Onconventionele conventies?

Om de zoveel tijd is het wel aardig om koffiedik te kijken, al drink ik geen koffie (daar schijn je erg wakker van te worden). Vandaag over de partijconventies, die aan het eind van de zomer worden gehouden.

Als de voortekenen mij niet bedriegen, dan komt mijn lang gekoesterde wens dit jaar bij een of twee partijen uit: een partijconventie die ergens over gaat. U herinnert zich wellicht de conventies van de laatste paar keer. Als de zittende president zich opnieuw kandidaat had gesteld, dan was de conventie niet meer dan een vierdaagse applausmachine. Als de vice-president zich kandidaat had gesteld overigens ook. En zelfs bij de conventies van de Republikeinen of Democraten die niet president waren, was de uitslag al tamelijk voorspelbaar. De strijd om de nominatie was al lang en breed gestreden, dus mochten de gedelegeerden op de conventie juichen om de sprekers, zwaaien met vlaggetjes en borden, zingen met het hele spectrum aan zangers, zangeressen en koren en de vellen op de handen klappen voor de vice-president en na een Niveabehandeling voor de presidentskandidaat.

Het ging gewoonweg nergens om. De Amerikaanse networks wisten dat al lang. Van die conventies de afgelopen jaren zonden zij in de avond soms een samenvatting uit en als ze een hele goede bui hadden de toespraak van de presidentskandidaat, op de donderdagavond. De nieuwszenders – CNN, Fox News, MSNBC, op de kabel, dus met een beperkter bereik dan de networks – deden wel vol enthousiasme mee, maar als er echt nieuws was, werd er net zo makkelijk van de registratie van de conventies afgestapt.

Anders was het bij de Nederlandse media. Al jaren behandelen zij de conventies alsof in Amerika de democratie weer eens tot een ongekend hoogtepunt wordt gebracht. Elke actualiteitenrubriek sleepte zich weer een hernia aan camera's en microfoons en, omdat wij niet mogen stemmen in Amerika, krijgen de Nederlandse media vrijwel niemand te spreken. En mogen de afgereisde reporters alleen rond middernacht de zaal in, als de confetti wordt opgeveegd. Dus moeten wij het doen met interviews van demonstranten (die zijn er altijd, en het zijn altijd dezelfde demonstranten), Amerikaanse journalisten, ingevlogen Nederlandse deskundigen (u kunt mij bellen), Johnny Rotten (die kwam ook de conventiezaal niet in) en elkaar (ik herinner mij een webinterview van Charles Groenhuijsen met Max Westerman. Hoogst verhelderend).

Maar nu kan het wel eens gebeuren dat bij de Democraten of Republikeinen na de voorverkiezingen geen van de kandidaten de meerderheid van de gedelegeerden heeft. Bij de Republikeinen verwacht ik het stiekem een beetje sneller dan bij de Democraten, maar ook daar is het zeker op dit moment nog niet duidelijk. En dat betekent dat de partijconventies eindelijk weer eens erger over gaan. Wie geeft de strijd op? Aan wie "schenkt" hij zijn gedelegeerden? Is dat genoeg om een kandidaat aan een meerderheid te helpen? Moet er worden? Onderhandeld? Gaan de media hinderlagen leggen bij de achterkamertjes? Wordt er in die achterkamertjes geschermd met ministerschappen, de functie van vice-president of met andere invloed? Zien we opeens types als Al Gore rondlopen bij de Democraten, die als dark horse (kandidaat die helemaal niet meedeed aan de voorverkiezingen, maar naar voren wordt geschoven om toch maar een kandidaat te kunnen inhuldigen) wel genoeg gedelegeerden weet te trekken? Spannend, spannend, spannend. Een echte brokered convention. Heb ik nog nooit meegemaakt, dus ik teken er voor. Al zal ik die gewoon net als u en ik, voor de televisie en achter mijn computer meemaken.

Historicus Marc van Gestel schrijft sinds 2003 elke werkdag zijn weblog over de Amerikaanse presidentsverkiezingen vol: www.amerikalog.com