gebeurtenissen?

Ik moet hierbij denken aan voormalig NOS-verslaggever en toekomstig EénVandaag-presentator Wouter Kurpershoek in Kroatië tijdens de burgeroorlog. Het is een extreem geval, maar maakt wel het punt duidelijk. Hij was op pad met een ervaren journalist vlak na een grote etnische zuivering in de Krajina en kwam in een lijkenhuis terecht. Hij zei later in een interview dat hij nogal van slag raakte, maar dat zijn collega onmiddellijk begon de lijken te tellen. Want dat is van belang bij verslaggeving in dit geval. Feiten. Juist onder moeilijke omstandigheden. En dat vraagt een grote professionaliteit die je, met alle respect, doorgaans niet bij burgers zult aantreffen. Maar als ik heel eerlijk ben, waarschijnlijk ook niet onder alle journalisten....

Maar als u het anders ziet dan hoor ik dat natuurlijk graag.