Waar is de Nederlandse Seymour Hersh, vraagt een bewierookte journalist zich af in de Volkskrant. Hersh is een beroemde Amerikaanse verslaggever die al sinds de Vietnamoorlog met grote onthullingen komt. Hij is een 'pain in the ass' volgens de beste tradities. Zijn regering blijkt fout op fout te stapelen en de wereld alleen maar ónveiliger te maken met die 'War on Terror'. Smullen dus voor zulke journalisten. Waarom kennen wij in Nederland die traditie niet? Waar zijn de opiniemakers die uitleggen wat er echt in Uruzgan gebeurt? Onthullingen brengen die Den Haag doet huiveren? Het is - vooral voor journalisten- een goeie vraag.

Een enkele avonturier en een paar stoere collega’s berichten nog over de activiteiten van onze jongens in Talibanland, meestal omringd door mensen van Defensie die ze op afstand houden van waar het écht gebeurt. Niet dat Amerikaanse collega’s heel anders opereren, maar die hoeven zich niet helemaal te focussen op een provincie als Uruzgan. Het Amerikaanse leger veroorzaakt zoveel scherven in de islamitische porseleinkast, dat zelfs een doofstomme verslaggever op behoorlijke misstanden zal stuiten. Groot land, grote misstanden, zonder daarmee het werk van topjournalisten trouwens te willen bagatelliseren.

Nederlandse en Amerikaanse oorlogsjournalistiek tegen elkaar afzetten is onnozel.

‘Onze’ oorlog tegen een legertje Talibanners in een stoffige provincie is lastig, maar die kun je moeilijk vergelijken met de schaal waarop Amerikanen strijd leveren, op verschillende fronten ook.

Dat wil niet zeggen dat je geen kritische vragen mag stellen als Nederland (een handjevol) militairen naar zo’n zandbak stuurt. Misschien blijkt mevrouw De Hoop Scheffer wel hallucinerende thee te schenken aan politici die de beslissing over Uruzgan nemen. Schandaal!

De toponthullers van de wereld mogen me corrigeren, maar zouden onze jongens in staat zijn een schandaal te veroorzaken dat vergelijkbaar is met het binnenvallen van een land met een aanleiding die helemaal niet blijkt te kloppen? (u weet het vast nog: Irak zou op het punt gestaan hebben de halve beschaafde wereld met massavernietigingswapens uit te roeien)

Zou onze polderjournalistiek te dom zijn om zulke misstanden echt over het hoofd te zien?

Uitkijken met verkeerde vergelijkingen, bijvoorbeeld de missies Irak en Afghanistan over één kam scheren. Dat vertroebelt de discussie. Zes jaar geleden, ergens in de tweede week van september, vond niemand het raar dat Amerika een stel godsdienstwaanzinnigen aanviel die hun land hadden veranderd in een terroristisch pretpark. We hielpen desnoods een handje om die idioten uit hun holen te roken. Want waren wij ook niet bang voor een aanslag?

Ik ging met mijn ouders nooit op vakantie naar Uruzgan, embedded was ik er ook niet. Maar ik kan best begrijpen dat je in zo’n middeleeuws, bergachtig decor méér dan een paar weken nodig hebt om die Talibanjongens te verjagen. Dat je een beroep doet op Nederlandse vrienden begrijp ik ook wel. Die zijn nooit te beroerd, willen graag bij de grote jongens horen. Bovendien, tussen het surveilleren door metselen ze rustig een muurtje of meimeren ze over het bouwen van een meisjesschool.

Nu blijken onze Amerikaanse vrienden niet alleen vrouwen van hun burka te bevrijden, ze doen ook slechte dingen in hun strijd tegen onzichtbare vijanden. Je hebt geen Nederlanders nodig om dat te onthullen.

Een flauwe, maar misschien wel heel Nederlandse vergelijking tot slot: hoeveel budget hebben onze kwaliteitsmedia ten opzichte van sommige landen? Laat ons doen waar we goed in zijn: navelstaren op de vierkante meter. We schrijven er, op grootse wijze, wekelijks weer krantenkaternen vol mee.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.