Tourblog: Tommy Simpson is al een tijdje dood

Dit is de dag dat we Engeland gaan verlaten. Na Leeds, Harrowgate, York, Sheffield, Cambridge en Londen glijdt het peloton op maandagavond door de Kanaaltunnel naar het vasteland van Europa.

En mochten we er na de Olympische Spelen van Londen nog aan twijfelen (herinnert u zich nog de massa mensen op Box Hill en in de straten rondom Buckingham Palace?); wielrennen leeft in Engeland. Dit keer gaven de tienduizenden mensen op de kleine bultjes de aanblik alsof we in de Pyreneeën waren en niet in Yorkshire. Op weg naar Sheffield leek het zondag wel alsof Obama zou arriveren, niet 200 zwetende mannen op een fiets.

Weinig Britse renners

Een minpunt: er rijden wat weinig Britten in het peloton. Hun drie grootste namen waren zaterdag al voor het einde van de eerste etappe verdwenen. Bradley Wiggins, in 2012 de eerste Britse Tour-winnaar, werd door zijn ploeg Sky buiten de ploeg gehouden, net als David Millar, de eloquente ex-doper die van Garmin een paar dagen voor het départ te horen kreeg dat zijn plaats door een Litouwer zou worden ingenomen. En toen de sprint in Harrowgate in volle gang was klapte Mark Cavendish door eigen toedoen en voor het oog van zijn koninklijke hoogheid Kate Middleton hard op het asfalt. 

Helaas ontbreekt van Robert Millar (of is het nu Roberta Millar?) nog steeds elk spoor sinds zijn vertrek uit het peloton halverwege jaren negentig en Tommy Simpson is spijtig genoeg ook al een flink tijdje dood, gestorven in 1967 op de flanken van de Mont Ventoux en op een regenachtige dag ten ruste gelegd in een graf in Harworth.

Humor

Wat ik vooral mis door de afwezigheid van Wiggins, Millar en Cavendish is dat hun humor ook is vertrokken; voor mij hun grootste toegevoegde waarde aan het peloton, dat af en toe wel eens aan cynisme, hooghartigheid en zogenaamde professionaliteit te lijden heeft. Het zijn de Britten die de relativering aanbrengen. Nu moest ik het doen met de man in de lift van het hotel in Leeds die mij met een glimlach aankeek toen ik met mijn racefiets de weg omhoog zocht. „I hope your room is not thát far.”

Apengapen

Ik had één man, de miljoenen langs de kant van de weg moesten het hebben

van een renner uit Wales (Geraint Thomas); een in Kenia geboren en in Zuid-Afrika opgegroeide renner (Chris Froome) die rijdt alsof hij een winkelwagentje voortduwt en nog een coureur die Simon Yates heet en voor de Australische ploeg van Orica rijdt. Zij moeten verbloemen dat de Engelse beroepsgroep op apengapen ligt (het talent Locke staat ook al een tijdje op non-actief vanwege verdachte bloedwaarden).

Maar dat deerden de fans langs de kant van de weg niet. De Britten juichten duidelijk voor de fiets, het kan niet anders. Wie erop zit maakt ze schijnbaar weinig uit. En dat, dat is het meest positieve nieuws dat het wielrennen in maanden heeft mogen vernemen.

Sportjournalist Nando Boers bespreekt elke maandag de sport in Radio EenVandaag. Tijdens de Tour de France blogt hij voor EenVandaag.nl