Barak tussen de Bananen

Het ‘lied van de vrede’ wordt zachtjes meegezongen door omstanders. De blond geverfde zangeres zit met haar synthesizer voor de ingang van de markt in Tel Aviv. Het is er verschrikkelijk druk. Iedereen die een foto van haar wil maken, wordt direct gesommeerd zijn camera weer in de tas te stoppen. De staatmuzikant heet Miri Aloni en ik ben niet alleen gekomen om mijn wekelijkse inkopen te doen, maar ook om haar te vragen of ze door EenVandaag geïnterviewd wil worden. Deze vrouw zong namelijk ooit in vol ornaat het vredeslied, ingeklemd tussen Yitzchak Rabin en Shimon Peres. Het was Rabins’ laatste lied.

De joodse extremist Yigal Amir trok een paar minuten later de trekker over en zijn kogel doorboorde de Israëlische premier. De tekst van het vredeslied in zijn borstzak. Anno 2009 is er van het vredesproces niets meer over, net als van Aloni’s carrière, die nu haar vredeslied op de straathoeken van Tel Aviv zingt. De moordenaar die het vredesproces aan flarden schoot blijft het echter presteren de Israëli’s op de kast te jagen. In 2005 trad hij vanuit de gevangenis in het huwelijk met Larissa. Hun zoon werd er besneden, precies op de herdenkingsdag van de moord. En deze week haalde het koppel weer het nieuws. Larissa’s dochter (uit een eerder huwelijk) stapte in het huwelijksbootje met de jongere broertje van Yigal Amir. Een scenarioschrijver zou het niet hebben kunnen bedenken.

Maar nu terug naar de markt. Inmiddels is Miri Aloni totaal in het slop geraakt, net als het vredesproces waar Rabin zo hard aan gewerkt heeft. Om haar eer te bewaren wil ze absoluut niet op de foto. Naast haar staat een Tsviki, een jonge acteur die ik toevallig ken. Als een soort cheerleader legt hij een groepje jongeren uit hoe en waar ze stikkers uit moeten gaan delen in de stad. Ze hebben allemaal hetzelfde T-shirt aan met daarop de afbeelding van de Kadima-leidster. De fanclub van Tzipi Livni.

Dan komt er opeens nog een schreeuwende menigte aan. De slogan ‘Yeah, Yeah, Yeah, Ehud Barak wordt de volgende premier’ overstemd de klanken van het vredeslied. De drom komt steeds dichter mijn kant op. In het midden blijkt de minister van Defensie zelf te lopen. De meest gedecoreerde militair van Israël is de kleinste van de hele menigte en ziet er zwaar vermoeid uit. Hij wordt uitgescholden door een andere marktganger. ‘En dat is dan onze arbeiderspartijleider, die in de duurste flat van Tel Aviv woont? En wat hebben jullie aan Israëls educatie gedaan? Niets dan slechts!!’ Het is waar, Ehud Barak heeft zeer goede zaken gedaan tijdens zijn ‘politieke pauze’. Zijn super-de-luxe appartement is miljoenen euro’s waard. Om zijn kiezers tevreden te stellen heeft hij het nu te koop gezet. Opeens komt hij met uitgestoken arm mijn kant op gestruind. Voordat ik er erg in had omklemde zijn hand de mijne. Ik schud de hand van de man die net nog een oorlog geleid heeft. En ik wilde alleen maar tomaten kopen...