Maandag 16 november.Die dag gaat Andrey naar zijn werk. We mogen hem daar filmen. De avond ervoor en ’s ochtends vroeg nemen Irina en ik door welke vragen we hem nog eens willen stellen. Omdat we daar een ontwijkend antwoord op gekregen hebben. Vandaag is onze laatste kans.
Die dag hebben we ook een afspraak met Tatjana, zijn moeder. Het weerzien met haar is allerhartelijkst. Tatjana is oprecht opgetogen ons weer te zien. En wij haar.
Net als met Andrey bespreken we ook met haar de meest belangrijke reden van ons bezoek. Toen we 12 jaar geleden weggingen wilde je mij iets meegeven. Je medisch dossier. Ik wilde het niet meenemen, want ik kon het niet lezen, en ik kon niets voor je doen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik je toen in de steek liet, voelde jij dat ook ?
Hij zegt het zich maar vaag te herinneren. Als ik aandring: “Als ik je toen om hulp had gevraagd misschien wel. Maar ik heb je niets gevraagd. Amanda, relax, je kan gerust zijn”. Maar zijn moeder vertelt dat Andrey en zij wel degelijk hoopten dat ik iets kon doen. Wij hadden de moeite genomen te komen, wie weet wat er mogelijk was.
Ook vertelt ze dat de video-band die we hadden gestuurd, nooit is aangekomen. En dat dat heel teleurstellend was.
“Wachtte Andre op het pakje?” “Natuurlijk, aangezien het was beloofd dachten we: als je iets belooft moet je je er ook aan houden. Als je je belofte niet kan nakomen, moet je niet je woord geven. Zelf ben ik ook zo, als ik iets beloof, hou ik me eraan”.
Natuurlijk heeft Tatjana groot gelijk.En ik begrijp dat Andrey mij met zijn antwoord heeft willen sparen.
We vertellen Tatjana dat Andrey de videoband niet wilde zien en vragen of zij wel wil kijken. “Ja graag, interessant”.Irina vraagt, 12 jaar geleden, aan Andrey:
“Wil je soms niet liever dood?” “Ja, heel vaak”.
“Heb je wel eens geprobeerd er een eind aan te maken?” “Ja, maar dat mag je niet aan mijn moeder vertellen”.
Tatjana knikt. “Dat weet ik..... s Nachts kwam hij met doorgesneden aders thuis..en smeekte me een ambulance te bellen. Hij heeft zelf alle medicatie die we in huis hadden geslikt....Ik heb hem zoveel melk gegeven dat hij zou overgeven.
Natuurlijk heeft het mij heel veel gedaan dat hij zelfmoord wilde plegen....Waarom doe je mij dit aan, vroeg ik, ik heb geen stalen zenuwen, als je niet wilt leven pak dan een touw, stop er dan mee. Maar laat mij leven. Uiteindelijk ging hij vechten voor zijn leven en zijn we er een beetje uitgekomen”.
Op zijn werk vragen we nog 1 keer aan Andrey waar hij de kracht vandaan haalt door te gaan.
“Misschien is het in mijn genen meegegeven. Mijn moeder is ook zo. Op haar doel af. Ze heeft geholpen artsen te vinden, een ziekenhuis. Wat dat betreft lijk ik niet op haar, want ik ben lui. Maar zij heeft voor alles gezorgd, alles losgekregen, veel bereikt. Ik ben haar heel dankbaar”. Tatjana: “Ik denk dat als ik er niet was geweest dat Andre t niet gered zou hebben. Het is goed om een moeder te hebben...”.
“Tegen ons zei hij hetzelfde, hij zei bijna hetzelfde tegen ons”, vertel ik haar.
Dinsdag 17 november
In alle vroegte reizen we vanuit Moermansk terug naar Moskou. Het afscheid van Andrey, de avond ervoor was goed. Het was fijn hem te hebben gezien en met hem te
hebben gesproken. Alhoewel ik geen woord Russisch begrijp, heb je geen woorden nodig om mekaar aan te voelen. Ik zeg hem hopelijk ooit nog eens op te zoeken,
maar dan alleen, zonder camera. “Zeg dat maar niet, wie weet verander je nog van gedachten”.
Als ik die avond thuiskom vanuit Moskou is er een ontroerende mail van Andrey:
Beste Amanda,
Jouw komst heeft me laten terugkijken naar
het verleden. Maar het heeft me er ook toe aangezet na te denken over het heden en misschien zelfs vooruit te blikken naar de toekomst.
Jouw komst was een belangrijke impuls om te besluiten toch door te gaan met de
behandeling. Op dit moment is mijn wens om volledig te genezen groter dan mijn angst voor de pijn die ik zal moeten verdragen. Mijn plan is om volgend jaar in de zomer
even te ontspannen en alle krachten te verzamelen, om in het najaar te vertrekken
naar de Ilizarov-kliniek.
Andrey
Vragen? Stel ze!
Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.