1V United: De finale!

Stelt u zich eens voor: een heerlijk zonnetje, een prachtig strakgemaaide groene grasmat, in de verte ziet u de Tafelberg bij Kaapstad opdoemen en om je heen louter blije gezichten van in oranje gestoken voetballende kinderen. Het lijkt enigszins op wat we ons voorstellen bij het paradijs maar het is doodgewoon de ambiance van de finale van 1V United.

Vandaag speelt ons divers samengestelde 1V-United tegen een team met fans van het grote Oranje. Ze zijn present: Tarm-Ray die in de beruchte wijk Hanoverpark tussen de verslaafden en de gangsters woont, jongerenwerkster Songelwa uit het straatarme township Khayelitsa, de rijke wijnboerzoon Zahn Truter, de lesbische moslima Wisaal Abrahams, zwerver Sizakela en noem al onze helden die we de afgelopen weken leerden kennen maar op.

Immigrante Carmelle is er tot ons grote verdriet niet bij. Ze mag door de bazin van haar opvanghuis niet meedoen. Naar verluidt heeft die de stellige indruk dat wij van EenVandaag geld willen verdienen aan het voetbalproject en de arme zielen van haar shelter willen exploiteren. Volslagen onzin maar ja, we staan op deze dag der dagen kansloos. Uitermate zielig voor Carmelle zelf, die zo enorm geniet van alles wat we met ons team ondernemen. De nicht van Wisaal valt uiteindelijk voor haar in en doet dat, eerlijk is eerlijk, niet onverdienstelijk.

's Morgens zijn we al op bezoek geweest bij de profs van Ajax Cape Town. Ze werken hun training af onder leiding van Foppe de Haan, niet geheel toevallig ook de coach van 1V United.

De Haan maakte Jong Oranje twee keer de beste van Europa en kan als geen ander jongeren inspireren tot grote prestaties. Onze spelers kijken hun ogen uit op het prachtige sportcomplex waar ze gastvrij worden ontvangen. Tarm-Ray en Chris staan in de aanslag om het veld te bestormen en mee te trainen. "Met een beetje oefenen moet dat echt niet moeilijk zijn," zegt Tarm-Ray overtuigend.

Foppe de Haan neemt na de training alle tijd voor 1V United: "Jullie zijn de sterren van vandaag. Straks moet het gebeuren en ik heb het gevoel dat we kunnen winnen. Niet nerveus zijn, jullie moeten er gewoon van genieten."

Toch enigszins gespannen zet het stel even later koers naar Paarl, de prachtige locatie van de finale. Tegenstanders zijn de bewoners van de rondtrekkende oranjecamping: lange sterke witte mannen van achterin de twintig die zo te zien wel een biertje lusten. Eén van hen heeft zich uitgedost als Ruud Gullit. Als de volksliederen hebben geklonken en alle spelers elkaars handen hebben geschut is het eindelijk tijd voor voetbal.

En wat doen ze het goed, onze meiden en jongens van 1Vandaag United. Het is een spannende wedstrijd, het massaal opgekomen publiek geniet met volle teugen. Doelman Sizakela vecht voor zijn leven en werpt zich dapper voor elk schot. En voorin rennen Nokhanyo en Chris voor iedere bal. Coach Foppe de Haan geeft ondertussen aanwijzingen en spoort zijn spelers aan de duels tegen de veel langere Hollanders zeker niet te schuwen. Als Chris vlak voor tijd bij een razendsnelle uitval door de keeper van de Oranjefans wordt gevloerd, wijst de scheidsrechter resoluut voor een penalty. Niemand minder dan Tarm-Ray pakt meteen de bal. Je ziet hem denken: Dit is mijn moment, niemand neemt me dit meer af.

Na afloop valt iedereen elkaar in de armen. Zahn: "Ik had zonder 1V United nooit met mijn medespelers in contact gekomen." Wisaal: "Apartheid is meer van onze ouders. Wij zijn van een nieuwe generatie en willen met elkaar leven in plaats van naast elkaar." Zelfs Nokanyo, normaal niet bepaald spraakzaam, is duidelijk enthousiast. En Foppe de Haan, die loopt trots als een pauw rond. "Jullie hebben beter gespeeld dan ik had gedacht."

Onze spelers kijken bewonderend naar de oranjedubbeldekker waarmee de Hollandse fans tienduizend kilometer hebben afgelegd. Verbaasd zijn ze over het keurig aangeharkte tentenkamp op de zwaarbewaakte oranjecamping. Lerato: "Wat een verschil, de kampen die wij hier kennen, zijn vaak één grote puinhoop."

De spelers genieten van een koel biertje of een frisse Coca Cola. Dan is het echt tijd om afscheid te nemen. Ook voor ons als crew een gevoelig moment. Thijs Bertels, Thijs Nusmeijer, Henk van der Aa en ik zijn echt van onze helden gaan houden. Sizekela is dolblij met z'n Heinekenhelm. Hij is verslaafd geraakt aan het hese toetergeluid dat het afzichtelijke ding maakt. We huggen lang en intens en met de zon die verdwijnt onder de Tafelberg rijden we tevreden terug naar Kaapstad. Wat een heerlijke dag.

Wout van Erven