Column - Mei Li Vos (2007)

Een gemiddeld kamerlid maakt denk ik per week een aantal hoogte- en dieptepunten door, afhankelijk natuurlijk van het adrenalineniveau en de geestelijke gesteldheid van dat kamerlid. Je kunt je diep in een hoekje zitten schamen, plaatsvervangend, door sommige kamervragen, trots als een pauw rondlopen over een aangenomen amendement, in je nopjes zijn over het feit dat je in Buitenhof zo erudiet overkwam of zwaar aangeslagen door de gangen schuifelen na een vernietigende column door een van ’s lands columnisten.

Bij EénVandaag blikken smaakmakers uit het politieke jaar 2007 terug. Wat waren hun hoogte- en dieptepunten? Wat speelde er in de Tweede Kamer en bij de mensen die bepalend zijn?

Een gemiddeld kamerlid maakt denk ik per week een aantal hoogte- en dieptepunten door, afhankelijk natuurlijk van het adrenalineniveau en de geestelijke gesteldheid van dat kamerlid. Je kunt je diep in een hoekje zitten schamen, plaatsvervangend, door sommige kamervragen, trots als een pauw rondlopen over een aangenomen amendement, in je nopjes zijn over het feit dat je in Buitenhof zo erudiet overkwam of zwaar aangeslagen door de gangen schuifelen na een vernietigende column door een van ’s lands columnisten.

Ik ga dagelijks door een rollercoaster van emoties. Dat maakt het leven als kamerlid ook zo aantrekkelijk, in principe ben je met droge wetgevende kost bezig, in het algemeen belang ook nog, maar bijna alles doet me wat, raakt me.

Toch waren er wel wat hoogte en dieptepunten die de dagelijkse conjunctuur ontstegen. Natuurlijk, ik heb me geërgerd aan de aanvallen van de PVV op bewindspersonen met twee paspoorten, maar uiteindelijk heb ik wel bedacht dat het op zich een terechte vraag was, maar alleen de manier waarop het gevraagd werd nogal betreurenswaardig was. Gelukkig hebben de betreffende bewindspersonen de ondervraging menshaftig doorstaan en zijn ze er geen greintje minder effectief door geworden. Hoogtepunten zijn toch altijd de plenaire debatten over het beleid in al zijn algemeenheid. Iedereen is er, de fractievoorzitters hoor je weer eens en het gaat over de grote politiek.

Maar goed, mijn persoonlijke dieptepunt. Of althans, wat ik het dieptepunt vond. Een motie van de Partij voor de Dieren, tijdens de laatste nachtelijke vergadering van de kamer voor het zomerreces. Over, nota bene, het menu van de kantine in de kamer. Of de vis duurzaam moest zijn. Je kunt er nog over snikken en grimlachen, denken aan Herman Heijermans, je in een niet duurzame vis inleven, maar dit was echt een geval van uitwoning van de middelen die de Kamer ter beschikking staan. Als dat het nog alleen was, maar er moest ook nog hoofdelijk over worden gestemd. Bij nacht en ontij alle 150 leden voor of tegen laten zeggen over een menukaart. Ik waardeer het in ons stelsel dat een one issue partij zoveel voor de dieren kan betekenen, maar dit ging te ver.

Het hoogtepunt voor mij als sociaaldemocraat was toch wel de begrotingsbehandeling. Waar we van rechts het verwijt kregen dat de begroting nog linkser dan die van Den Uyl was. Op links klonk wat gemurmel over ‘niet links genoeg’, maar dat werd niet gehoord in het overdonderend geweld van de kritiek op rechts. Dan zit je toch fijn in het midden op links te grijnzen. Er werd natuurlijk van alles weer verbouwd aan die begroting, en niet alles ging vlekkeloos, maar dat moment was voor het sociaaldemocratisch smaldeel in het kabinet toch even een momentje om vast te houden.

Mei Li Vos is een Nederlands politicus en voormalig vakbondsleider en columniste. Sinds 1 maart 2007 is ze namens de Partij van de Arbeid lid van de Tweede Kamer.