Tijdens het WK was het harde integratiedebat in sommige buurten even vergeten. Autochtoon en allochtoon, jong en oud vierden de verrichtingen van Oranje samen. Hoe bekeken deze buurten de finale? En hoe verwerken zij het verlies? Dichter Ingmar Heytze biedt troost, met een speciaal gedicht.

Het gedicht van Ingmar Heytze:

EENDAGSGEDICHT

Dit is een gedicht voor één enkele maandag.

Gisteren had je een zoon willen hebben die Arjen,

Wesley, Giovanni heette, om samen te kijken

en nooit te vergeten: de voorzet, het stiftje,

de zege – maar de dag is leeg. Het schot

ging naast. Je hebt geen zoon. Er is geen zege.

Voor de wedstrijd stoof een paljas schuin

over het veld naar de beker, hij was er bijna,

bijna bij. Die ene man, dat waren wij,

één knaloranje octopus van tien miljoen kijkers,

getackeld door de werkelijkheid. Gisteren

dronken we hoop en vrees, morgen is de tijd

om trots te zijn en trots te blijven – maar eerst

nog deze maandag, blauwe katerkampioen

vol och en ach, wat als, ja dan, en: hij

had de beker op zijn schoen.

Ingmar Heytze

Verlies, verdriet en troost

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.