Op de dag van de inhuldiging van koning Willem-Alexander, sluiten wij de serie 'De dromen van jongeren' af met vier gedicht van leden van het 1V Jongerenpanel. 

Denkend aan Holland 

zie ik spelende kinderen 

gelukkig door "ons" 

prachtige Nederland gaan, 

 

rijen prachtige 

stralende mensen 

als tevreden personen 

in het landschap staan; 

 

en in de geweldige 

steden verzonken 

op boerderijen 

verspreid door het land, 

 

etnische groepen, dorpen, 

één geheel, 

kerken en moskeeën, 

in één groot verband. 

 

de lucht kleurt oranje 

en de zon wordt er spoedig 

in mooie veelkleurige 

luchten gevierd, 

 

en in alle provincies 

wordt de stem van de mensen 

met eeuwig geloof 

bepleit en gehoord.

 

Dit gedicht is geschreven door de 17-jarige Tjitske Schokker.

 

Ik droom van een Nederland...

 

Ik droom van een Nederland waarin de lente ook echt begint als het lente moet zijn en niet dat de winter nog even zijn gang gaat. 

Ik droom van een Nederland waarin we niet meer zoveel geven wat anderen van ons denken, als we maar tevreden zijn met onszelf. 

Ik droom van een Nederland waarin 'openbaar dronkenschap' niet strafbaar is. Want hoe kom je dan ooit thuis? 

Ik droom van een Nederland waarin kinderen een tweede kans krijgen. 

Ik droom van een Nederland waarin wederzijds respect niet afgedwongen hoeft te worden, maar gewoon zo is. 

Ik droom van een Nederland waarin niet constant getwijfeld hoeft te worden aan de overheid en justitie. 

Ik droom van een Nederland waarin dit alles geen droom zou zijn. 

 

Dit gedicht is geschreven door de 18-jarige Isabel Oostenbrug.

 

Koeien in het hoge gras 

 

Een boek ligt voor me, 

Net als een weiland vol met koeien, 

Ik heb geen tijd, 

Om tijd te verknoeien, 

Maar toch kijk ik ernaar. 

 

Kalfjes en koeien, 

Die springend achter elkaar, 

Het weiland door rennen gaan, 

Ik heb geen tijd, 

Maar toch kijk ik ernaar. 

 

Ik zou ook zo willen springen, 

Springen en rennen over de straten, 

Vrij zijn om alles te doen, 

Ik heb geen tijd, 

Maar toch kijk ik ernaar, 

 

Van vroeger weet ik, 

Ging ik met mijn vader, 

Door de hoge weilanden rennen, 

Ik heb nu geen tijd, 

Maar toch kijk ik ernaar. 

 

Ik wil opstaan, 

En het weiland in rennen, 

Om bovenop een koe te zitten en te rijden, 

Ik heb geen tijd, 

Maar toch blijven de dromen en herinneringen, 

Voor mijn ogen spelen. 

 

Dit gedicht is geschreven door de 22-jarige Ellis Nijland. Haar toelichting: "Met dit gedicht hoop ik te kunnen overbrengen dat we buiten het ritme en de structuur waarin we zitten, toch af en toe andere dingen kunnen doen. We moeten dit kunnen doen in vrijheid, dat is mijn grootste droom voor Nederland."

 

 

Ik is ik en jij is jij

 

Mensen in Nederland dat zijn wij. 

De buurman om de hoek die moeilijk spreekt, 

En ook de buurvrouw die weinig over Nederland weet. 

Ook de dame in rolstoel tellen we mee 

De mensen op hun voeten staand heel tevre. 

De rijkaard uit 't Gooi 

De arme sloeber met vlooie 

Zij met haar Burberry-jas 

de sporter met schoenen van Adidas. 

Het meisje met elke dag een rokje en twee keer naar de kerk. 

De jongen met paars haar met studs zeer sterk. 

Het meisje zeer creatief en kunstzinnig. 

De jongen met de moeilijke woorden en zeer eigenzinnig. 

Zonder jou is ik geen wij. 

Zonder mij is jou geen wij. 

Zonder wij geen Nederland 

Een Nederland waar iedereen ik kan zijn. 

Waar de wij bestaat uit ik. 

Dat is mijn droom voor Nederland.

 

Gedicht van een anonieme jongere uit het 1V Jongerenpanel. 

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.