“Als hij ooit premier wordt dan schiet ik hem persoonlijk een kogel tussen z’n ogen”. Deze campagnestrategie om een Aziatische concurrent uit te schakelen ging net iets te ver en kostte een UKIP-parlementskandidaat z’n plek op de lijst. Maar het geeft wel aan dat Britse politici in campagnetijd een stuk duidelijker zijn dan bij ons.

De strategie is simpel en beknopt: Stem op mij, stem je op de ander dan wordt het chaos. 

Als ik in Londen bij een lokaal kantoor van de Labour partij vraag of er ergens vandaag in de buurt nog campagne-activiteiten zijn, word ik aangekeken alsof ze hebben te doen met een krankzinnige. “Wat denkt u? Wat is dat nu voor een vraag. Het is de laatste dag, elke minuut telt, ik heb helemaal geen tijd voor u.” 

Zenuwslopend, bloedstollend en vooral onvoorspelbaar. Kort samengevat is dit wat de Britse verkiezingen zijn. Wie niet wint, vertrekt. Verlies is einde politieke carrière. Een schrikbeeld voor een Haags politicus, maar een beetje winnen en een beetje verliezen bestaat hier niet. Het is Ed Miliband (Labour) of David Cameron (Conservatieven) op nummer 10  Downing Street. Voor Cameron, nu nog premier, betekent verlies meteen verhuizen. 

Vijf jaar geleden gaf dat vertrekken trouwens nog een hoop gedoe. Gordon Brown, de verliezende Labour-premier toen moest plaatsmaken voor Cameron. Daar had hij helemaal geen zin, en hij bleef maar treuzelen de ambtswoning met het gezin te verlaten. Dat duurde een week, het werd nog een hele affaire en leidde nog net niet tot een huisuitzetting.

Het gevecht is vooral spannend  omdat  zowel de Conservatieven als Labour volgens de peilingen geen meerderheid, dus de helft van 650 zetels, halen; het Britse politieke landschap is, net als bij ons, aan het verbrokkelen. 

Dat wordt partners zoeken. In de campagne spelen die potentiële partner een grote rol. Labour zou wel eens met de Schotse nationalisten, die mogelijk alle zetels in Schotland binnenslepen, kunnen samengaan. Zou Labour niet doen, zo werd gezegd. Afhankelijk zijn van de Schotten om een regering te vormen, erger kan niet, schrijft de Daily Telegraph. De Conservatieven noemen het paard van Troje. Want Schotten zijn  er alleen op uit uiteindelijk onafhankelijk te worden en het Verenigd Koninkrijk uiteen trekken.

Of misschien valt Nick Clegg met zijn LibDems (een soort D66) te verleiden. Maar Clegg ‘doet’ het nu al met Cameron en gaat ‘ie daar mee door? 

De dag ná de verkiezingen is uiteraard anders dan de dag vóór de verkiezingen. Een coalitieregering, ze gruwen er hier van, maar het kan niet anders. Wie gaat met wie? Dat is het grootste geheim tot na de verkiezingen. 

Vandaag is het nog: geen fouten maken, niet struikelen, kringen onder de ogen verbergen. Vliegtuig in, bus uit, trein in, auto uit. Het kan niemand ontgaan dat er verkiezingen zijn. Minutieus gevolgd en uitvergroot door de pers. In de taxi naar de studio twijfel ik de chauffeur te citeren. Toch maar, de eeuwige mopperkont: “Politics? It’s all bullshit.”

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.